Może dlatego, że przeczytałam jako drugi tom "Nierządnicy"(przez pomyłkę),trochę się pogubiłam. Pierwsza część sagi była bardziej emocjonująca i ciekawsza.

Może dlatego, że przeczytałam jako drugi tom "Nierządnicy"(przez pomyłkę),trochę się pogubiłam. Pierwsza część sagi była bardziej emocjonująca i ciekawsza.

Ciekawa główna bohaterka, da się lubić. Książka ogólnie dobra, choć po przeczytaniu dwóch poprzednich dostrzega się pewne podobieństwo i już tak bardzo nie wciąga. Kolejny raz pojawiają się bardzo negatywni bohaterowie, kolejny raz czytamy o chciwości duchownych. Aż przykro się robi. I praktyka zamykania w klasztorze wdów, czy niewygodnych krewnych. To naprawdę przykre, jednak niestety nie jest tylko fikcja literacką. Zakończenie, jak w poprzednich częściach szczęśliwe.

Ciekawa główna bohaterka, da się lubić. Książka ogólnie dobra, choć po przeczytaniu dwóch poprzednich dostrzega się pewne podobieństwo i już tak bardzo nie wciąga. Kolejny raz pojawiają się bardzo negatywni bohaterowie, kolejny raz czytamy o chciwości duchownych. Aż przykro się robi. I praktyka zamykania w klasztorze wdów, czy niewygodnych krewnych. To naprawdę przykre,...

Jeśli książka zawiera gwałty/nierząd, spiski/intrygi oraz gromadkę dzieci, szczególnie na koniec. To z pewnością kolejna część "Nierządnicy". O tyle o ile, przygody głównej bohaterki z poprzednich części mnie wciągnęły, to dalsze pokolenie już nie za bardzo.

Jeśli książka zawiera gwałty/nierząd, spiski/intrygi oraz gromadkę dzieci, szczególnie na koniec. To z pewnością kolejna część "Nierządnicy". O tyle o ile, przygody głównej bohaterki z poprzednich części mnie wciągnęły, to dalsze pokolenie już nie za bardzo.

I kolejny raz nie zawiodłam się...czyta się dobrze i z każdą stroną wciąga mocniej. Na szczęście jeszcze jedna część na półce;)

I kolejny raz nie zawiodłam się...czyta się dobrze i z każdą stroną wciąga mocniej. Na szczęście jeszcze jedna część na półce;)

Po pierwszej wręcz fantastycznej części tej sagi przyszła kolej na kolejne, moim zdaniem nieco słabsze. Lecz ta część ma wszystkie cechy z Nierządnicy, które tak mnie w niej urzekły.
Jest tu bowiem wartka i szybka akcja, jest intryga a co najważniejsze w powieści przedstawiającej średniowiecze jest również kościół, który w owym czasie był bardzo mocna instytucją. Czy była to mocna i zarazem prawa forma, no cóż to jak juz wielu nam wiadomo nie wyglądało tak kolorowo i prawnie jakby sobie tego życzył jego założyciel sam Jezus Chrystus.

Co do samej fabuły jest ona dość dokładnie streszczona w opisie powieści. Natomiast co w niej jest w porównaniu z poprzednimi nowością, to fakt zmiany głównego bohatera, którym dotychczas była Maria. Teraz prym wiedzie jej córka Trudi, która pod wieloma względami bardzo przypomina swoją matkę.

Ten tom powieści czytało mi się podobnie jak pierwszą część Nierządnie, szybciutko i zapartym tchem czekając na dalsze wydarzenia. zdecydowana poprawa po dużo słabszych aczkolwiek ciekawych częściach zawartych między Nierządnicą a Córką Nierządnicy. Oczywiście jak we wszystkich poprzednich powieściach, tak i ta skupia sie wokół pewnego waznego jak na tamte czasy i dla tamtego regionu wydarzenia historycznego. Tu mamy problem jaki wynikł po objęciu urzędu biskupa przez nowego wysłannika papieskiego. Mianowicie zastał on podległe mu własności w tak kiepskim stanie, niejednokrotnie oddane pod zastał za niewielkie pieniądze, iż postanowił on odbudować urząd poprzez odzyskanie straconych terenów. Co z tego wynikło i jak się potoczyły losy Marii i jej rodziny oraz niezastąpionej przyjaciółki z młodzieńczej tułaczki, to już po te fakty odsyłam do powieści.

Zapraszam i Polecam

Po pierwszej wręcz fantastycznej części tej sagi przyszła kolej na kolejne, moim zdaniem nieco słabsze. Lecz ta część ma wszystkie cechy z Nierządnicy, które tak mnie w niej urzekły.
Jest tu bowiem wartka i szybka akcja, jest intryga a co najważniejsze w powieści przedstawiającej średniowiecze jest również kościół, który w owym czasie był bardzo mocna instytucją. Czy była...

Nie dałam rady dokończyć. W związku z tym,że to kolejna pozycja z tego cyklu to wiedziałam już jakie będą koleje losu bohaterki. Autorzy trzymają się utartego schematu który przy kolejnej książce stał się nudny i przewidywalny.

Nie dałam rady dokończyć. W związku z tym,że to kolejna pozycja z tego cyklu to wiedziałam już jakie będą koleje losu bohaterki. Autorzy trzymają się utartego schematu który przy kolejnej książce stał się nudny i przewidywalny.

Ciekawa saga, aż chce się sięgnać po kolejną część.

