Bóg nie umarł. Bóg odszedł.
A jego stanowisko przejęli Archaniołowie i Aniołowie. Istoty, które stereotypowo określa się jako milutkie, słodziutkie i pulchniutkie, pociągające za struny harf i nie skalane grzechem. Ale postaci wykreowane przez Maję Lidię Kossakowską ze stereotypami nie mają nic wspólnego. Absolutnie.
Nie przebierają w słowach, leją się po pyskach, palą szlugi i mordują. Wszak to Wojsko Pana. Z całym impetem wpadamy pomiędzy zaskakująco ludzkich Archaniołów- Razjela, Rafała, Michała i Gabriela, umawiających się na piwko ze starymi kumplami- Lucyferem i Asmodeuszem, i wielu pobocznych, wspaniałych bohaterów. A na koniec wisienka przyozdabiająca deser- Daimon Frey, Abbaddon, Burzyciel Światów. Poezja smaku, jak mówią.
Na wielkie uznanie zasługuje świat przedstawiony przez autorkę. Przyćmiewa on nasze wyobrażenie o niebie. Nie ma tam puszystych chmurek. Jest za to Królestwo, normalne miasto, podzielone na siedem innych Nieb. Piekło? Gdzieżby tam! Mamy Głębię, która w zamierzeniu miała być sprawiedliwym krajem wolności... ale nie wyszło. Pomiędzy tym wszystkim znajduje się siedziba rozpusty- Limbo.
Nasz piękny świat, nasza ziemia, jest dla nich miejscem, w którym się zabawiają i ukrywają. Mają szczerze gdzieś nas, ludzi, nieświadomych, jak funkcjonuje Wszechświat. Nieświadomych, że istnieją Strefy Poza Czasem, Bestie i Antykreator. Nieświadomych, że wielu wspaniałych żołnierzy ginie w mroku, pląta się w gęstej sieci spisków i intryg i... kocha. Tak samo, jak my. Mocno i zachłannie.
Prawda- jest to dość obszerne tomiszcze. Jednak akcja jest do tego stopnia płynna, styl autorki niesamowity, fabuła ciekawa, a wachlarz postaci obfity, że bardzo szybko docieramy do ostatniej strony i mamy ochotę zacząć od nowa.
Jest to jedna z dwóch książek, które uznaję za bezkonkurencyjne. Nie będę wymieniać epitetów, którymi je określam, ale zgodnie z oceną, jest to arcydzieło.

Bóg nie umarł. Bóg odszedł.
A jego stanowisko przejęli Archaniołowie i Aniołowie. Istoty, które stereotypowo określa się jako milutkie, słodziutkie i pulchniutkie, pociągające za struny harf i nie skalane grzechem. Ale postaci wykreowane przez Maję Lidię Kossakowską ze stereotypami nie mają nic wspólnego. Absolutnie.
Nie przebierają w słowach, leją się po pyskach, palą...