Dwuwątkowa powiastka (w znaczeniu nieco krótsza od powieści). Nie jest prawdą, jak sugeruje opis w portalu, że Rosina jest córką Wyman'a. Jej rodzina (wuj, brat) i narzeczony - stanowią jeden z wątków, zaś drugi to domniemany cud (3 krople krwi z Krucyfiksu). Obydwa łączy postać głównego bohatera - lekarza Wyman'a. Dość głębokie studium zachowań ludzkich, ich emocji, opisane w sposób lekki. Ogromna zaleta lektury.

Dwuwątkowa powiastka (w znaczeniu nieco krótsza od powieści). Nie jest prawdą, jak sugeruje opis w portalu, że Rosina jest córką Wyman'a. Jej rodzina (wuj, brat) i narzeczony - stanowią jeden z wątków, zaś drugi to domniemany cud (3 krople krwi z Krucyfiksu). Obydwa łączy postać głównego bohatera - lekarza Wyman'a. Dość głębokie studium zachowań ludzkich, ich emocji,...

" Coś do kochania" niewielka książka- którą miałam dostępną w formie audiobooka- pociągnęła mnie swym intrygującym tytułem. To piękna, szczera i wzruszająca historia
o grupie przyjaciół w świetnej interpretacji Macieja Szarego.
Fabuła z korelacją czasów, gdzie powojenna teraźniejszość łączy się z wojenną przeszłością. Sentymentalne wspomnienia, emocjonalne, zaburzone spotkanie ze szczytem napięcia, topografia miejsc akcji.
Wątek religijny z przesłanką nadziei i cudem przebaczenia.
Jednym słowem, urokliwa narracja o wiernej przyjaźni.
"Czytałam"- słuchając z przyjemnością. I teraz już wiem, co kryje się za tytułem opowieści, czym jest to " coś do kochania". :-))

" Coś do kochania" niewielka książka- którą miałam dostępną w formie audiobooka- pociągnęła mnie swym intrygującym tytułem. To piękna, szczera i wzruszająca historia
o grupie przyjaciół w świetnej interpretacji Macieja Szarego.
Fabuła z korelacją czasów, gdzie powojenna teraźniejszość łączy się z wojenną przeszłością. Sentymentalne wspomnienia, emocjonalne, zaburzone...

Niestety, jestem rozczarowany tą książką. O ile lubię twórczość Clifforda, o tyle ta książka zdobywa tytuł najgorszej jaką do tej pory przeczytałem jego autorstwa.

Historia w zasadzie o niczym lub inaczej podchodząc do tematu - nadawałaby się jako jeden z wątków innej książki, lecz moim zdaniem nie jest tematem na oddzielną książkę. Nie zdradzając za wiele szczegółów - główny bohater, żołnierz podczas wojny po 14 latach wraca przypadkiem do wioski, w której ma przyjaciół z czasów wojny. Książka opowiada o jego pobycie oraz o relacji bohatera z innymi postaciami, które w międzyczasie dorosły lub się postarzały.

Książka jest dość krótka (180 stron) i czyta się ją lekko, lecz ani razu nie czułem się wciągnięty przez historię. Dodatkowo nie dowiadujemy się co tak naprawdę wydarzyło się podczas wojny, że Emilio ma pretensje do głównego bohatera, wątek księdza ani niczego nie wnosi, ani również nie jest do końca rozwiązany.

Ogólnie - jak ocena, którą wystawiłem. Ujdzie, ale nic specjalnego. Można ten czas poświęcić na ciekawsze rzeczy (na szczęście aż tak dużo czasu nie trzeba inwestować w tę pozycję).

Niestety, jestem rozczarowany tą książką. O ile lubię twórczość Clifforda, o tyle ta książka zdobywa tytuł najgorszej jaką do tej pory przeczytałem jego autorstwa.

Historia w zasadzie o niczym lub inaczej podchodząc do tematu - nadawałaby się jako jeden z wątków innej książki, lecz moim zdaniem nie jest tematem na oddzielną książkę. Nie zdradzając za wiele szczegółów -...

Zacznę od tego, że opis zawarty przy tej książce zawiera kilka poważnych błędów rzeczowych.
Przede wszystkim kochanka głównego bohatera już w momencie, gdy go poznała, miała dwoje dzieci, także wspomnianą córkę. Opis sugeruje, jakoby była ona owocem romansu, a wcale tak nie było.

