Przedstawiona historia nie jest jakaś szczególnie wyrafinowana; ot, obyczajówka przedstawiająca losy rodziny, choć faktycznie ładnie opowiedziana. Duży plus za wgląd w japońską codzienną kulturę sprzed lat.

Przedstawiona historia nie jest jakaś szczególnie wyrafinowana; ot, obyczajówka przedstawiająca losy rodziny, choć faktycznie ładnie opowiedziana. Duży plus za wgląd w japońską codzienną kulturę sprzed lat.

Nie książkę. Otwórz siebie.
Wlej w siebie piękno zdań.

O uniwersalnej wrażliwości i odmienności wyjaśnionej najładniej jak dotąd czytałam.

Nie książkę. Otwórz siebie.
Wlej w siebie piękno zdań.

O uniwersalnej wrażliwości i odmienności wyjaśnionej najładniej jak dotąd czytałam.

Piękna, emocjonalna opowieść starzejącego się człowieka, który z coraz większym trudem spełnia rolę głowy, targanej problemami rodziny. Rok 1949 w którym rozgrywa się akcja powieści to czas bardzo trudny dla Japończyków, pełen powojennych traum i społecznych przemian. Jednocześnie Autor łagodzi przekaz pięknymi opisami przyrody i szczegółami z życia rodziny, pozwalającymi poznać odmienności kraju kwitnącej wiśni. Pozostaję pod urokiem.

Piękna, emocjonalna opowieść starzejącego się człowieka, który z coraz większym trudem spełnia rolę głowy, targanej problemami rodziny. Rok 1949 w którym rozgrywa się akcja powieści to czas bardzo trudny dla Japończyków, pełen powojennych traum i społecznych przemian. Jednocześnie Autor łagodzi przekaz pięknymi opisami przyrody i szczegółami z życia rodziny, pozwalającymi...

Obraz poplątanej miłości, której nie da się uratować

Obraz poplątanej miłości, której nie da się uratować

Miałem ogromny problem z przyswojeniem treści, niby wszystko zrozumiałem, ale gubiłem się na każdym kroku i musiałem mocno się zastanowić, żeby połączyć wszystkie kropki. Historia nie jest jakaś szczególna, poznajemy losy rodziny, jesteśmy świadkami zdrad, różnic pokoleniowych, przede wszystkim przemijania - niby nic zaskakującego, ale wszystko jest tak bardzo przesiąknięte japońskim systemem wartości i mentalnością, że pomimo stosunkowo łatwego języka i niespecjalnie rozbudowanej fabuły nie mogłem postawić się na miejscu bohaterów, ani utożsamić się z żadnym z nich. A to nie pasowało mi podejście ojca do zdrady syna i jego 'obojętnośc' w stosunku do niego, to niepokojąco dziwne relacje ojca i synowej (co później przeradza się w erotyczne sny starszego pana),następnie wysławianie tej samej synowej ponad własną córkę. Książka dziwna, tak chyba można ją określić, ale czy godna polecenia? Na pewno ma w sobie jakąś głębię i urok, który trafi do części czytelników, ale niespecjalnie trafia do mnie, więc zachęcę, ale nie polecę (pokręcone jak cała treść).

Miałem ogromny problem z przyswojeniem treści, niby wszystko zrozumiałem, ale gubiłem się na każdym kroku i musiałem mocno się zastanowić, żeby połączyć wszystkie kropki. Historia nie jest jakaś szczególna, poznajemy losy rodziny, jesteśmy świadkami zdrad, różnic pokoleniowych, przede wszystkim przemijania - niby nic zaskakującego, ale wszystko jest tak bardzo przesiąknięte...

OCENA -8/10 REWELACJA

Od jakiegoś czasu coraz częściej z dużym zainteresowaniem sięgam po prozę z Dalekiego Wschodu, jej odmienność zwłaszcza kulturowa pozwala mi wejść w zupełnie w inny świat, niż ten który znam. Kawabata Yasunari jest laureatem nagrody Nobla w dziedzinie literatury, którą otrzymał w 1968 roku, czyli w roku moich urodzin. Uznałem więc, że grzechem byłoby niczego nie przeczytać z jego prozy więc postanowiłem to zmienić.

Dzięki Legimi miałem przyjemność sięgąć po „GŁOS GÓRY” i muszę przyznać, że była to niezwykła literacka podróż, ponieważ akcja powieści toczy się w Kamakurze cichej i niezwykle pięknej miejscowości znanej ze wspaniałej przyrody, krajobrazów oraz wielu zabytków nieopodal Tokio stolicy Japonii. To co wyróżnia tę powieść nad innymi zaliczanymi do prozy Dalekiego Wschodu to swoista japońskość, która wyraziście przybliża nam uczucia, sposób myślenia, wrażliwość oraz życie mieszkańców kraju kwitnącej wiśni, jakże odmiennego od naszego europejskiego.

