Książkę tworzą reportaże (do których jest bardzo dobrze dobrany tytuł) i powieść. Przygnębiające – a z dzisiejszej perspektywy wręcz absurdalne – obrazy życia poszczególnych ludzi w okresie funkcjonowania Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL). Niektóre sprawy są niedookreślone oraz trzeba czytać "między wierszami", żeby dobrze zrozumieć przedstawiane sytuacje. Teksty "mówiły" do czytającego je odbiorcy. Lektura wciągająca. Te reportaże mają wartość historyczną. Bardzo dobitne zdanie jednego z młodych bohaterów: "Naszych rodziców wychowali ci, co pamiętali wojnę. Jak ktoś pamięta wojnę, to potem się cieszy z byle czego i niczego nie chce od życia".

Opinię na temat powieści "Okna" umieszczam tutaj: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/okna/opinia/78236281

Książkę tworzą reportaże (do których jest bardzo dobrze dobrany tytuł) i powieść. Przygnębiające – a z dzisiejszej perspektywy wręcz absurdalne – obrazy życia poszczególnych ludzi w okresie funkcjonowania Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL). Niektóre sprawy są niedookreślone oraz trzeba czytać "między wierszami", żeby dobrze zrozumieć przedstawiane sytuacje. Teksty...

„Trudności ze wstawaniem”* i "Okna" Wydawnictwa Alfa z 1990 roku to zbiór reportaży Królowej Polskiego Reportażu, zawierający także powieść Hanny Krall.
Pierwsza część jest absolutnym „must have” każdego miłośnika non-fiction.
Ujmujące były „Wzorcowe życie maszynisty Cudnego” i „Rama do portretu Jadźki S.”, gdzie pojawia się cytowane później w „Fakty muszą zatańczyć” M. Szczygła piękne zdanie: „Pierwszy raz widziałam, jak ktoś umiera z miłości”.
Historia zadłużonej po uszy hochsztaplerki, której udało się oszukać Autorkę na wiersze, Augustyna Halotty, aktora-górnika, głównego bohatera filmu „Paciorki jednego różańca” K. Kutza, którego filmowa rzeczywistość dopadła szybciej, niż mógł się tego spodziewać, Lechosława Goździka, rybaka i bohatera października 1956 roku, czy najsłynniejszej suwnicowej PRL - Anny Walentynowicz. Na deser dostajemy reportaż o cadyku z Przysuchy, „Katar sienny” i urodzonych tego samego dnia Henryka D. i Henia Kissa, z których historia drwiła do bólu.
Magiczne, urzekające historie, niemal fantastyczne (jak na przykład reportaż o członku ZSMP, który na wyborczych zebraniach manipulował… bilami),a jednocześnie mocno osadzone w peerelowskiej rzeczywistości.

Dzięki H. Krall kocha się ludzi.

Natomiast „Okna”, mimo że ich tłem jest proces zabójców Grzegorza Przemyka, pełne odwołań do wojennej i powojennej przeszłości, kipiący od relacji skupionych wokół głównej bohaterki ludzi, nie zabrały mnie na wyprawę równą wyprawie w światy, które Autorka wyczarowała wspomnianymi wcześniej reportażami.
Być może „Okna” nie chciały się dla mnie odpowiednio szeroko otworzyć?

W zanadrzu kolejna antykwaryczna zdobyć Hanny K. Do rychłego zobaczenia.

*Nie są to "Trudności ze wstawianiem okna" :)

„Trudności ze wstawaniem”* i "Okna" Wydawnictwa Alfa z 1990 roku to zbiór reportaży Królowej Polskiego Reportażu, zawierający także powieść Hanny Krall.
Pierwsza część jest absolutnym „must have” każdego miłośnika non-fiction.
Ujmujące były „Wzorcowe życie maszynisty Cudnego” i „Rama do portretu Jadźki S.”, gdzie pojawia się cytowane później w „Fakty muszą zatańczyć” M....

Uwielbiam takie reportaże. Kiedy czyjeś codzienne, zwykłe życie staje się dla innych niezwykłą historią. "Portret rodziny Z. we wnętrzu" - mistrzostwo świata! Pojawia się w mojej głowie natychmiast, kiedy zdarza mi się pomyśleć jak to jest mi źle i ciężko w życiu:)

Uwielbiam takie reportaże. Kiedy czyjeś codzienne, zwykłe życie staje się dla innych niezwykłą historią. "Portret rodziny Z. we wnętrzu" - mistrzostwo świata! Pojawia się w mojej głowie natychmiast, kiedy zdarza mi się pomyśleć jak to jest mi źle i ciężko w życiu:)

epicka pochwała zwyczajności

epicka pochwała zwyczajności

Tym razem wzięłam się za Hannę Krall i cykl jej reportaży „Trudności ze wstawaniem” oraz powieść „Okna”. Autorka opisuje szczegóły z życia zwyczajnych ludzi. Ludzi żyjących w trudnych czasach, którzy musieli walczyć o każdy dzień normalności w trudnej rzeczywistości. Pisze m.in. o Annie Walentynowicz i Grzegorzu Przemyku. Krall stawia nam przed wyobraźnią ludzi nie osądzając ich. To teksty trudne, ale warto przez nie przebrnąć. Każdy powinien jednak znaleźć dla nich swój czas.

