To bardzo dobra i mądra książka, choć bezlitośnie wręcz smutna. Dopiero po przeczytaniu zrozumiałam, jak znakomita jest też jej okładka. Można oceniać po okładce.

To bardzo dobra i mądra książka, choć bezlitośnie wręcz smutna. Dopiero po przeczytaniu zrozumiałam, jak znakomita jest też jej okładka. Można oceniać po okładce.

Gdy w czytanej książce występują postacie dziecięce i zwierzęce, zawsze jest to dla mnie ciężka emocjonalnie lektura.
Grupa chłopców z poprawczaka z powodu wojny musi opuścić dotychczasowe miejsce i udać się do wsi w górach. Przez całą drogę inni ludzie dają im do zrozumienia, że są nic nie warci, gorsi od zwierząt i w każdej chwili mogą zginać. W wiosce również nie zostali przyjęci z otwartymi ramionami, aż pewnego razu z powodu zarazy mieszkańcy zostawiają młodocianych przestępców bez ostrzeżenia. Od teraz muszą sobie radzić sami i sami bawić się w dorosłość. Chłopcy brutalnie uświadamiają sobie, że zawsze mogli liczyć na siebie. W każdym obcym widzą wroga i niebezpieczeństwo. Od teraz sami muszą podejmować męskie, dorosłe decyzje, ale nie wiedzą jak nikt ich nie nauczył. Coraz bardziej popadają w marazm psychiczny, rozkładają się cieleśnie i duchowo.
Bardzo uderza połączenie poetyckich opisów z brudna, naturalistyczną rzeczywistością. Odpycha i przyciąga.
Książka przywodzi na myśl "Władcę much" W. Goldinga, nawet powstała w podobnym czasie i przedstawia podobny świat. Ale zakończenie jest inne i to przeraża najbardziej.

8/10
@moze_booka

Gdy w czytanej książce występują postacie dziecięce i zwierzęce, zawsze jest to dla mnie ciężka emocjonalnie lektura.
Grupa chłopców z poprawczaka z powodu wojny musi opuścić dotychczasowe miejsce i udać się do wsi w górach. Przez całą drogę inni ludzie dają im do zrozumienia, że są nic nie warci, gorsi od zwierząt i w każdej chwili mogą zginać. W wiosce również nie...

„Był to czas zabijania. Jak niekończąca się powódź, wojna wydzierała się swym masowym szaleństwem w najskrytsze zakamarki ludzkich serc i ludzkich ciał, w lasy, ulice i niebo."

Wojna i klęski żywiołowe wydawały się najgroźniejszym, co miało spotkać ewakuowaną grupę nastolatków z poprawczaka, a przynajmniej tak sądzono dopóki w wiosce, w której tymczasowo przebywali, nie wybuchnęła zaraza. Przerażeni mieszkańcy uciekli, ich natomiast zostawiono samym sobie bez możliwości podążenia za dorosłymi. Bez jedzenia czy wygodnego posłania, ale z umierającym kolegą w budynku.

U Kenzaburō Ōe pełno jest brudu. I tym razem nie chodzi jedynie o ogromny ból psychiczny czy okrutne zachowanie, ale też śmierdzące ciała oraz gnijące zwłoki. Szeroko rozumiana cielesność ukazana została w sposób wręcz turpistyczny, a względna stabilność psychiczna bohaterów rozpadała się na naszych oczach. Ich działaniami włada strach i znudzenie, a szczęśliwe momenty były jedynie chwilowe i ulotne. Razem tworzy to prozę niewygodną i bolesną. Może nawet odpychającą, choć wartościową.

Ale. Było w tym piękno. Co prawda tyczy się to jedynie stylu autora, ale tworzy do zderzenie idealne — momentami niemalże poetycki język i brzydota skrajnych okoliczności.

„Zerwać pąki, zabić dzieci“ to powieściowy debiut autora z 1958 roku. Debiut tak mocny i tak dobry! Zapada w pamięć i zdaje się oblepiać duszę. Nie należy do prozy łatwej, ale osobiście właśnie takie jej oblicze preferuję. Gwarantuje bowiem intensywne emocje i nie daje o sobie zapomnieć. Można zarzucić autorowi, że z historii dało się wyciągnąć więcej, ale to, co nam dał, już zasługuje na więcej uwagi.


przekł. Jan Rybicki


Psst, Kenzaburō Ōe to pisarz, który dorastał w czasach drugiej wojny światowej oraz amerykańskiej okupacji, czyli należy do mojego ulubionego prozatorskiego pokolenia Japończyków.

Pssst, w 1994 roku autor otrzymał Literacką Nagrodę Nobla.



