Źródło: By UPI - https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Kawabata_Yasunari_1968.jpghttp://www.ebay.com/itm/LG17-1968-Wire-Photo-YASUNARI-KAWABATA-Nobel-Prize-Literature-Japanese-Treasure-/362016338191?hash=item5449daf10f:g:pvkAAOSwnK9ZQHfs, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=62196090
Prozaik i poeta japoński. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1968 jako pierwszy pisarz japoński. Urodził się w Osace w bogatej i wykształconej rodzinie. Jego rodzice zmarli, kiedy miał 3 lata, parę lat później zmarła jego babcia, a tuż po niej jedyna siostra, co wywarło wielkie piętno na jego życiu i twórczości.
W latach 1920–1924 studiował literaturę japońską na Tokijskim Uniwersytecie Cesarskim. Poznał tam Kana Kikuchi (dziennikarz, dramaturg, pisarz),który zaprosił go do pracy w redakcji Bungei Shunjū, a po studiach w 1924 r. wraz z pisarzem Riichi Yokomitsu (1898–1947) założył pismo Bungei Jidai. Stało się ono ośrodkiem nowej orientacji literackiej, nazwanej neosensualizmem. W swoim eseju programowym Kankaku katsudō – kaikyū bungakusha shokui (Działalność zmysłów – klasowi panowie literaci, 1925) Yokomitsu zaliczył do niego: futuryzm, ekspresjonizm, kubizm, dadaizm, symbolizm, a przede wszystkim te ich aspekty, które służyły odnowie widzenia świata i zmianie środków artystycznych.
Pierwszy sukces pisarski odniósł w 1925 r. autobiograficznym opowiadaniem Izu no odoriko (jap. 伊豆の踊子 Tancerka z Izu).
W 1931 r. ożenił się i zamieszkał w Tokio.
W czasie II wojny światowej zajmował się pracą naukową i podróżował po Mandżurii.
W latach 1948-1965 był prezesem japońskiego PEN Clubu. Wtedy też opublikował swoje najsłynniejsze powieści – Tysiąc żurawi (jap. 千羽鶴 Senba-zuru) i Głos góry (jap. 山の音 Yama no oto),które przyniosły mu w 1959 r. prestiżowy Medal Goethego we Frankfurcie, a w 1968 r. Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.
Pod koniec życia był bardzo schorowany. W 1972 r. – dwa lata po samobójstwie swojego przyjaciela, Yukio Mishimy – również odebrał sobie życie.
Kiedy zabrałam się za ten tom, nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Uwielbiam Kawabatę (przynajmniej z tych powieści, które u nas wyszły),czytałam także "Rękę", a tymczasem pierwsze utwory były... tragiczne. Nie wiem, czy to kwestia samego Kawabaty, czy przekładu, ale tu nie chodzi o żadne "niedomówienia" - treść była poszarpana i nielogiczna (na dodatek "Tancerka z Izu", najwyraźniej, nie jest pełnym tekstem, ale nikt nie pofatygował się, żeby czytelnikowi wyjaśnić, dlaczego dokonano skrótu; podobnie w jednym z opowiadań pewna kobieta w jednym dialogu zwraca się do mężczyzny per "panie X", "X-san" i "tu" - ponieważ nie mamy żadnej informacji od tłumacza, że faktycznie zmienia ona sposób mówienia, zakładam niestety niechlujstwo redakcyjne książki). Na szczęście w ok. 1/3 objętości tomu opowiadania nabierają stylu, który tak kocham - i moja początkowa mentalna ocena poszybowała w górę. Wyżej niż 7 nie mogę jednak dać, nie tylko ze względu na te nieudolne pierwsze opowiadania (lub ich przekład),wspomniany brak szerszych wyjaśnień dla czytelnika, ale też liczne literówki, niestety...
Opowiadania sprzed lat często posiadają swój urok. Człowiek lubi słuchać i czytać o dawnych czasach od najmłodszych lat, nawet jeśli to fikcja. Możemy w wyobraźni przenieść się do danego miejsca i przeżyć podróż w czasie. A co jeśli nie będzie to najbliższa okolica, nawet kraj a daleka Japonia?
W tym zbiorze znajdziemy opowiadania powstające w dużym okresie czasu. Najnowsze pochodzi z 1963 roku, zaś najstarsze z 1921. Są one bardzo urozmaicone, jednakże wszystkie obracają się wokół kobiet. Jedne młodziutkie dziewczęta, inne dorosłe. Córki, żony, kochanki, sieroty. Wszystkie muszą zmierzyć się z niełatwym losem płci żeńskiej w kraju samurajów. Historie te opisują dorastanie, pierwsze miłości często zakazane, aranżowane małżeństwa, przemijanie. Bohaterowie często rozważają nad swoim i innych losem, przyszłością i przeszłością. Wszystko to wkomponowane jest w pięknie opisaną historycznie i krajobrazowo Japonię.
Opowiada przepełnia smutek i nadzieja, nostalgię można wręcz poczuć wypływająca spomiędzy stron a umiłowanie do płci pięknej jest tu wszechobecne. Wśród wszystkich uczyć najbardziej wyróżnia się miłość, która zbyt często jest nieszczęśliwa.
Duży rozgłos przyniosło młodemu autorowi tytułowe opowiadanie. Na jego podstawie powstało kilka filmów.
Zbiór kończy przemowa noblowska. Kawabata jest pierwszym japońskim pisarzem, który otrzymał Nagrodę Nobla (1968)
Polecam każdemu, kto lubi azjatycką literaturę. Warto zapoznać się z twórczością tego noblisty, prozaika i poety.
Wydawnictwo Czytelnik [współpraca barterowa]