Przedziwna książka. Bardzo szybko odczuwa się wyjście z kręgu literatury europejskiej. Powieść jest minimalistyczna, poniekąd surowa. Punkt ciężkości wydarzeń z życia bohaterów przekłada się z tych, które naprawdę, w sensie obiektywnym, są ważne na te, które zastanawiają, bo na pierwszy rzut oka zdają się przypadkowe, nie posiadające znaczenia. To odwrócenie klasycznego schematu narracji. Zresztą przez całą lekturę odnosiłam wrażenie, że niekoniecznie chodzi tutaj o to, by narracja naśladowała rzeczywistość, czy też by bohaterowie tych mini-powieści naśladowali prawdziwych ludzi. Same dialogi, które między sobą prowadzą wydają się dziwne, by nie powiedzieć abstrakcyjne. Zastanawiałam się cały czas, czy to faktyczne różnice kulturowe powodują tę przepaść, którą jako czytelnik odczuwałam między sobą a bohaterami, czy też postaci są celowo wymodelowane na odrealnione konstrukty, z którymi nie bardzo można się identyfikować.

Kolejną zastanawiającą kwestią jest sposób, w jaki narrator opowiada obie historie. Zaczynają się one bez początku i kończą bez zakończenia - jakby pierwsze zdanie było po prostu wygłoszone po zaczerpnięciu oddechu w trakcie dłuższego wywodu, a ostatnie urwane znienacka, bez właściwego podsumowania czy morału. To niezwykle trudne w odbiorze, gdyż większość czytelników przyzwyczajona do bardziej klasycznie realizowanej konstrukcji literackiej, spodziewa się rozwinięcia owocującego jakimś punktem kulminacyjnym, po którym następuje spadek napięcia i jednoznaczne rozwiązanie akcji. Podczas czytania "Tysiąca żurawi" wciąż wypatrywałam takiego właśnie punktu kulminacyjnego, w jakiś sposób puentującego życie i związki głównego bohatera. Kilka stron przed końcem zrozumiałam, że czegoś takiego tu nie będzie - nie przestawałam jednak liczyć w związku z tym na wbijające w ziemię zakończenie. Również nic z tego. Przy "Śpiących pięknościach" wyciągnęłam więc już wnioski i zamiast wychylać się naprzód w poszukiwaniu atrakcji, skupiałam się na detalach podróży. Dlatego, choć "Śpiące piękności" są bardziej depresyjne i cięższe, to z nich wyciągnęłam więcej pod względem wrażeń z lektury. Niemniej zakończenie, jeszcze bardziej urwane, niż w "Tysiącu żurawi", zostawiło mnie w głębokiej dezorientacji. Te dziwne początki i zakończenia... Trudne do przełknięcia, ale po pewnym czasie doszłam do wniosku, że widać tak ma być - trochę, jak w życiu, gdy nie zdajemy sobie sprawy, że coś ważnego się zaczyna, a tym bardziej nie mamy pojęcia, że za chwilę ostatecznie się skończy.

Lektura wartościowa, ale z pewnością trudna. Myślę, że dopiero po kolejnych utworach Kawabaty będę w stanie przyzwyczaić się do tego stylu na tyle, by nie był on dla mnie wyraźną przeszkodą w czytaniu.

Przedziwna książka. Bardzo szybko odczuwa się wyjście z kręgu literatury europejskiej. Powieść jest minimalistyczna, poniekąd surowa. Punkt ciężkości wydarzeń z życia bohaterów przekłada się z tych, które naprawdę, w sensie obiektywnym, są ważne na te, które zastanawiają, bo na pierwszy rzut oka zdają się przypadkowe, nie posiadające znaczenia. To odwrócenie klasycznego...