Druga część przygód rodziny książkoholików już nie tak dobra i nie aż tak zabawna jak pierwsza. Po części dlatego, że akcja dzieje się w czasie wojny, więc trudno, aby było tak beztrosko i zabawnie jak w czasie pokoju. Najbardziej jednak w tej powieści przeszkadzał mi brak realizmu. Bomby lecą na głowę, a główna bohaterka zajmuje się amorami kotki, żołnierze Armii Czerwonej bohatersko wyzwalają wsie i miasta i żaden z nich nie rabuje i nie gwałci, rabują za to jacyś bandyci z lasu (Żołnierze Wyklęci?),rozczarowany żołnierz AK wstępuje do Armii Ludowej i staje się żarliwym komunistą. Najbardziej zaś kuriozalne są poczynania Aliny Pierwszej po zakończeniu wojny.
Było parę fajnych i zabawnych momentów, więc nie oceniam jej nisko. "Przyślę panu list i klucz" warto przeczytać, natomiast "Życie nie jest romansem, ale..." już niekoniecznie.

Druga część przygód rodziny książkoholików już nie tak dobra i nie aż tak zabawna jak pierwsza. Po części dlatego, że akcja dzieje się w czasie wojny, więc trudno, aby było tak beztrosko i zabawnie jak w czasie pokoju. Najbardziej jednak w tej powieści przeszkadzał mi brak realizmu. Bomby lecą na głowę, a główna bohaterka zajmuje się amorami kotki, żołnierze Armii Czerwonej...

Kontynuacja losów Aliny i Zosi aka Dyny (Balladyny) w czasie okupacji. Autorka, wychodząc z założenia, że książek opisujących tragedię wojny napisano dostatecznie dużo, postanowiła w swojej skupić się tylko na zabawnych aspektach życia w tamtych czasach. Książkę zadedykowała „wszystkim tym, którym w Tamtych Czasach udało się zachować poczucie humoru”.

Rodzina początkowo mieszka w Warszawie, Alina z mężem działa w podziemiu, a reszta stara się jakoś sobie radzić w nowej rzeczywistości. Kiedy po piętach depcze im Gestapo i mają kilka godzin na wyprowadzkę, ojciec w pierwszej kolejności pragnie ocalić najcenniejsze dobra czyli… oczywiście książki. Matkę raz wysłano, aby przyszmuglowała ze wsi masło, niestety, niezaprawiona w bojach kobiecina wyszła na tym podobnie jak Zabłocki na mydle.

Po upadku powstania Dyna z matką i siostrzenicą, Aliną Drugą, przenoszą się do cioci na prowincję. Mały domek cioci stopniowo zaludnia się krewnymi i znajomymi znajomych, a gdy przeludnienie osiąga punkt krytyczny, zjawia się reszta rodziny. Na domiar złego lokatorzy domku dzielą się na dwa wrogie obozy polityczne, co nie ułatwia wspólnego mieszkania. Tymczasem przedsiębiorczy szwagier rozpoczyna produkcję bimbru w blasku księżyca, a do osiągnięcia sukcesu brakuje mu tylko metalowego pałąka z łóżka cioci…

Książkę czyta się błyskawicznie, podobnie jak pierwszą część („Przyślę panu list i klucz”) i aż żal się rozstawać z bohaterami.

Zajrzyj do środka:
https://czytamiogladam.home.blog/2017/03/05/zycie-nie-jest-romansem-ale-maria-pruszkowska/

Kontynuacja losów Aliny i Zosi aka Dyny (Balladyny) w czasie okupacji. Autorka, wychodząc z założenia, że książek opisujących tragedię wojny napisano dostatecznie dużo, postanowiła w swojej skupić się tylko na zabawnych aspektach życia w tamtych czasach. Książkę zadedykowała „wszystkim tym, którym w Tamtych Czasach udało się zachować poczucie humoru”.

Rodzina początkowo...

Przeczytane z nostalgią...10 lat po przecztaniu cudownej 1 części ...zakupiłam na Allegro 2t. Ogromna frajda z czytania powieści ulubionej autorki, która swoje książki dedykowała "maniakom czytania".

Przeczytane z nostalgią...10 lat po przecztaniu cudownej 1 części ...zakupiłam na Allegro 2t. Ogromna frajda z czytania powieści ulubionej autorki, która swoje książki dedykowała "maniakom czytania".

Super, ubaw gwarantowany!

Super, ubaw gwarantowany!

kontynuacja przyślę Panu list i klucz

kontynuacja przyślę Panu list i klucz

Niby druga część "Przyślę panu klucz..." - ale już o książce nie napiszę, że ciepła. Humorystyczna, z pewnością - ale po kilkudziesięciu stronach zaczął mnie już męczyć durnowaty optymizm narratorki, która do mistrzostwa doprowadziła opis w stylu S. O'Hara podczas pożaru Georgii - co z tego że płonie świat, ja odrywam się lekko i wracam do swojego zaścianka przyjemności. Przy czym - książek tu znacznie mniej. Najwięcej anegdot z czasów wojennych podanych tak, że pomyśleć by można, że zabawnie było, zabawniej nawet niż z PRLu...

Niby druga część "Przyślę panu klucz..." - ale już o książce nie napiszę, że ciepła. Humorystyczna, z pewnością - ale po kilkudziesięciu stronach zaczął mnie już męczyć durnowaty optymizm narratorki, która do mistrzostwa doprowadziła opis w stylu S. O'Hara podczas pożaru Georgii - co z tego że płonie świat, ja odrywam się lekko i wracam do swojego zaścianka przyjemności....

Kontynuacja losów zaczytanej, zakochanej w książkach urzędniczej rodzinki, znanej z "Przyślę Panu list i klucz". Tym razem cała rodzina staje wobec koszmaru wojny i choćby ze względu na tę poważniejszą już tematykę całość nie ma owej lekkości, jaką charakteryzowała się część pierwsza. Jednak wciąż pozostaje lekturą uroczą, zabawną i smakowitą. I Ojciec i Panny Córki nie zmienili się wiele, choć czasy postawiły przed nimi trudne wyzwania, to jednak wciąż "gadają" cytatami, a literatura pomaga jakoś znieść najgorsze chwile życia pod okupacją. Jedyne co mnie tutaj raziło, to niemal nachalne wciskanie światopoglądu socjalistycznego w końcówce, niezbyt mi pasujące do obrazu rodziny, jaki sobie wyimaginowałam po powieści pierwszej. Ale być może ten drobiazg uraził oczy jedynie mnie. W każdym razie z przyjemnością wróciłam do czytania o szaleństwach Panien Córek.

Kontynuacja losów zaczytanej, zakochanej w książkach urzędniczej rodzinki, znanej z "Przyślę Panu list i klucz". Tym razem cała rodzina staje wobec koszmaru wojny i choćby ze względu na tę poważniejszą już tematykę całość nie ma owej lekkości, jaką charakteryzowała się część pierwsza. Jednak wciąż pozostaje lekturą uroczą, zabawną i smakowitą. I Ojciec i Panny Córki nie...