W poezji Anny Świrszczyńskiej zakochałam się jeszcze w czasach licealnych, będąc młodą, niewiele wiedzącą o życiu dziewczyną. Teraz już jako kobieta dojrzała stwierdzam, że ta miłość jest uczuciem nieprzemijającym. Świrszczyńską cenię za odwagę i bezkompromisowość z którą pisała o swoich uczuciach jako kobieta, kochanka, matka. Miłość, odrzucenie, rozstanie, starość to główne tematy jej wierszy. Pisze często brutalnie przedstawiając życie takim jakie jest. Cierpienie nie uszlachetnia, a poród nie jest wcale przeżyciem ekstatycznym, lecz traumą. Jak wiele odwagi trzeba by w taki sposób napisać o akcie narodzin nowego życia. Zastanawiam się czy, gdy nadejdzie starość będę odczuwać tę samą przezroczystość o której pisze poetka i jestem pewna, że będę, bo przecież Świrszczyńska pisała o każdej z nas. Ona była jedną z nas.

W poezji Anny Świrszczyńskiej zakochałam się jeszcze w czasach licealnych, będąc młodą, niewiele wiedzącą o życiu dziewczyną. Teraz już jako kobieta dojrzała stwierdzam, że ta miłość jest uczuciem nieprzemijającym. Świrszczyńską cenię za odwagę i bezkompromisowość z którą pisała o swoich uczuciach jako kobieta, kochanka, matka. Miłość, odrzucenie, rozstanie, starość to...

Świrszczyńska to chyba pierwsza polska poetka, która skupiła się w swojej twórczości głównie na życiu kobiet, ich problemach, uczuciach, drogach, które przechodzą. Nie piszę tylko o sobie. Jak sama mówiła, daje głos tym, którzy go nie mają. A w tym zbiorze raczej tym, które go nie mają.

Wiersze są czasem brutalne. Często dosadnie napisane, szczególnie w tej pierwszej, tytułowej części. W niej autorka podejmuję głownie temat życia zwykłych, wiejskich kobiet. Młodych i starych. Doświadczonych i wręcz przeciwnie. Ale zmęczonych w obu przypadkach.

Opisuję to, zawiera wszystkie emocje w krótkich miniaturach. W urwanych sceanach, surowych, oszczędnych w słowie obrazach, które jednak mają bardzo dużą siłę przekazu. Wiersze uderzają czytelnika i dzięki temu zapadają w pamięć.

Następna część (trzy poematy) jest inna, również ciekawa. Jest w niej kilka wierszy wybitnych, które naprawdę mocno działają na odbiorcę, jak choćby Grube jelito czy Wszystkie chwyty dozwolone. Widać w nich charakterystyczny styl poetki (może trochę różewiczowy) i tematykę, która wyróżnia Świrszczyńską na poetyckiej scenie (związek ducha, ja z ciałem, kobiety z mężczyzną, smutku i bólu z codziennością)

Trzy poematy są o miłości z perspektywy silnej feministki, nie bojącej się mówić o swoich przeżyciach, doznaniach, emocjach (często skrajnych),o rozstaniach, bólu, rozkoszy i intymności. Była to rzecz rewolucyjna w latach wydania książki (początek lat 70). I mimo że minęło pięćdziesiąt lat i wiele się zmieniło od wtedy, książka Świrszczyńskiej nie postarzała się, a wręcz przeciwnie: ciągle znajduje nowych odbiorców, dostrzegających w wierszach nowe znaczenia. To wszystko przez indywidualny styl językowy, ciekawy sposób mówienia, narracji i przede wszystkim (moim zdaniem) przez szczerość i dosadność poetki.

Świrszczyńska to chyba pierwsza polska poetka, która skupiła się w swojej twórczości głównie na życiu kobiet, ich problemach, uczuciach, drogach, które przechodzą. Nie piszę tylko o sobie. Jak sama mówiła, daje głos tym, którzy go nie mają. A w tym zbiorze raczej tym, które go nie mają.

