Aleksandera März'a czytasz gdy jest ci dobrze i źle. Gdy cieszysz się życiem i gdy jesteś załamany.
"Taka moja obsesja."

Aleksandera März'a czytasz gdy jest ci dobrze i źle. Gdy cieszysz się życiem i gdy jesteś załamany.
"Taka moja obsesja."

Nie zrażać się początkiem!

Nie zrażać się początkiem!

" Zdaje się, że zamiarem dzieciństwa jest wytworzenie wstrętu do życia. "


http://naderinteresujace.blogspot.com/

" Zdaje się, że zamiarem dzieciństwa jest wytworzenie wstrętu do życia. "


http://naderinteresujace.blogspot.com/

Książka Heinara Kipphardta, niemieckiego literata, dramaturga, scenarzysty i wreszcie lekarza psychiatry - "Aleksander Marz", powstała w latach osiemdziesiątych minionego wieku. Autor był pod wrażeniem prac naukowych z zakresu psychiatrii, Leo Navratila i wykorzystanych w nich poezji poety - pacjenta psychiatrycznego, Herbicha (pseudonim). Kipphardt opisuje swojego głównego bohatera, również pacjenta szpitala psychiatrycznego, z niezwykłą dbałością o szczegóły. Mamy tu analizę przyczyn wybuchu psychozy, jaką jest schizofrenia paranoidalna, poprzez wykorzystanie teorii Lianga - rodzin schizogenicznych. Mamy tu obraz funkcjonowania molocha psychiatrycznego - szpitala z przyległościami, w którym pacjenci żyją, pracują fizycznie - czasami po kilkadziesiąt lat. Spotykamy się z problemem leukotomii. Kipphardt skutecznie się z nią rozprawia. Autor nie oszczędza również neuroleptyków, które traktuje jako leukotomię chemiczną, aczkolwiek odwracalną. Właściwie nie oszczędza żadnych poruszanych przez siebie teorii, praktyk stosowanych w przeszłości i współcześnie, stosowanych wobec pacjentów psychiatrycznych (do lat osiemdziesiątych XX wieku),przyprawiających o dreszcze, na których nie zostawia suchej nitki.
Przywiązałam się do głównego bohatera - Aleksandra, wrażliwego i inteligentnego poety. Z ciekawością i podziwem czytałam jego wiersze, wplecione w treść powieści, historię jego miłości i próby odzyskania swojego życia... Książka Heinara Kipphardta zafascynowała mnie i cieszę się, że ją posiadam. To jedna z ważniejszych lektur mojego życia. Dojrzałemu czytelnikowi - polecam.

Książka Heinara Kipphardta, niemieckiego literata, dramaturga, scenarzysty i wreszcie lekarza psychiatry - "Aleksander Marz", powstała w latach osiemdziesiątych minionego wieku. Autor był pod wrażeniem prac naukowych z zakresu psychiatrii, Leo Navratila i wykorzystanych w nich poezji poety - pacjenta psychiatrycznego, Herbicha (pseudonim). Kipphardt opisuje swojego...

Ze wstydem trzeba przyznać, że chorzy psychicznie ludzie często są traktowani jak wybrakowane ogniwa społeczeństwa. Ich niezwykły świat jest dla nas czymś groźnym i niepojętym, czymś bardzo abstrakcyjnym. Boimy się ich nie wiedząc, że być może tracimy okazję do poznania osób wrażliwych, mających wielkie marzenia, które ugrzęzły w urojonym świecie.

Głównym aktorem książki jest tytułowy Aleksander Marz, paranoidalny schizofrenik będący być może najzwyklejszym obywatelem Republiki Federalnej Niemiec gdyby nie fakt, że mieszka w Lohbergu. Szpital psychiatryczny w którym przebywa od kilkunastu lat, staje się tłem wydarzeń o których Heinar Kipphardt wspomina jako o tych, które przypinają etykietę wariata. Autor piętnuje współczesną postawę społeczeństwa konsumpcyjnego, "produkującego" psychicznie chore zachowania. Codzienna walka i wysoka konkurencja wśród ludzi powodują przegraną słabszych jednostek, zasilających prędzej czy później mury zakładów odosobnienia. Jednocześnie opisuje proces wytwarzania wstrętu do życia na różnych poziomach dojrzewania człowieka. Już w dzieciństwie społeczeństwo wywołuje system ucisku, który odciska się w późniejszych fazach egzystencji. Kto się nie przystosuje, ten przegrywa i pozostaje pogardzany przez większość.

