Lepsze od poprzedniego tomu, ale nie ma startu do pierwszych dwóch. Rozczarowujące, choć nie tragiczne. Po co odzierać uniwersum z tajemnicy, będącej jego motorem napędowym...

Lepsze od poprzedniego tomu, ale nie ma startu do pierwszych dwóch. Rozczarowujące, choć nie tragiczne. Po co odzierać uniwersum z tajemnicy, będącej jego motorem napędowym...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Są takie cykle, które czyta się siłą rozpędu, wiedzionym tylko wyróżniającym się pierwszym tomem i nie zauważając subtelności w spadku poziomu. W przypadku czwartego tomu cyklu Gateway nie mam z tym najmniejszego problemu, bo wiem czego się spodziewam (nie koniecznie wiele),ale na tyle lubię uniwersum (lub po prostu jestem do niego przyzwyczajony),że oczekuję jedynie przyjemnej lektury w typowym, lekko zakurzonym klasyku sci-fi. Obiecujący jest dla mnie szczególnie transhumanizm głównego bohatera – uwielbiam wszelkie odmiany transferu świadomości, uznając je za najbardziej intrygujący, fantastyczny koncept sci-fi. Jednocześnie widzę też spore pole manewru w ograniu wątku Assasynów, istot nie z materii, lecz energii, z planem, którego założenia opierają się o powstanie wszechświata i stałe fizyczne. Co więcej, autor daje nawet obietnicę sentymentalnego podsumowania losów głównego bohatera oraz Gateway, pożegnania.

Od czysto rzemieślniczej strony – książka zostala położona. Dopiero w niemal równo ¾e książki otrzymujemy dobitne zdanie, które podsumowuje nam, że jedno sentymentalne spotkanie w rocznicę Gateway kończy się. Pohl powtarza się do znudzenia z ogrywaniem motywu czasu realnego i czasu biegnącego w milisekundach dla protagonisty, a jeśli dodaje jakieś nowe wątki – dzieci, skazani terroryści – to nie wynika z nich za wiele w stosunku do ich objętości. Bohaterowie debiutujący w drugim i trzecim tomie właściwie nie istnieją, nie doczekując się żadnego podsumowania. Jedyne co muszę oddać, to konsekwentny rozwój Robinnete, ale nie dźwiga on na swoich barkach „Kroniki Heechów” - jest zbyt marudny, ekspozycyjny, traktowany jako narzędzie przez autora. Nie da się niemal czytać bez znudzenia ciągle wciskanego Alberta, który w duecie z głównym bohaterem daje jedne z najgorszych wyjaśnień naukowych wątków. Czyta się je z zażenowaniem, bo autor uparcie, powtarzalnie unika podzielenia się swoją wiedzą i koncepcją, dając ciągłe wyrazy jakiegoś nieokreślonego tłumaczenia się, że to za trudne wątki dla czytelnika, a co najgorsze – takie, które muszą być dla niego nudne. Ostatecznie i tak nie mają one znaczenia, bo finał jest, na chłodno, niesatysfakcjonujący. Większość akcji nie ma najmniejszego znaczenia, a przewrotka fabularna działa tylko dlatego, że upudrowana jest metafizyką i nutką sentymentu.

W praktyce jednak, jeśli nie ma się wielkich oczekiwań, czyta się przyjemnie. Lektury, o dziwo, nie żałuję. Polecić mogę jedynie najwierniejszym fanom cyklu, wyczekując jakieś ciekawszej lektury o istotach wyewoluowanych na początku wszechświata z energii, zamiast materii.

Są takie cykle, które czyta się siłą rozpędu, wiedzionym tylko wyróżniającym się pierwszym tomem i nie zauważając subtelności w spadku poziomu. W przypadku czwartego tomu cyklu Gateway nie mam z tym najmniejszego problemu, bo wiem czego się spodziewam (nie koniecznie wiele),ale na tyle lubię uniwersum (lub po prostu jestem do niego przyzwyczajony),że oczekuję jedynie...

To już koniec cyklu. Czy jestem zawiedziona, no cóż chyba nie. Co prawda cała akcja z Wrogiem wydarzyła się na kilkunastu stronach i zakończyła się wielkim happy endem ale czy to źle, czasem potrzebna jest nadzieja i dobro. Ta część jest poprowadzona w ten sam sposób co poprzednia, przez co jest ciekawa i dobrze się czyta. Jest tu kilka ważnych aspektów, które są zawsze interesujące jak czym jest Bóg, kim jesteśmy, co to jest rzeczywistość, czym jest życie. Uwielbiam takie metafizyczne zagadnienia. Dodatkowo bardzo ładnie jest tu po prowadzone zagadnienie końca i początku wszechświata. Interesujący jest wywód Alberta na temat wymiarów wszechświata. Co mi się nie podoba to szybkie zakończenie tematu Innych ale może coś jeszcze o nich będzie w Kupcach Wenusjańskich Pohla. Ogólnie cała koncepcja obcych ras bardzo na plus, kilka ciekawych zwrotów akcji. Bardzo miła przygoda to była i piękna ogólna konkluzja: JEST JESZCZE NADZIEJA NA WSZYSTKO!

