Powtórzę za Kazimierzem Dziewanowskim Hanna Krall jest niesamowita.
Rolą reportażu jest m.in. bycie bliżej człowieka i spraw, które w jego życiu mają duże znaczenie. Dla Krall istotni są po prostu ludzie i pamięć o nich. Uważa, że świat można opisać poprzez ważne szczegóły i zwyczajnych ludzi. Obchodzą ją znani jak Anna Walentynowicz (reportaż „Ludzie może i nie są źli…”) czy Grzegorz Przemyk i jego matka Barbara Sadowska ( powieść„Okna”), jak i nikomu nie znani np. niejaka Józefa Tomasikowa spod lasu tuż za Przysuchą ratująca życie Jankielowi Kozłowskiemu ( „Listy do cadyka”).
„Wszystko w świecie można podrobić, nie można tylko podrobić prawdy”. Hanna Krall pisze w taki sposób, że trudno wątpić w szczerość jej reportaży. Tak bardzo wczuwa się w historie, że ma się wrażenie, iż opowiada je sam bohater. Książka jest trochę pominięta a szkoda bo to są fantastyczne reportaże „Mały realizm”, „Trudności ze wstawaniem”, „Ojcowie i synowie” genialne.
Przy końcu powieści „Okna” jest przytoczone indyjskie przysłowie: jeśli biegnąc, zobaczysz starego człowiek , który chce ci coś powiedzieć, zatrzymaj się, to może być coś ważnego. Hanna Krall wie przy kim należy się zatrzymać, bo pisze tylko o ważnych rzeczach.
Całość znakomita!

Powtórzę za Kazimierzem Dziewanowskim Hanna Krall jest niesamowita.
Rolą reportażu jest m.in. bycie bliżej człowieka i spraw, które w jego życiu mają duże znaczenie. Dla Krall istotni są po prostu ludzie i pamięć o nich. Uważa, że świat można opisać poprzez ważne szczegóły i zwyczajnych ludzi. Obchodzą ją znani jak Anna Walentynowicz (reportaż „Ludzie może i nie są...