Bardzo depresyjna, nużąca. Ale warto to przebrnąć do momentu wybuchu powstania warszawskiego. Tu wiele cennych przemyśleń i obserwacji.

Bardzo depresyjna, nużąca. Ale warto to przebrnąć do momentu wybuchu powstania warszawskiego. Tu wiele cennych przemyśleń i obserwacji.

Szara codzienna okupacyjna rzeczywistość piórem Pani Zofii wygląda bardzo prawdziwie. Cierpienia ludności cywilnej długo czekającej na koniec wojny plus nienaganna technika pisarska autorki.

Szara codzienna okupacyjna rzeczywistość piórem Pani Zofii wygląda bardzo prawdziwie. Cierpienia ludności cywilnej długo czekającej na koniec wojny plus nienaganna technika pisarska autorki.

dla mnie niezjadliwa, z całym szacunkiem do autorki i ciężkich traumatycznych przejść z okupowanej Warszawy

dla mnie niezjadliwa, z całym szacunkiem do autorki i ciężkich traumatycznych przejść z okupowanej Warszawy

Te dzienniki prawie nie pokazują okrucieństw wojny, ani niemieckich zbrodni wojennych.

Dzienniki czasu wojny Nałkowskiej, to przede wszystkim zapis ciężkiego, szarego, okupacyjnego dnia, codziennej walki o przetrwanie, zmagań z podstawowymi trudnościami życia w warunkach okupacji.

Z dzienników tych można się także co nieco dowiedzieć o ich autorce, bo dzieli się w nich (choć pewnie pisała je raczej na użytek własny) nie tylko zapisem rzeczywistości wojennej, ale również swoimi bardzo osobistymi, sprawami, refleksjami, itp.
Widać po trochu wady, jak i zalety człowieka i pisarki, zaliczanej do klasyków polskiej literatury.

I wśród tych zalet, wymieniłbym wielki hart ducha, prężność, gotowość do pracy i wysiłku, pragnienie życia i przetrwania, ale także pewną empatię na los innych (mimo dostrzeganej przeze mnie także jej osobistej kobiecej próżności....).
Chyba te właśnie zalety charakteru Nałkowskiej (oraz po prostu jej umiejętność pisania) sprawiają, że Dzienniki pisane w tak trudnym czasie i ciężkich okolicznościach życia, nie tylko nie wywołują w nas przygnębienia, czy bezdennego smutku, ale wręcz podtrzymują na duchu i dodają nadziei!

Polecam - właśnie dla osób, które jakieś smutki, czy ciężkie okoliczności życia przeżywają, bo znajdą tam wsparcie i pocieszenie, czytając jak dzielnie i z wiarą w życie, radziła sobie Nałkowska w czasie wojennej zawieruchy.

Te dzienniki prawie nie pokazują okrucieństw wojny, ani niemieckich zbrodni wojennych.

Dzienniki czasu wojny Nałkowskiej, to przede wszystkim zapis ciężkiego, szarego, okupacyjnego dnia, codziennej walki o przetrwanie, zmagań z podstawowymi trudnościami życia w warunkach okupacji.

Z dzienników tych można się także co nieco dowiedzieć o ich autorce, bo dzieli się w nich...

Dla mnie to kolejne cenne spojrzenie. Drugą wojnę światową znam z przede wszystkim z filmów i książek wojennych, a także literatury obozowej. Z cywilnym spojrzeniem na ówczesną codzienność rzadko się spotykam. Jeśli już, to są to opowieści o ukrywaniu Żydów. W Dziennikach czasu wojny znalazłem tymczasem szarą codzienność. Często bardzo intymną i prywatną, ale pokazującą życie w okupowanej Warszawie.