Tym razem wzięłam się za Hannę Krall i cykl jej reportaży „Trudności ze wstawaniem” oraz powieść „Okna”. Autorka opisuje szczegóły z życia zwyczajnych ludzi. Ludzi żyjących w trudnych czasach, którzy musieli walczyć o każdy dzień normalności w trudnej rzeczywistości. Pisze m.in. o Annie Walentynowicz i Grzegorzu Przemyku. Krall stawia nam przed wyobraźnią ludzi nie...

OCENA TYLKO NA PODSTAWIE REPORTAŻY
Hannę Krall znałem z przerabianego w liceum wywiadu ,,Zdążyć przed Panem Bogiem” oraz reportażu o Annie Walentynowicz przypomnianego w jubileuszowym numerze ,,Polityki”. O ile z pierwszego tytułu zapamiętałem głównie szokującą treść, to w reportażu uderzył mnie znakomity warsztat i mądre oddanie głosu bohaterce, by przekazać jej punkt widzenia nie narzucając się swoimi poglądami. Po przeczytaniu wszystkich zawartych tu reportaży jestem usatysfakcjonowany, bo autorka w większości przypadków dorównała poziomem wcześniej wymienionemu.
Reportaże opowiadają o codziennym życiu z czasów aktywności zawodowej pisarki. W kilku z nich odwołano się do wydarzeń politycznych, lecz nie są one najważniejszym elementem, ale czynnikiem determinujące karierę lub życie osobiste. Ze względu na brak efekciarstwa można z nich brać wiedzę, jaki wtedy prowadziło się tryb życia i do czego się dążyło. Znakomicie na odbiór wpływa brak ocenę bohaterów przez autorkę (i generalnie im więcej reporterka dodawała od siebie, tym tekst mniej mnie przekonywał) czy ogólnie brak pretensji do osądzania osób i czynów, dzięki czemu na starcie nie byłem uprzedzony za lub przeciw jakiejś osobie.
Reportaże Hanny Krall to kolejny przykład, że tekst literacki nie potrzebuje jawnych odwołań do filozofii/teorii politycznych itp., by pokazywać w pogłębiony sposób działania ludzi. Jeżeli ktoś pomyśli po pobieżnej lekturze, że opis porannych zwyczajów ubogiej rodziny musi zawierać tylko błahą i przyziemną treść, to ja mam stanowczo przeciwne odczucia.

OCENA TYLKO NA PODSTAWIE REPORTAŻY
Hannę Krall znałem z przerabianego w liceum wywiadu ,,Zdążyć przed Panem Bogiem” oraz reportażu o Annie Walentynowicz przypomnianego w jubileuszowym numerze ,,Polityki”. O ile z pierwszego tytułu zapamiętałem głównie szokującą treść, to w reportażu uderzył mnie znakomity warsztat i mądre oddanie głosu bohaterce, by przekazać jej punkt...

Powtórzę za Kazimierzem Dziewanowskim Hanna Krall jest niesamowita.
Rolą reportażu jest m.in. bycie bliżej człowieka i spraw, które w jego życiu mają duże znaczenie. Dla Krall istotni są po prostu ludzie i pamięć o nich. Uważa, że świat można opisać poprzez ważne szczegóły i zwyczajnych ludzi. Obchodzą ją znani jak Anna Walentynowicz (reportaż „Ludzie może i nie są źli…”) czy Grzegorz Przemyk i jego matka Barbara Sadowska ( powieść„Okna”),jak i nikomu nie znani np. niejaka Józefa Tomasikowa spod lasu tuż za Przysuchą ratująca życie Jankielowi Kozłowskiemu ( „Listy do cadyka”).
„Wszystko w świecie można podrobić, nie można tylko podrobić prawdy”. Hanna Krall pisze w taki sposób, że trudno wątpić w szczerość jej reportaży. Tak bardzo wczuwa się w historie, że ma się wrażenie, iż opowiada je sam bohater. Książka jest trochę pominięta a szkoda bo to są fantastyczne reportaże „Mały realizm”, „Trudności ze wstawaniem”, „Ojcowie i synowie” genialne.
Przy końcu powieści „Okna” jest przytoczone indyjskie przysłowie: jeśli biegnąc, zobaczysz starego człowiek , który chce ci coś powiedzieć, zatrzymaj się, to może być coś ważnego. Hanna Krall wie przy kim należy się zatrzymać, bo pisze tylko o ważnych rzeczach.
Całość znakomita!

Powtórzę za Kazimierzem Dziewanowskim Hanna Krall jest niesamowita.
Rolą reportażu jest m.in. bycie bliżej człowieka i spraw, które w jego życiu mają duże znaczenie. Dla Krall istotni są po prostu ludzie i pamięć o nich. Uważa, że świat można opisać poprzez ważne szczegóły i zwyczajnych ludzi. Obchodzą ją znani jak Anna Walentynowicz (reportaż „Ludzie może i nie są...

Jak ktoś nie zna Hanny Krall może sięgnąć po tę książkę. Zarówno opowiadania jak i Okna są do przeczytania.

Jak ktoś nie zna Hanny Krall może sięgnąć po tę książkę. Zarówno opowiadania jak i Okna są do przeczytania.

Reportaże - super, lektura obowiązkowa.
"Okna" - coś mi zgrzytało, nie mogłam się na tym tekście skupić.
Ogółem - Hanna Krall jest wielka, trzeba ją czytać.

Reportaże - super, lektura obowiązkowa.
"Okna" - coś mi zgrzytało, nie mogłam się na tym tekście skupić.
Ogółem - Hanna Krall jest wielka, trzeba ją czytać.