Ciekawa saga, aż chce się sięgnać po kolejną część.

Strasznie długo ją czytałam, chyba dlatego, że ten cykl stał się monotonny...szczerze zastanawiam się, czy zaczynać kolejną cześć.
Pod koniec książka robi się dopiero ciekawsza

Strasznie długo ją czytałam, chyba dlatego, że ten cykl stał się monotonny...szczerze zastanawiam się, czy zaczynać kolejną cześć.
Pod koniec książka robi się dopiero ciekawsza

Kolejne bardzo udane spotkanie z duetem Iny Lorentz. Książka jak i jej poprzednie części potrafiła zaskoczyć momentem grozy, walki, miłości i pojednania. Nie da się nie zauważyć wielu intryg i spisków, które czają się za plecami głównych bohaterów. Osadzona w bardzo realistycznym świecie z całą pewnością pozwoli czytelnikowi z wielką przyjemnością zapoznać się z dalszymi losami władców Kibitzsteinu.
Warto zapoznać się z całą sagą. Serdecznie polecam.

Kolejne bardzo udane spotkanie z duetem Iny Lorentz. Książka jak i jej poprzednie części potrafiła zaskoczyć momentem grozy, walki, miłości i pojednania. Nie da się nie zauważyć wielu intryg i spisków, które czają się za plecami głównych bohaterów. Osadzona w bardzo realistycznym świecie z całą pewnością pozwoli czytelnikowi z wielką przyjemnością zapoznać się z dalszymi...

Jeżeli znacie grę strategiczną HEROES, to podpowiem, że czwarta część sagi o „Nierządnicy” wiele z niej czerpie. Podobiznę widzę przede wszystkim w ciągle obecnej strategii zdobywania kolejnych zamków i posiadłości, przez mniej lub bardziej chciwych frankońskich władców. Ta chęć posiadania więcej ziem, bądź pozbawienia sąsiadów skrzętnie zarobionego majątku, była na porządku dziennym w czasach Średniowiecza i duet autorów idealnie przedstawił te realia w powieści. Bo czy powieść historyczna nie powinna być tak właśnie ulokowana, byśmy mogli wyobrazić sobie ówczesną rzeczywistość? Za tę wiarygodność i bogatą scenerię, cenię książki Iny Lorentz, a „Córka nierządnicy” na tym polu mnie nie zawiodła.

Nie zawiodłam się też na kreatywności pary autorskiej. Śmierć mojego ulubionego bohatera już na początku powieści, mimo, że dotknęła mnie i ze smutkiem spoglądałam na dalsze losy rodziny kasztelańskiej, pomogła mi wczuć się w rolę głównych bohaterów, współczuć im i wierzyć, że mimo krążącego nad nimi fatum, wszystko się ułoży. Ta wiara oczywiście nie była aż tak wymagana, bo kontynuacja sagi, strukturalnie nie różniła się od poprzednich części, a tym samym, mogłam ze spokojem oczekiwać „happy end’u”. Jednak sama pewność, że losy bohaterów potoczą się po ich myśli, nie wystarcza, bo przecież po drodze mamy kilkaset stron przygód, wędrówek, nieprzewidzianych sytuacji, spotkań ze zwolennikami wrogów, którzy na każdym kroku knują intrygę. Kto wie, co może stać się naszym ulubieńcom po drodze? Ta intryga, w którą tym razem ubrana została córka dawnej nierządnicy Marii – Trudi, to ciąg wielu zdarzeń, licznych nowych postaci, które mają doprowadzić do zagłady posiadłości, jaką zamieszkuje rodzina Adlerów.

Przyznam, że mnogość postaci trochę zawieruszyła mi w głowie. Momentami mimo wytężania wzroku w kolejne zdania, nie potrafiłam skleić faktów: kto jest kim? A ten, to kto? Państwo Iny Lorentz dodali do „Córki nierządnicy” tak sporą liczbę nowych rycerzy, książąt, biskupów, parobków, służących, itp., że głowa jest za mała, by wszystkich zapamiętać. Skupienie tu chyba nie wystarczy. Jak nic, konieczne jest naszkicowanie kolejnych postaci i próba połączenia ich wspólnymi relacjami. Tym bardziej, że zwaśnione rody dzielą się na tych, którzy stoją po stronie frankońskiego króla, zamieszkującego tereny obecnej Austrii, i tych, którzy są sprzymierzeńcami jego brata, który to próbuje dokonać zamachu na króla. Czytając, można mieć nie lada trudności, aby skojarzyć, kto jest po czyjej stronie, tym bardziej, że bohaterowie w międzyczasie poddają się, świadomie lub nie, zaplanowanej intrydze, a dodatkowo, oceniając szanse własnej wygranej, przechodzą na stronę dotychczasowego wroga. To zamieszanie, może spowodować niejaki mętlik więc polecam skupić się na głównych wątkach lub, zgodnie z powyższym, rozrysować sobie więzy, jakie łączą poszczególne osoby.

Całą recenzję znajdziecie na blogu: http://mozaika-literacka.blogspot.com/

Jeżeli znacie grę strategiczną HEROES, to podpowiem, że czwarta część sagi o „Nierządnicy” wiele z niej czerpie. Podobiznę widzę przede wszystkim w ciągle obecnej strategii zdobywania kolejnych zamków i posiadłości, przez mniej lub bardziej chciwych frankońskich władców. Ta chęć posiadania więcej ziem, bądź pozbawienia sąsiadów skrzętnie zarobionego majątku, była na...