Nałkowska w dniu wybuchu drugiej wojny światowej miała już ponad pięćdziesiąt lat. Była uznaną pisarką, autorką głośnej Granicy. A także osobą, które regularnie (choć nie codziennie) prowadziła swoje dzienniki. Zapisywała w nich to, co się działo w jej życiu, swoje przemyślenia, spotkania z bliskimi, obserwacje. Ot, taki ambitniejszy Facebook, bo przecież bez kotków, obiadków i śmiesznych filmików.

W dniu wybuchu wojny mieszkała w Warszawie, na Mokotowie. Po kilku dniach, w czasie których jeszcze wierzyła, że niemiecką nawałnicę da się powstrzymać, podjęła decyzje o wyjeździe. Pociąg daleko nie zajechał, trzeba było uciekać przed bombowcami i dalej iść piechotą. A ponieważ wszyscy tak robili, w mijanych po drodze wioskach brakowało żywności i dachów nad głową. Często było trzeba spać byle gdzie.

Oczywiście Nałkowskiej nie udało się nigdzie uciec, ba, podczas wędrówki rozstała się też ze swoim młodszym o 23 lata asystentem i kochankiem, Bogusławem Kuczyńskim, który obrał kurs na Rumunię. Ona sama – w obliczu zagrożenia ze wschodu – wróciła do Warszawy. A tam nic właściwie nie było: brakowało jedzenia, opału (szykowała się mroźna zima),a z pisania nie dało się już żyć. Nałkowska musiała więc otworzyć sklep z papierosami i całymi dniami ciężko harować razem z niedołężną matką i siostrą.

W Dziennikach czasu wojny samej wojny jest mało. Więcej jest biedy, codziennej walki z rzeczywistością, głodu, zimna, chorób, informacji o tym, że ten znajomy umarł, a tamtego rozstrzelali. W dodatku autorka – w obawie, że jej notatki wpadną w ręce wroga – o wielu rzeczach nie może pisać. Nie ma tu więc polskiego podziemia, zamachu na Kuczerę, przygotowań do powstania. Raczej naprawdę mroźne zimy, zapchane tramwaje i interesanci. I podwarszawskie sioło, w którym chętnie wypoczywała.

Początkowy okresy, w którym dominuje nieco podświadoma tęsknota za Bogusławem, szybko ustępuje miejsca próbie zatrzymania uciekającego czasu, poradzenia sobie z biedą. Z czasem dochodzi do tego choroba i śmierć ukochanej matki. Nie jest to może ten obraz wojny, który chcieliby zobaczyć miłośnicy historii czy militariów, ale i tak wydał mi się ciekawy. Dał nową perspektywę.

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/

Dla mnie to kolejne cenne spojrzenie. Drugą wojnę światową znam z przede wszystkim z filmów i książek wojennych, a także literatury obozowej. Z cywilnym spojrzeniem na ówczesną codzienność rzadko się spotykam. Jeśli już, to są to opowieści o ukrywaniu Żydów. W Dziennikach czasu wojny znalazłem tymczasem szarą codzienność. Często bardzo intymną i prywatną, ale pokazującą...

Kurczę, czytam poprzednie opinie i nie mogę uwierzyć - Nałkowska i niezwykły zmysł obserwatorski? Czytamy to z niezwykłym zainteresowaniem? Hmm... Dla mnie ta pozycja jest nudna. Kupiłem, ponieważ interesuję się nieco drugą wojną światową, uwielbiam "Tajne państwo" Karskiego, który w niezwykle barwny i interesujący sposób opisuje swoje przygody (a miał co opisywać!). Lubię też wiele innych pozycji o tej tematyce, ale "Dzienniki"? Nie.
Wyobrażacie sobie, że można zatytułować swoje wspomnienia "Dziennikami z czasu wojny" i... wcale nie pisać o wojnie? Dla mnie to jest szczyt egocentryzmu i próżności. Nałkowska nie pisze o ludzkich dramatach, nie opisuje ekscytujących wydarzeń i niebezpieczeństw. Wiecie o czym ona pisze? O tym, że jakiś młokos ją skomplementował. Nie żartuję. Nałkowska była niezwykle próżną, snobistyczną kobietą. Nie interesowało jej to, co się dzieje dookoła, mimo iż przeżyła jeden z najmroczniejszych i najciekawszych rozdziałów z dziejów ludzkości, interesowały ją komplementy różnych mężczyzn z jej otoczenia. Całe te dzienniki to opis życia z chorą matką, dzielenia pokoju ze służącymi/przyjaciółkami/pracownicami, codzienność sklepu tytoniowego, który podczas wojny prowadziła, wyjazdów na wieś i wyobrażeń Nałkowskiej na temat tego, że jak któryś facet się na nią spojrzał, to już na pewno miał na myśli erotyczne uniesienia - mimo iż miała wtedy około 57-60 lat. Nie polecam.

