Miałem pewne obawy przed czytaniem tej książki A. Mickiewicza, a to z tego powodu iż jest to poemat prozą, do mnie natomiast najbardziej przemawia klasyczna proza, szczególnie ta z czasu Pozytywizmu. Współczesna także, byle by to nie był jakiś pseudoawangardowy bełkot.
"Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego" zostały napisane w pierwszej połowie wieku XIX i to właśnie przez naszego wieszcza narodowego. Co to znaczy? Ano to, iż mamy tu do czynienia z typowym Romantyzmem. Bardzo silnie podkreślona jest idea mesjanizmu, wręcz wszystko jest tu na tym zamyśle oparte.
Ta epoka literacka to moja nieodwzajemniona miłość (rzecz w tym, że lubię "te klimaty", ale bardzo często "one nie lubią mnie" czyli problem ze zrozumieniem tego "co autor miał na myśli"). W przypadku tego dzieła Mickiewicza nie ma tu tego kłopotu. Czyta się świetnie, wszystko jest bardzo zrozumiałe.
O co tu chodzi? "Księga narodu polskiego" to jakby historia Polski w "pigułce", sporo metafor, poetycko. Natomiast "Księgo pielgrzymstwa polskiego" to duże odwoływanie się do Pisma świętego, autor wręcz cytuje pewne fragmenty odnosząc to do cierpień (nie tylko) Polski w wieku XIX, a więc rozbiory. Sporo jest przypowieści również opartych na Biblii. Nie jestem krytykiem literackim, mogę napisać tylko tyle, że zrobiło to na mnie ogromne wrażenie. Nie sądzę, że cokolwiek się te treści zestarzały. Czytając to wyczuwało się tą podniosłą, tajemniczą atmosferę, wszystko przesiąknięte szczerym, patetycznym patriotyzmem. Czy racjonalnym? Dlatego warto przeczytać. Z pewnością jest tak, że Polska, a konkretnie pielgrzymi czyli emigranci z Powstania Listopadowego (której nie było na mapie Europy kiedy to pisał p. Adam) została przedstawiona bardzo idealistycznie, wręcz naiwnie w niektórych fragmentach. Nie zmienia to jednak nic w odbiorze tej krótkiej ilościowo książeczki, ale jakże dużej jakościowo!
Na koniec napiszę, że czytając owe treści tu zawarte czułem się trochę dziwnie znając biografię Mickiewicza. Hmm, no delikatnie rzecz ujmując jest to mocne zderzenie z tym co napisał, a z tym jak żył. Jednak bardzo szybko przypomniałem sobie o tym, że "hipokryzja to nic innego aniżeli droga do cnoty, ale poprzez występek".
Owe "Księgi..." wieszcza narodowego to moim zdaniem także "pokrzepienie serc", szczególnie polskich.
Bardzo polecam.

Miałem pewne obawy przed czytaniem tej książki A. Mickiewicza, a to z tego powodu iż jest to poemat prozą, do mnie natomiast najbardziej przemawia klasyczna proza, szczególnie ta z czasu Pozytywizmu. Współczesna także, byle by to nie był jakiś pseudoawangardowy bełkot.
"Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego" zostały napisane w pierwszej połowie wieku XIX i to...