Pacjent szpitala dla umysłowo chorych, kiedy tylko znajdzie się w jego obrębie traci w jednej chwili wszystkie uprawnienia i swobody. W ten sposób niszczy się również zaufanie do człowieka. Bardzo dobrze ujmuje to następujący cytat z książki: "Proszę sobie wyobrazić roślinę, która więdnie, bo nie pada deszcz, tak wiedzie się tutaj ludziom. Nikt o nich nie mówi, nikt ich nie potrzebuje i nie mają oni żadnej szansy kiedykolwiek stąd wyjść. Dlatego odmawiają wreszcie nawet przyjmowania pokarmu." To porównanie zakładu psychiatrycznego do więzienia, uwidacznia tylko jak chorzy uciekają od rzeczywistości w wymyśloną przez siebie fikcję, nie potrzebują niczyjej akceptacji.

Kipphardt widzi dużą szansę dla poprawy jakości życia pensjonariuszy w społeczności terapeutycznej, gdzie każdy, zarówno pacjent jak i lekarz mają udział w programie leczenia. I na tej samej zasadzie, "Aleksander Marz" jest zlepkiem przemyśleń i wypowiedzi wielu osób ze schizofrenicznego otoczenia. To powieść składająca się z wielu bardzo krótkich rozdziałów, przypominających często traktaty medyczne o przyczynach i skutkach psychozy. Zarówno zapiski Aleksandra, jego rodziny jak i personelu szpitala, wprowadzają czytelnika w inny dla nas świat. To dziwna i odmienna rzeczywistość, mieszanina nonsensu i przykrej realności.

Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że tacy ludzie jak Aleksander Marz nie zostaną całkiem zapomniani przez otoczenie. Że nie będzie można ich usuwać jak braków z taśmy produkcyjnej, produkującej same przydatne elementy. To wszystko zależy od nas samych, od naszego stosunku do problemów ludzi umysłowo chorych. Bo warto się zastanowić nad tym, czy zrozumienie ich odmiennej filozofii nie mogłoby się przydać w walce o zdrowsze psychicznie społeczeństwo.

Ze wstydem trzeba przyznać, że chorzy psychicznie ludzie często są traktowani jak wybrakowane ogniwa społeczeństwa. Ich niezwykły świat jest dla nas czymś groźnym i niepojętym, czymś bardzo abstrakcyjnym. Boimy się ich nie wiedząc, że być może tracimy okazję do poznania osób wrażliwych, mających wielkie marzenia, które ugrzęzły w urojonym świecie.

Głównym aktorem książki...

Od kilku dobrych lat to moja ulubiona książka. Ukazuje ona szaleństwo ze strony zazwyczaj obcej dzisiejszym ludziom. Wariat jest tu twórcą, indywidualistą. Owszem nie potrafi on poradzić sobie z własnym życiem i otoczeniem, ale właśnie dzięki temu tworzy wspaniałą poezję i niepowtarzalną historię- historię własnego życia. Okres czytania tej książki to ciągła oscylacja uczuć. Z jednej strony współczujemy mężczyźnie zamkniętemu w szpitalu psychiatrycznym i skrzywdzonemu przez wszystkich bliskich, a z drugiej zazdrościmy mu odwagi i siły do walki o siebie.

Od kilku dobrych lat to moja ulubiona książka. Ukazuje ona szaleństwo ze strony zazwyczaj obcej dzisiejszym ludziom. Wariat jest tu twórcą, indywidualistą. Owszem nie potrafi on poradzić sobie z własnym życiem i otoczeniem, ale właśnie dzięki temu tworzy wspaniałą poezję i niepowtarzalną historię- historię własnego życia. Okres czytania tej książki to ciągła oscylacja...

Świetna książka, aczkolwiek przerażająca i nieczytana z przyjemnością.. Ma w sobie coś wstrętnego, oplatającego..

Świetna książka, aczkolwiek przerażająca i nieczytana z przyjemnością.. Ma w sobie coś wstrętnego, oplatającego..