Bijcie, trujcie, ale zapomniane przez krytyków, czytelników i śmiertelników dziwaczne eksperymenty profesora Challengera znacznie bardziej mi podchodzą niż chłodne dedukcje Sherlocka (choć swego czasu dzielnie towarzyszyłam Watsonowi w kibicowaniu genialnemu detektywowi).
Ten chudzinkowaty tomik zawiera trzy opowiadania, w tym tytułowe i najdłuższe "Trujące pasmo", wobec którego dwa pozostałe bledną i nic nie mówią. No, bo jakby nie patrzeć opowiada o końcu świata.
I, jakby kto pytał, ten koniec świata faktycznie następuje. Ale ciii...
Następna nowelka pozwala nam się przyjrzeć pracy naszego profesora i jego, khem, dość interesującej teorii, jakoby mateczka Ziemia była żywym organizmem.
Ostatni tytuł, najmniej interesujący, opisuje współpracę dwóch wynalazców nowej maszyny latającej. Dość fatalną współpracę.
To, że Doyle pisać umie, wie każdy. To, że interesował się fantastyką, już nie. A szkoda, bo wyobraźnię to gość ma. Dodatkowym atutem jest postać profesora Challengera, będący niemal całkowitym przeciwieństwem Sherlocka - potężnie zbudowany genialny naukowiec mający hopla na punkcie swojej żony, złośliwy i autorytatywny choleryk mający w głębokim poważaniu, co mają do powiedzenia inni (pewnie coś głupiego).
Polecam. Zgrabne i pozwala spojrzeć na twórczość Doyle'a z innej strony.

Bijcie, trujcie, ale zapomniane przez krytyków, czytelników i śmiertelników dziwaczne eksperymenty profesora Challengera znacznie bardziej mi podchodzą niż chłodne dedukcje Sherlocka (choć swego czasu dzielnie towarzyszyłam Watsonowi w kibicowaniu genialnemu detektywowi).
Ten chudzinkowaty tomik zawiera trzy opowiadania, w tym tytułowe i najdłuższe "Trujące pasmo", wobec...