Skutecznie pochłaniam kolejne pozycje z serii "Tylko dla dziewczyn". I uważam, że o to najgorsza pozycja z tego cyklu (przynajmniej jak na razie). To dość typowa powieść przygodowa o nastolatkach. Nastolatkach, z bardzo nietypowymi imionami: Pola, Greta, Nikodem i Gustaw. Nastolatkach nudzących się jak mopsy podczas deszczowych wakacji w jednym z polskich, nadbałtyckich kurortów. Ich nudne i przewidywalne wakacje zakłóca pewna rozmowa w miejscowej smażalni ryb. Wszystko wskazuje na to, że w okolicy zakopano skarb, a banda gangsterów chce go odnaleźć.

Nawet jeżeli początkowo brzmi ciekawie to niestety szału nie ma. Nie urwało mi żadnej części ciało. Najbardziej kreatywną częścią z całej powieści jest sam tytuł i motto, które się z nim wiąże. Czytało się dość długo. Nie potrafiłam wgryźć się w fabułę ani przekonać do osobliwych bohaterów. Żadne z czworga dzieciaków nie zdobyło mojej sympatii, a męska część bohaterów wręcz drażniła. Zwłaszcza mól książkowy Gustaw, zwany Gutkiem, był nie do zżarcia. Jednak najmniej twórcze były wątki romantyczne. Nietrudno odgadnąć, że mając do czynienie z dwiema dziewczynami i parą chłopców atmosfera będzie gęsta i niezręczna. Szkoda tylko, że niezręczność wywołała nudę i schematyzm. W dodatku rozmowy między czworgiem głównych bohaterów były rażąco banalna i tak przewidywalne!

Główny wątek - poszukiwanie skarbu - obfituje w pościgi, skoki, tajemnice, łamigłówki. Dzieciaki muszą ukrywać się, spać po lasach, zwiedzać opuszczone ruiny, zadzierać z policją i miejscowym gangiem, a także są skazani na brak kontaktu z rodzicami. Mimo, że teoretycznie dzieje się dużo tak tak naprawdę nie dzieje się nic. Wszystkie przygody są płytkie i tak powierzchownie opisane. Może przez to nie mogłam poczuć atmosfery, towarzyszącej każdemu z czwórki bohaterów. To chyba wina braku przygotowania autorki. Agata Mańczyk nie za bardzo zna realia panujące w zakonie, niewiele wie o nietoperzach, czy nawet polskiej policji i mafii. Cóż, może to bajka dobra dla czternastoletnich dzieciaków? Taki czytelnik także nie za wiele wie o ukrywaniu się przed nadmorską policją ani jakie reguły panują w zamkniętych klasztorach.

Dalszy ciąg: http://morderczynimarzen.blogspot.com/2015/05/duza-kieszen-na-kopoty-agata-manczyk.html

Skutecznie pochłaniam kolejne pozycje z serii "Tylko dla dziewczyn". I uważam, że o to najgorsza pozycja z tego cyklu (przynajmniej jak na razie). To dość typowa powieść przygodowa o nastolatkach. Nastolatkach, z bardzo nietypowymi imionami: Pola, Greta, Nikodem i Gustaw. Nastolatkach nudzących się jak mopsy podczas deszczowych wakacji w jednym z polskich, nadbałtyckich...