Ta książka nie lubi pośpiechu, czytelnik nie znajdzie w niej porywającej, szybkiej lub wartkiej akcji. Najlepiej czytać ją z otwartą głową, spokojnie, uważnie i bez nerwowości. Wtedy dostrzeżemy w pełni jej walory, atuty, ujrzymy wspaniałą pisarską pracę japońskiego autora.
Książka po części filozoficzna i w dużej mierze psychologiczna. Mówi przede wszystkim o konfliktach moralnych, o dręczących wyrzutach sumienia i w największym chyba stopniu o chronicznym oraz nieustającym do śmierci poczuciu alienacji oraz przytłaczającej samotności. W książce znajdziemy niezwykłe wręcz i czasem bardzo subtelne analizy psychologiczne oraz opisy duchowych stanów bohaterów. To wszystko udało się pisarzowi zrealizować z jednoczesnym zachowaniem prostoty użytego języka oraz formy całości. Książka porusza zagadnienia dążności do osobistego ideału etycznego i samoświadomości moralnej. Prywatne klęski w tych obszarach doprowadzają do życiowej katastrofy i samobójczych śmierci części bohaterów książkowych.
Należy dodatkowo zwrócić uwagę na japońskiego ducha unoszącego się nad całą powieścią. Karty tejże książki są nim przesiąknięte. To duży dodatkowy plus w ocenie ogólnej. Podsumowując najkrócej: wybitne dzieło.

Ta książka nie lubi pośpiechu, czytelnik nie znajdzie w niej porywającej, szybkiej lub wartkiej akcji. Najlepiej czytać ją z otwartą głową, spokojnie, uważnie i bez nerwowości. Wtedy dostrzeżemy w pełni jej walory, atuty, ujrzymy wspaniałą pisarską pracę japońskiego autora.
Książka po części filozoficzna i w dużej mierze psychologiczna. Mówi przede wszystkim o konfliktach...