Czysty przypadek sprawił, że ponownie spotkałam się z panią Miszczuk w postaci trylogii o Wiktorii Biankowskiej.

I tom – „Ja, diablica” – był to początek moich niekończących się łez spowodowanej potężną dawką poczucia humoru.
Moja rówieśniczka stworzyła niezłą opowieść z przymrużeniem oka odnośnie Nieba i Piekła.

Poznajemy naszą Wiktorię jeszcze, jako człowieka, która na skutek nieszczęśliwego zdarzenia ginie w wypadku. Później biedna zostaje tak skołowana pomiędzy wyborem czy ma iść do Nieba albo do Piekła, że nie zastanawiając się, co robi, wybiera gorsze zło.

I można zadać sobie pytanie – „Gorzej już nie będzie prawda?”
A skąd! Będzie świetnie! Ubaw gwarantowany, szok i niedowierzanie, że w Piekle żyje się niesamowicie - sprawiała, że momentami zazdrościłam Biankowskiej.

No i dwaj czadowi, przystojni ulubieni bohaterowie: Azazel i Beleth, który nie jednej z nas skradł serce. Chociaż każda potwora znajdzie swego amatora. Do wyboru do koloru, jeśli chodzi o bohaterów.

Tom II – „Ja, anielica” – to kolejna część naszej zagubionej Biankowskiej, która tym razem zamiast być diablicą (i to całkiem dobrą w targowaniu się o dusze!) staje się anielicą. Tym razem zamiast piekła mamy opis Nieba, jego pracy, spotkania bohaterki z rodzicami i kolejny cykl wydarzeń, który albo skończy się katastrofą albo i nie. No i nie brakuje kolejnych złotych myśli, dzięki którym można ocierać łzy ze śmiechu.

Tom III – „Ja, potępiona” – to trzecia część naszej dziewczyny, która ląduje w Tartarze (czyśćcu). Żeby było groteskowo w tym miejscu możemy nawet poznać Elżbietę Batory czy Hitlera. Za to związek Wiktorii nabiera tempa.

Katarzyna Berenika Miszczuk za sprawą lekkiego pióra, żartobliwych sytuacji, niezłych opisów stworzyła naprawdę przyjemną dla oka trylogię dla młodzieży. Nic tylko kupować, wypożyczać i czytać. Śmiech to zdrowie, a tego tutaj z pewnością nie brakuje.

Każdy tom, to co raz więcej akcji, wydarzeń, ujawniających się tajemnic dotyczących naszej Wiktorii. Dochodzi coraz nowych bohaterów tych pozytywnych jak i tych negatywnych. Dotyczy to tam samo wydarzeń, sytuacji. Akcja goni akcję, nabierając przy tym zawrotnego tempa.

Polecam każdemu ze względu na wiek, kto ceni sobie lekki styl, poczucie humoru i świetne opisy dotyczące piekła, życia w nim i pracy.

Cieszy oko, że można w Polsce spotkać utalentowanych pisarzy, którzy potrafią tak swoimi pomysłami zachęcić do zapoznania się z twórczością literacką i z pewnością wierzę, że nie jedną dobrą (mam nadzieję) książkę wyda p. Katarzyna Berenika Miszczuk.

Czysty przypadek sprawił, że ponownie spotkałam się z panią Miszczuk w postaci trylogii o Wiktorii Biankowskiej.

I tom – „Ja, diablica” – był to początek moich niekończących się łez spowodowanej potężną dawką poczucia humoru.
Moja rówieśniczka stworzyła niezłą opowieść z przymrużeniem oka odnośnie Nieba i Piekła.

Poznajemy naszą Wiktorię jeszcze, jako człowieka, która...