Heikemu i Vindze udało się odzyskać Elistrand, rodową własność dziewczyny. Oboje jednak wiedzą, że muszą też przejąć Granstensolhm, który Heike dziedziczy po swojej prababce Ingrid. Majątek znajduje się jednak w posiadaniu chciwego i podstępnego sędziego Snivela. Aby odzyskać swoje dziedzictwo, Heike zwraca się o pomoc do szarego ludku – upiorów i demonów, którzy służyli jego prababce. Jednocześnie zbliżają się osiemnaste urodziny Vingi, a wraz z nimi dzień, gdy ona i Heike będą musieli podjąć decyzję, czy chcą być razem.

Ta część nie zachwyciła mnie tak mocno jak ,,Demon i panna”, ale nadal jest bardzo dobra. Zabrakło mi trochę wspólnych scen Heikego i Vingi, natomiast zaciekawiły mnie rytuały i tajemnice związane z szarym ludkiem. Atmosfera w tej książce jest o wiele bardziej mistyczna niż to, co działo się na Syberii. Nie brak tu tajemnic i zwrotów akcji. Uwielbiam postać Heikego. W poprzednich tomach Sandemo bardziej skupiała się na jego szlachetności i pomaganiu innym, natomiast tutaj przypomniała, że on również należy do obciążonych dziedzictwem Ludzi Lodu i wciąż musi walczyć ze swoją naturą. Musi też radzić sobie ze wspomnieniami z traumatycznego dzieciństwa i odrzuceniem przez społeczeństwo z powodu swojego wyglądu. Vinga akceptuje go bezwarunkowo, ale Heike wciąż ucieka przed tym uczuciem, jednocześnie walcząc z zazdrością. Postać Vingi została tu ciekawie rozwinięta, nie tylko przez pryzmat swojej miłości do Heikego, ale też odwagi, uporu i pragnienia samodzielności. Zdecydowanie bardzo polubiłam tę parę, prawie tak mocno jak Silje i Tengela, na równi z Cecylią i Alexandrem, bardziej nawet niż Dominika i Villemo.

Jeszcze jeden aspekt urzekł mnie w tym tomie – język. Nie wiem na ile to zasługa Sandemo, a na ile tłumaczki Anny Marciniakówny, ale niesamowicie podobały mi się dialogi między Vingą a Heikem, które kojarzyły mi się z takimi starymi rycerskimi romansami(ale w pozytywnym sensie). Podobnie jak w poprzednim tomie mamy też tu sporą rolę miłości fizycznej, ale wszystko opisane jest subtelnie. Sandemo nie zawsze zachwyci wychodzi pisanie o erotyce, ale w tym wypadku wyszło.

,,Wiosenna ofiara” na nowo zabrała mnie w świat miłości, magii i tajemnic. Zakończenie jak zawsze zachęca do sięgnięcia po kolejne tomy i rozpala ciekawość.

,, (…) szczęście. To nie jest coś, co możesz schować i wyjąć, kiedy ci znowu będzie potrzebne.”

Heikemu i Vindze udało się odzyskać Elistrand, rodową własność dziewczyny. Oboje jednak wiedzą, że muszą też przejąć Granstensolhm, który Heike dziedziczy po swojej prababce Ingrid. Majątek znajduje się jednak w posiadaniu chciwego i podstępnego sędziego Snivela. Aby odzyskać swoje dziedzictwo, Heike zwraca się o pomoc do szarego ludku – upiorów i demonów, którzy służyli...