Całkiem przyjemnie czytało mi się tę powieść, niespiesznie, ale i z emocjami, które w pewnym momencie stopniowo narastają.
Główny bohater, okrętowy lekarz, odwiedza po kilkunastu latach małą włoską wioskę, w której stacjonował podczas drugiej wojny światowej. Poznał wówczas piękną młodą wdowę, w której zakochał się ze wzajemnością. O tym, jak wyglądało to uczucie, dowiadujemy się powoli, co ma swój urok.

Po wojnie Amerykanin wrócił do rodzinnego kraju, ale utrzymywał listowny kontakt z włoskimi przyjaciółmi. Miejscowi wiele mu zawdzięczali, gdyż pracując jako lekarz, robił to z ogromnym poświęceniem i nigdy nikomu nie odmówił pomocy.

Teraz, po latach, życie w prowincjonalnej wiosce płynie spokojnie, o wojnie jednak wielu mieszkańców nie zapomniało, gdyż niemal każdy kogoś wówczas stracił.
Robert spotyka się z dawnymi znajomymi, także miejscowym księdzem, który uważa, że w jego kościele doszło do cudu - z figury Jezusa spływa krew. Lekarz w to powątpiewa, ale wraz z duchownym postanawia wyjaśnić sprawę, co stanowi oddzielny wątek, dzięki któremu akcja na jakiś czas przenosi się do Neapolu.

Przyjemna, nieco senna, ale klimatyczne lektura. Na letni weekend w sam raz!

Zacznę od tego, że opis zawarty przy tej książce zawiera kilka poważnych błędów rzeczowych.
Przede wszystkim kochanka głównego bohatera już w momencie, gdy go poznała, miała dwoje dzieci, także wspomnianą córkę. Opis sugeruje, jakoby była ona owocem romansu, a wcale tak nie było.

Całkiem przyjemnie czytało mi się tę powieść, niespiesznie, ale i z emocjami, które w pewnym...

Nic nie jest tak irytujące jak czytanie recenzji czy opisu książki, nie przeczytanej dokładnie.
Właśnie znalazłam takową na googlach ( "czytaczki Adama" z 2012 roku ) a także opis książki na tej stronie Lubimy Czytać.
Nie prawdą jest jakoby Gina umarła przy porodzie Rosiny, a Wyman jest jej ojcem. Otóż główny bohater, Amerykanin Wyman, będąc w czasie wojny, we wiosce Stravino, pełnił funkcję lekarza wojskowego i Gina, wdowa, której mąż zginął w Rosji została jego kochanką tylko jedną noc. Rosina i Carlo to są jej dzieci, które wówczas miały po kilka lat. Sama Gina zmarła w kilka lat po wojnie.
.....................
Amerykanin Roberto Wyman, po latach odwiedza włoską wioskę koło Neapolu. Tutaj spędził trudne chwile w czasie wojny , jako lekarz w szpitalu polowym, będącym pod ostrzałem niemieckim, wraz z mieszkańcami Stravino, udzielał pomocy rannym.
Po czternastu latach spotyka wielu przyjaciół z tamtego czasu, a przede wszystkim księdza Don Ambrogio, Giuseppe, brata Giny i jej dzieci, które przypomina sobie mgliście.
Wróciwszy, zastanawia się jednak, czy dobrze zrobił, gdyż od razu wpada w wir problemów mieszkańców. Jednocześnie dowiaduje się, że jest ktoś, kto przez te wszystkie lata czuł do niego żal! Koło wykonało pełny obrót, gdy osoba ta ratuje jego i Rosinę od śmierci podczas wypadku samochodowego. Jego powrót nabrał sensu i dał mu poczucie spełnienia, podziwu i wdzięczności.
A Don Ambrogio mawiał zaś, że we wszystkim, co się wydarza, jest jakiś cel. Czy jest więc jakiś cel ukazania się krwi na posadzce w kościele ?!
Ta krótka powieść zmusza nas do zastanowienia się nad przypadkiem, który zmienia nasze postrzeganie świata i ludzi oraz nad czasem, który "zawsze tak samo nakłada się na rzeczywistość warstwami mijających lat, lecz z rzadka zaciera ją całkowicie".

Nic nie jest tak irytujące jak czytanie recenzji czy opisu książki, nie przeczytanej dokładnie.
Właśnie znalazłam takową na googlach ( "czytaczki Adama" z 2012 roku ) a także opis książki na tej stronie Lubimy Czytać.
Nie prawdą jest jakoby Gina umarła przy porodzie Rosiny, a Wyman jest jej ojcem. Otóż główny bohater, Amerykanin Wyman, będąc w czasie wojny, we wiosce...