Wiersze są czasem brutalne. Często dosadnie napisane, szczególnie w tej pierwszej,...

Wspaniała poetycka perła, wybitnie uniwersalna i trafiająca prosto w serce. Zarówno brutalna, jak i łagodnie przeszywająca na wskroś.

Wspaniała poetycka perła, wybitnie uniwersalna i trafiająca prosto w serce. Zarówno brutalna, jak i łagodnie przeszywająca na wskroś.

grube jelito - najbardziej mi się podoba

grube jelito - najbardziej mi się podoba

Książka dotykająca najistotniejszych kwestii człowieczej egzystencji, dająca wyraz bólowi, ekstazie i cierpieniu, aczkowiek poetycko nie zawsze doszlifowana i perfekcyjna. Wierszy jest bardzo dużo, książka ma przeszło 130 stron, widać inspisacje twórczością Tadeusza Różewicza, ale to nie jest jego poziom, choć też są momenty naprawdę dobre. Generalnie i tak warto sięgnąć.

Książka dotykająca najistotniejszych kwestii człowieczej egzystencji, dająca wyraz bólowi, ekstazie i cierpieniu, aczkowiek poetycko nie zawsze doszlifowana i perfekcyjna. Wierszy jest bardzo dużo, książka ma przeszło 130 stron, widać inspisacje twórczością Tadeusza Różewicza, ale to nie jest jego poziom, choć też są momenty naprawdę dobre. Generalnie i tak warto sięgnąć.

Jestem baba.

Jestem baba.

"Jestem baba" to tomik z 1973 roku. Minęło 46 lat, a poezja Anny Świrszczyńskiej przemawia do nas świeżym głosem. Jest ostra, przenikliwa, mocna, prosta w formie, tnie jak skalpel. "Jestem baba" to opowieść o kobiecie we wszystkich aspektach, młodej i starej, kochanej i porzuconej, matce i bez kontekstu macierzyństwa, ale zawsze kobiecie wiernej sobie, swojej kobiecości i swojemu człowieczeństwu. W tym kontekście, można napisać, że to poezja feministyczna, bowiem opisuje kobietę jako kompletnego człowieka. Jest w niej i duchowość, i cielesność, i metafora, i konkret. Surowe piękno. Szczerość. Diablo współczesna jest ta Świrszczyńska sprzed 46 lat. Chciałam zacytować tu jeden z wierszy, albo choćby fragment, niech poetka zabrzmi własnym głosem, nie potrzebuje adwokata w mojej osobie, ale nie byłam w stanie wybrać jednego. Wszystkie są świetne. Bardzo polecam babom i chłopom. Niestety to "towar" trudno dostępny. Mnie na szczęście stary tomik z 1973 podarowała mama. Stan jego sfatygowania świadczy o tym, że też lubiła go czytać.

"Jestem baba" to tomik z 1973 roku. Minęło 46 lat, a poezja Anny Świrszczyńskiej przemawia do nas świeżym głosem. Jest ostra, przenikliwa, mocna, prosta w formie, tnie jak skalpel. "Jestem baba" to opowieść o kobiecie we wszystkich aspektach, młodej i starej, kochanej i porzuconej, matce i bez kontekstu macierzyństwa, ale zawsze kobiecie wiernej sobie, swojej kobiecości i...

Poezja urzekająca, bardzo kobieca i zaskakująco wieloznaczna. Uczta dla miłośnika słowa.

Poezja urzekająca, bardzo kobieca i zaskakująco wieloznaczna. Uczta dla miłośnika słowa.

Zdecydowanie mój ulubiony tom wierszy pisanych na przekór, ale do bólu szczerych. Bogactwo metafor plus celne słownictwo.

Zdecydowanie mój ulubiony tom wierszy pisanych na przekór, ale do bólu szczerych. Bogactwo metafor plus celne słownictwo.

oj, jakie to dobre. i oj, jak to się nie starzeje.

oj, jakie to dobre. i oj, jak to się nie starzeje.