Bohaterem tej powieści jest Shingo Ogata, sześćdziesięcioletni mężczyzna, który usłyszał w sobie tytułowy „GŁOS GÓRY”, co ma obwieszczać i symbolizować rychłą jego śmierć. Postanawia zatem uporządkować swoje życie, przypomnieć najpiękniejsze chwile, momenty, radości, aby pozostały jak najdłużej z nim. Powieść obejmuje trudny okres a mianowicie lata 50 XX wieku, kiedy Japonię okupowali Amerykanie. Znajdziemy w tej książce kilka bardzo interesujących fragmentów opisujących ten trudny czas. Nie chcę zgłębiać fabuły i zdradzać szczegółów, aby nie psuć odkrywania tego niezwykłego świata w którym wszystko jest egzotyczne, pełne nieznanych obyczajów, a zarazem uniwersalne i ponadczasowe. Genialna książka, pełna wyrafinowanego piękna przyrody, zmienności pór roku innymi słowy nieuchwytnej więzi człowieka i natury, ten aspekt Japończycy opanowali do perfekcji. Polecam. Jack_

OCENA -8/10 REWELACJA

Od jakiegoś czasu coraz częściej z dużym zainteresowaniem sięgam po prozę z Dalekiego Wschodu, jej odmienność zwłaszcza kulturowa pozwala mi wejść w zupełnie w inny świat, niż ten który znam. Kawabata Yasunari jest laureatem nagrody Nobla w dziedzinie literatury, którą otrzymał w 1968 roku, czyli w roku moich urodzin. Uznałem więc, że grzechem byłoby...

"Głos góry" jest to powieść rozgrywająca się w Japonii po drugiej wojnie światowej. Jej bohaterami są szykujący się do przejścia na emeryturę Shingo oraz jego rodzina. Przeżywają oni problemy, które tylko na pierwszy rzut oka wydają się zwyczajne, a tak naprawdę rzutują na relacje między jej członkami. Książka ta porusza również temat przemijania oraz odpowiedzialności za postępowanie własne i innych. Warto przeczytać.

"Głos góry" jest to powieść rozgrywająca się w Japonii po drugiej wojnie światowej. Jej bohaterami są szykujący się do przejścia na emeryturę Shingo oraz jego rodzina. Przeżywają oni problemy, które tylko na pierwszy rzut oka wydają się zwyczajne, a tak naprawdę rzutują na relacje między jej członkami. Książka ta porusza również temat przemijania oraz odpowiedzialności za...

Po przeczytaniu każdej z książek coś pozostaje. Mogę powiedzieć, że po tej pozostaje zdecydowana wizja japońskiej kultury rodzinnej i społecznej w ogóle. Znaczące ułatwienie zrozumienia tej na wskroś japońskiej zwyczajnej-niezwyczajnej powieści umożliwia posłowie napisane przez tłumaczkę. Jest ono w zasadzie konieczne dla osób z naszego kręgu kulturowego (jak wnoszę niezaznajomionego z kwintesencją japońskości).

Po przeczytaniu każdej z książek coś pozostaje. Mogę powiedzieć, że po tej pozostaje zdecydowana wizja japońskiej kultury rodzinnej i społecznej w ogóle. Znaczące ułatwienie zrozumienia tej na wskroś japońskiej zwyczajnej-niezwyczajnej powieści umożliwia posłowie napisane przez tłumaczkę. Jest ono w zasadzie konieczne dla osób z naszego kręgu kulturowego (jak wnoszę...

Fabuła "Głosu góry" nie obfituje w dramatyczne wydarzenia i niespodziewane zwroty akcji. Traktuje w sumie o niczym: zwyczajne życie zwyczajnych ludzi, z ich przemyśleniami i problemami, które innym pewnie wydają się błahe, a już na pewno nie mają żadnego wpływu na resztę świata.
Sądzę, że tak właśnie smakuje typowa japońska literatura i podoba mi się to.

Fabuła "Głosu góry" nie obfituje w dramatyczne wydarzenia i niespodziewane zwroty akcji. Traktuje w sumie o niczym: zwyczajne życie zwyczajnych ludzi, z ich przemyśleniami i problemami, które innym pewnie wydają się błahe, a już na pewno nie mają żadnego wpływu na resztę świata.
Sądzę, że tak właśnie smakuje typowa japońska literatura i podoba mi się to.

Ocenianie książek tego typu, jest chyba niemożliwe dla człowieka takiego, jak ja. Czytając ją ma się wrażenie oglądania filmów Ozu. I nie wie się, czy coś jest symbolem, czy to realizm. Na pewno książka jest zagadką dla europejskiego umysłu i kiedyś do niej wrócę.

Ocenianie książek tego typu, jest chyba niemożliwe dla człowieka takiego, jak ja. Czytając ją ma się wrażenie oglądania filmów Ozu. I nie wie się, czy coś jest symbolem, czy to realizm. Na pewno książka jest zagadką dla europejskiego umysłu i kiedyś do niej wrócę.