[W Polsce powieść doczekała się wydania w 2004 roku nakładem Amber i niestety aktualnie trudno ją kupić. O nowym wydaniu natomiast nic nie słyszałam, a Państwowy Instytut Wydawniczy (który niejeden tytuł autora ma już u siebie) póki co nie ma w planie się nim zaopiekować. Moje serce płacze.]


TW: rozkładające się martwe zwierzęta i ludzie, śmierć, choroba, przemoc, gwałt, okrucieństwo wobec zwierząt

„Był to czas zabijania. Jak niekończąca się powódź, wojna wydzierała się swym masowym szaleństwem w najskrytsze zakamarki ludzkich serc i ludzkich ciał, w lasy, ulice i niebo."

Wojna i klęski żywiołowe wydawały się najgroźniejszym, co miało spotkać ewakuowaną grupę nastolatków z poprawczaka, a przynajmniej tak sądzono dopóki w wiosce, w której tymczasowo przebywali, nie...

wybitna książka, choć nie zmienia to tego, że autora prześladuje zinternalizowana homofobia połączona z obsesją odbytu.

wybitna książka, choć nie zmienia to tego, że autora prześladuje zinternalizowana homofobia połączona z obsesją odbytu.

To krótka powieść o grupce chłopców z sierocińca, którzy na skutek działań wojennych muszą zostać z niego ewakuowani. Podróżują od wioski do wioski, ale odpychani przez drugiego człowieka i traktowani jak zwierzęta nigdzie nie mogą znaleźć miejsca dla siebie. Muszą żyć z tą świadomością bycia bezużytecznym robactwem dla innych. Ich droga kończy się w małej, górskiej wiosce, gdzie zostają chłodno przyjęci. Wkrótce jednak bez wcześniejszego uprzedzenia zostają pozostawieni na śmierć przez wieśniaków na skutek tajemniczej zarazy. Od tego momentu muszą radzić sobie sami, a my możemy śledzić ich dalsze losy.

Ta książka uświadamia, że w najgorszych chwilach nie ma co liczyć na wsparcie oraz o tym kim mogę stać się ludzie i jakie zagrożenie stanowić. Tych piętnastu chłopców w każdym człowieku napotyka wroga, przez co mogą liczyć tylko na siebie nawzajem. Dzieci nie są w stanie stanie stać się dorosłymi, a oni nie okazali się wyjątkiem. Pozostaje im tylko solidarność, która i tak na koniec zaczyna się kruszyć, aż w końcu znika, a oni pozostają tym czym uczynili ich inni ludzie: zwierzętami. Nie zrobili kroku w przód, pozostając w stagnacji zdani na łaskę tych, których nienawidzą.

Jest to bardzo ciężka książka o brutalnej rzeczywistości w czasach wojny, która dla nas w XXI wieku w Europie jest nie do wyobrażenia. Pozostaje liczyć, że już nigdy nie wróci by nikt nie musiał się z nią mierzyć.

To krótka powieść o grupce chłopców z sierocińca, którzy na skutek działań wojennych muszą zostać z niego ewakuowani. Podróżują od wioski do wioski, ale odpychani przez drugiego człowieka i traktowani jak zwierzęta nigdzie nie mogą znaleźć miejsca dla siebie. Muszą żyć z tą świadomością bycia bezużytecznym robactwem dla innych. Ich droga kończy się w małej, górskiej wiosce,...

niby tylko sto stron, a czytałam z przerwami prawie miesiąc. naprawdę ciężka, fizyczna lektura. dobre tłumaczenie, chociaż zakładam, że z angielskiego. największy ból to błąd w nazwisku autora hi hi

niby tylko sto stron, a czytałam z przerwami prawie miesiąc. naprawdę ciężka, fizyczna lektura. dobre tłumaczenie, chociaż zakładam, że z angielskiego. największy ból to błąd w nazwisku autora hi hi

Lekka lecz szokująca powieść opisująca brutalne życie niechcianych dzieci za czasów II Wojny Światowej. Rozdziały są krótkie,dzięki czemu łatwo czyta się ją "w drodze do pracy", w autobusie, czy pociągu. Z początku powieść nie budziła we mnie zbytnich emocji, jednak z czasem, zwłaszcza w ostatnich rozdziałach, przywiązana do bohaterów, byłam w stanie poczuć ich przerażenie. Jako studentka kultury Japonii, jestem w stanie wyobrazić sobie bardzo dokładnie opisywaną historię, a także poczuć jej klimat i uwierzyć, że opisana powieść, miała swe miejsce w przeszłości. Ogrom brutalności, którego nie doświadczamy w Europie w XXI wieku przeraża, ale uczy pokory i wdzięczności do spokojnych czasów, w których przyszło nam żyć.