To już koniec cyklu. Czy jestem zawiedziona, no cóż chyba nie. Co prawda cała akcja z Wrogiem wydarzyła się na kilkunastu stronach i zakończyła się wielkim happy endem ale czy to źle, czasem potrzebna jest nadzieja i dobro. Ta część jest poprowadzona w ten sam sposób co poprzednia, przez co jest ciekawa i dobrze się czyta. Jest tu kilka ważnych aspektów, które są zawsze...

największa wartość tej książki jest taka, że dobrze skleja całą historię w całość. wszystkie eksploatowane wątki się domykają i to w dość satysfakcjonujący sposób. nie brakuje jednak niepotrzebnych elementów, niektóre są mocno nadużywane i przeciągnięte.
no ale ok. jest nieźle.

największa wartość tej książki jest taka, że dobrze skleja całą historię w całość. wszystkie eksploatowane wątki się domykają i to w dość satysfakcjonujący sposób. nie brakuje jednak niepotrzebnych elementów, niektóre są mocno nadużywane i przeciągnięte.
no ale ok. jest nieźle.

Ech, znakomita pierwsza część, a potem - zjazd w dół. Może nie gwałtowny, może Pohl nie obniża lotów za bardzo, ale... .
No właśnie. Świat wykreowany w Gateway porywa bardziej, niż kroniki Heechów :/

Ech, znakomita pierwsza część, a potem - zjazd w dół. Może nie gwałtowny, może Pohl nie obniża lotów za bardzo, ale... .
No właśnie. Świat wykreowany w Gateway porywa bardziej, niż kroniki Heechów :/

Niestety kolejne rozczarowanie! Znowu obniżka lotów. Najpierw świetna pierwsza część, potem słabiutka druga, poprawa w trzeciej, ale teraz znów porażka. Książka robi wrażenie jakby autor bardziej skupił się na sobie i swoich skłonnościach do dydaktyzmu niż na przekazie dla czytelników. NIE POLECAM!!!

Niestety kolejne rozczarowanie! Znowu obniżka lotów. Najpierw świetna pierwsza część, potem słabiutka druga, poprawa w trzeciej, ale teraz znów porażka. Książka robi wrażenie jakby autor bardziej skupił się na sobie i swoich skłonnościach do dydaktyzmu niż na przekazie dla czytelników. NIE POLECAM!!!

Nieco rozczarowujące zakończenie serii, zwłaszcza w pierwszej, nazbyt rozwleczonej, pierwszej połowie. Po raz kolejny Pohl wprowadza postaci, obdarowuje je obszernym, rozpisanym na wiele stron dossier, by potem wykorzystać ich w marginalnych - choć z wyjątkami - wątkach, a w każdym bądź razie wątkach, które znajdują nazbyt szybkie, niewspółmierne do żmudnego ich rozwijania i, rzekłbym, wymagające od czytelnika, pewnej dozy naiwności, rozwiązania.

Druga połowa zdecydowanie lepsza. Autor konsekwentnie - co wynika z tego, jak prowadził wątki sztucznych a.k.a. "mechanicznych" inteligencji w tomach poprzednich - skupił się na nieco "matriksowym" rozwiązaniu opowieści, i przyznam, że przypadło mi to do gustu. Oczywiście, pozostawił masę furtek i niedopowiedzeń, co może trochę irytować, ale mi akurat absolutnie nie przeszkadzało.

Podsumowując: bardzo dobry cykl science-fiction. Pohl to zdecydowanie jeden z tych pisarzy, którzy musieli odcisnąć swoje piętno na autorach tego nurtu. Czuć u niego trendy, które na dobre zagościły się w fantastyce dopiero od końca lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia a które obecnie eksploatują autorzy tacy, jak Ian McDonald, czy (nawet bardziej) Charles Stross. Jeśli nieobca jest Wam twórczość tych dwóch panów, a Pohla jeszcze nie znacie, to czym prędzej powinniście nadrobić - jako i ja - zaległości.

Cykl gorąco polecam!

Nieco rozczarowujące zakończenie serii, zwłaszcza w pierwszej, nazbyt rozwleczonej, pierwszej połowie. Po raz kolejny Pohl wprowadza postaci, obdarowuje je obszernym, rozpisanym na wiele stron dossier, by potem wykorzystać ich w marginalnych - choć z wyjątkami - wątkach, a w każdym bądź razie wątkach, które znajdują nazbyt szybkie, niewspółmierne do żmudnego ich rozwijania...