Kurczę, czytam poprzednie opinie i nie mogę uwierzyć - Nałkowska i niezwykły zmysł obserwatorski? Czytamy to z niezwykłym zainteresowaniem? Hmm... Dla mnie ta pozycja jest nudna. Kupiłem, ponieważ interesuję się nieco drugą wojną światową, uwielbiam "Tajne państwo" Karskiego, który w niezwykle barwny i interesujący sposób opisuje swoje przygody (a miał co opisywać!). Lubię...

Wojenne dzienniki Nałkowskiej czyta się jednym tchem. To interesująca kronika - nie tylko osobistego życia autorki i jej bliskich, ale i zbiorowych doświadczeń, przede wszystkim warszawiaków.

Całość czyta się (lub słucha) z ogromnym zaciekawieniem. Pisarka umie dozować napięcie, niczym w swoich powieściach, posługuje się pięknym, kunsztownym językiem, dzięki czemu książka łączy cechy literatury faktu i literatury pięknej najwyższych lotów.

Dzienniki obfitują w wiele szczegółów z życia Nałkowskiej, także sprzed wojny, gdyż bywa, że autorka wraca wspomnieniami do dawnych czasów, nawet do dzieciństwa.
Szczególnie poruszające są fragmenty poświęcone chorobie i agonii matki. Śledzi się je z zapartym tchem, ze wzruszeniem, a nawet łezką w oku.

Pisarka daje się tu poznać nie tylko jako wybitna autorka fikcji literackiej. Jej wnikliwy zmysł obserwatorski, połączony z głębokimi refleksjami i prozatorskim talentem tworzą niezwykłą opowieść o codziennym życiu, artystycznych wydarzeniach, konspiracji i różnych reakcjach ludzi na wojnę i okupacyjną rzeczywistość.

Polecam z czystym sumieniem, nie tylko miłośnikom twórczości Nałkowskiej.

Wojenne dzienniki Nałkowskiej czyta się jednym tchem. To interesująca kronika - nie tylko osobistego życia autorki i jej bliskich, ale i zbiorowych doświadczeń, przede wszystkim warszawiaków.

Całość czyta się (lub słucha) z ogromnym zaciekawieniem. Pisarka umie dozować napięcie, niczym w swoich powieściach, posługuje się pięknym, kunsztownym językiem, dzięki czemu książka...

bardzo piękne

bardzo piękne

Zaskakująco dobra,ciekawa i dająca do myślenia .Spodziewałam się trupów i krwi, a znalazłam wzruszającą opowieść o szarej, trudnej,bolesnej codzienności.Myślę,że najtrudniej pogodzić sie z tym co tu i teraz, co nas dotyka baz naszego wpływu na rzeczywiśtość. Polecam gorąco.

Zaskakująco dobra,ciekawa i dająca do myślenia .Spodziewałam się trupów i krwi, a znalazłam wzruszającą opowieść o szarej, trudnej,bolesnej codzienności.Myślę,że najtrudniej pogodzić sie z tym co tu i teraz, co nas dotyka baz naszego wpływu na rzeczywiśtość. Polecam gorąco.