Lekka lecz szokująca powieść opisująca brutalne życie niechcianych dzieci za czasów II Wojny Światowej. Rozdziały są krótkie,dzięki czemu łatwo czyta się ją "w drodze do pracy", w autobusie, czy pociągu. Z początku powieść nie budziła we mnie zbytnich emocji, jednak z czasem, zwłaszcza w ostatnich rozdziałach, przywiązana do bohaterów, byłam w stanie poczuć ich przerażenie....

Bardzo surowa, zarówno w treści, jak i narracji bliźniacza siostra Władcy much.
Nie wiem, czy wszystkim podpasuje styl narracji, ale dla samej historii chłopców, opuszczonych i zostawionych na pewną śmierć...
Czy to raj, czy piekło?
Brutalna inicjacja w świat dorosłych.

Warto.

Bardzo surowa, zarówno w treści, jak i narracji bliźniacza siostra Władcy much.
Nie wiem, czy wszystkim podpasuje styl narracji, ale dla samej historii chłopców, opuszczonych i zostawionych na pewną śmierć...
Czy to raj, czy piekło?
Brutalna inicjacja w świat dorosłych.

Warto.

Porównanie tej książki do Władcy much jest nie na miejscu. We Władcy (o ile mnie pamięć nie myli),nadchodzący dorośli ratują dzieci. Tutaj - wręcz przeciwnie. To dzieci tworzą społeczność, która prezentuje wartości, które chlubnie nazywamy ludzkimi. I choć to z ich strony przychodzi zdrada, przecież są tylko dziećmi, małymi chłopcami wystawionymi na arcytrudną próbę. Nikt im jeszcze nie powiedział (kto zresztą miałby to zrobić),że trzeba samemu podejmować decyzje i walczyć, że nie można opierać się na tym, że ktoś przyjdzie i wszystko za nas zrobi, zaopiekuje się nami. To podejście - to jest dorosłość, a oni dorośli nie są.
Zresztą, dorosłość w tej książce nie jest niczym, do czego warto aspirować.
Wstrząsająca na pewno, smutna straszliwie. Ale niewątpliwie warta przeczytania.

Porównanie tej książki do Władcy much jest nie na miejscu. We Władcy (o ile mnie pamięć nie myli),nadchodzący dorośli ratują dzieci. Tutaj - wręcz przeciwnie. To dzieci tworzą społeczność, która prezentuje wartości, które chlubnie nazywamy ludzkimi. I choć to z ich strony przychodzi zdrada, przecież są tylko dziećmi, małymi chłopcami wystawionymi na arcytrudną próbę. Nikt...

Kiedy dorośli znęcają się nad nieletnimi, zaczyna się dramat.

Chęć przetrwania mimo wszystko, to cel który przyświeca nieletnim bohaterom powieści. Porzuceni, uwięzieni, zaniedbani, zostawieni na pastwę losu i szalejącej zarazy, szukają drogi ucieczki, chcą żyć. Zaniepokojeni odkrywają, że jedyna droga, która pozwoliłaby im opuścić upiorne miejsce, jest zabarykadowana. To okrutne, przecież te dzieci potraktowano gorzej niż własne zwierzęta. Odcięto ich od świata, a mieli być tylko ewakuowani w bezpieczne miejsce, gdyż trwa wojna. 15 wychowankom z domu poprawczego zgotowano dodatkowe piekło. Dla ludności wsi do której przybyli, byli bezużytecznym robactwem, głodnymi mordami do wykarmienia. Zanim opuszczono wioskę, wykorzystano ich do pochowania zmarłych na wskutek zarazy zwierząt, nie troszcząc się o ich bezpieczeństwo.
Skąpo ubrani, brudni, obdarci, zmarznięci i głodni, pozostali sami, gdy nad ranem, wszyscy mieszkańcy opuścili wioskę. Chcąc stworzyć namiastkę nowej społeczności, odnaleźli zapasy ryżu, suszonych ryb w domach opuszczonych, do których musieli się włamać. Byli głodni i spragnieni ciepła...
Nie, ja nie potrafię o tej książce napisać. Nie umiem zrozumieć czym kierowali się wieśniacy, karcili, tłukli jak drwa na rozpałkę, wymierzali samosądy, widząc w tych dzieciach zbrodniarzy gorszych, nisz wróg wojenny. Ale kto głodny nie pokusiłby się, aby odnaleźć pożywienie w opuszczonym domu mając przed sobą perspektywę śmierci głodowej i znikąd pomocy.

Kiedy dorośli znęcają się nad nieletnimi, zaczyna się dramat.

Chęć przetrwania mimo wszystko, to cel który przyświeca nieletnim bohaterom powieści. Porzuceni, uwięzieni, zaniedbani, zostawieni na pastwę losu i szalejącej zarazy, szukają drogi ucieczki, chcą żyć. Zaniepokojeni odkrywają, że jedyna droga, która pozwoliłaby im opuścić upiorne miejsce, jest zabarykadowana. To...