Nevil Shute jest autorem „Ostatniego brzegu”, najbardziej dołującej książki jaką kiedykolwiek czytałam. Dlatego z dużą rezerwą podchodziłam do kolejnej powieści tego autora, ale w końcu postanowiłam dać mu jeszcze jedną szansę. I nie żałuję. To piękna opowieść o 70-letnim Angliku, który utknął na południu Francji w chwili najazdu hitlerowców i próbuje się przedostać do Anglii, po drodze zbiera dzieciaki – powierzone mu przez rodziców, ale też osierocone i błąkające się samotnie. Jest jak kwoka zgarniająca pisklęta pod skrzydła. Przygarnia je bez względu na narodowość, w swoim stadku ma małego polskiego Żyda, Holendra, Francuza, Anglików, a nawet małą Niemkę, witającą go dziarskim Heil Hitler.

Howard opowiada swoje przeżycia z iście angielską flegmą, siedząc w hotelowej palarni podczas bombardowania Londynu (oczywiście nie zszedł do schronu). Nie ma w tej opowieści żadnego przechwalania się, bohaterstwa, żadnego dramatyzmu, ot po prostu leciwy angielski dżentelmen opowiada jak minęło mu ostatnie lato. A że podczas tego lata kilkakrotnie omal nie postradał życia i uratował gromadkę dzieci... No cóż, zdarza się... To nie jest książka, przy której można się popłakać, ale może właśnie dlatego zapamiętam ją na długo.

Pewnie to ten beznamiętny ton opowieści sprawił, że cały czas martwiłam się, że autor pozabija wszystkie te dzieciaki tak, jak w „Ostatnim brzegu” uśmiercił całą ludzkość. I za to moje zamartwianie się odejmuję punkt.

„Stary pan” powstał w 1942 r., a więc o 15 lat wcześniej niż wspominany wcześniej „Ostatni brzeg”. Ciekawa jestem, co sprawiło, że Shute tak diametralnie zmienił ton, od optymizmu do skrajnego pesymizmu. Cóż, może za młoda jestem, ale jak dla mnie ani zimna wojna, ani wyścig zbrojeń tego nie tłumaczą.

Nevil Shute jest autorem „Ostatniego brzegu”, najbardziej dołującej książki jaką kiedykolwiek czytałam. Dlatego z dużą rezerwą podchodziłam do kolejnej powieści tego autora, ale w końcu postanowiłam dać mu jeszcze jedną szansę. I nie żałuję. To piękna opowieść o 70-letnim Angliku, który utknął na południu Francji w chwili najazdu hitlerowców i próbuje się przedostać do...

Historia angielskiego dżentelmena, który przedostaje się przez ogarniętą II wojną światową Europę, by powrócić do Anglii. Po drodze decyduje się zabrać ze sobą osierocone dziecko, ponieważ w Anglii ma ono więcej szans na przetrwanie, niż na kontynencie. Podróż trwa długo, a w jej trakcie starszemu panu kolejno "podrzucane" są kolejne dziatki, których rodzice czy opiekunowie próbują choć w ten sposób uchronić swoje pociechy. Znajdzie się wśród nich m.in. milczący przybysz z Polski, z którym nie sposób się porozumieć, i córeczka hitlerowskiego oficera...

Książka chwilami trzyma w napięciu, ponieważ ta podróż nie jest bezpieczna nawet dla samego bohatera, a co dopiero otoczonego gromadką dzieci, w dodatku wzrusza sam starszy pan, który z dosyć hermetycznego, zdystansowanego człowieka, ot, takiego typowego angielskiego dżentelmena, pod wpływem swoich małych bezbronnych towarzyszy, w pełni zdanych na jego osobę, przeistacza się w człowieka pełnego troski, ciepła i współczucia.
Polecam, moim zdaniem ta historia trafia prosto do serca.

Historia angielskiego dżentelmena, który przedostaje się przez ogarniętą II wojną światową Europę, by powrócić do Anglii. Po drodze decyduje się zabrać ze sobą osierocone dziecko, ponieważ w Anglii ma ono więcej szans na przetrwanie, niż na kontynencie. Podróż trwa długo, a w jej trakcie starszemu panu kolejno "podrzucane" są kolejne dziatki, których rodzice czy opiekunowie...

Serdecznie polecam. Ciekawia książka, która mnie wzruszyła. Daje do myślenia.

Serdecznie polecam. Ciekawia książka, która mnie wzruszyła. Daje do myślenia.