Nihil novi.
Czyta się... szybko. Nawet za szybko, jak dla mnie. Ale to plus, bo akcja nie stoi w miejscu. Niektóre rozdziały dziwią swoim skrótem - w niektórych miejscach śmiało można uznać jedną stronę za fragment rozdziału, co jest mankamentem. Ale tylko dla mnie. Poza tym? Hm.
Żadnych nowinek, odkrywczości i tajemnic, o których trąbi się od chwili pojawienia książki - nic nowego, nihil novi. Dla tropiciela tajemnic, teorii spiskowych, kosmitów, Latającego Potwora Spaghetti i zamaskowanego spijacza kawy z ekspresu - to wręcz powielone - żeby nie powiedzieć - kalkowane standardy, o których świat wiedział. A to, ze Op(ij)us Dei został przedstawiony jak przedstawiony? Że wciągnięto w to kler? Znów nihil novi. Wiadomo było. Smutne jest tylko to, że ślepo się wierzy słowom bandy facetów raczących pouczać mnie o zakładaniu rodziny, a samych ślubujących celibat (o ironio!), w materii "książki zakazanej i oskarżającej".
Banał, lekkia pisanina, mało ambitna plisa kryminalna. A mimo wsio, lekka i nawet wciągająca lektura, dająca przyjemne odskoczenie od świata, zmuszająca do przemyśleń - dla chcących, wstęp do fascynującego świata symboliki, sztuki, historii (w tym też chrześcijaństwa, wraz z dwoma tysiącami lat okrucieństw, zakłamania i szalbierstwa oraz robienia grubych kokosów na naiwności ludzkiej). Rzecz jasna - tylko dla chcących, bo zaraz na skrzynce pojawią sie głowy przeciwne, ze szkaluję "jedynie słuszną wiarę" a "propaguję teorie spiskowe" - kwestia gustu, moi państwo.
Ocena jest niska - czemu? Bo tłumacz i korektor się nie popisali, wyłapałam sporo błędów - głownie stylistycznych czy interpunkcyjnych. A to mi wadziło. Za samą historyjkę - dodatkowa gwiazdka.
Cóż. Jaka prawda? Trzeba przeczytać i zdecydować samemu. Dla mnie - przyjemne odświeżenie symboliki, teorii spiskowych powiązanych z symbolami i kłótnia z kuzynem o Op(ij)us Dei i ich wkładzie (wątpliwym) w wykorzenianie religii starożytnych. Choć na przyszłość radziłabym panu Brownowi, co by wymyślał nieco mniej oczywiste zakończenia swoich książek ;)

Nihil novi.
Czyta się... szybko. Nawet za szybko, jak dla mnie. Ale to plus, bo akcja nie stoi w miejscu. Niektóre rozdziały dziwią swoim skrótem - w niektórych miejscach śmiało można uznać jedną stronę za fragment rozdziału, co jest mankamentem. Ale tylko dla mnie. Poza tym? Hm.
Żadnych nowinek, odkrywczości i tajemnic, o których trąbi się od chwili pojawienia książki -...