Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgając po „Rupieciarnię…” spodziewałam się lekkiej książki. Szybko zrozumiałam, że się pomyliłam. Już po kilku rozdziałach ukazuje się zadziwiająco wolno rozgrywający się dramat pokoleniowy. Swoją droga rozdziały były dla mnie przy długie. Tak jak cała historia. Mam wrażenie, że na siłę rozciągnięta do granic możliwości. Było też sporo niepotrzebnych opisów. 3/4 książki to próby rozwikłania rodzinnych tajemnic których nie ma końca. Intrygi, kłamstwa, manipulacje to w dużym skrócie historia dążenia do prawdy. Czytałam wiele książek w których bohater próbuje rozwiązać zagadkę i zazwyczaj reszta wydarzeń spleciona z poszukiwaniami tworzy zgraną historię. Tutaj tego niestety nie było. Tempo historii z drugiego planu jest najbardziej absurdalne. W kilka tygodni bohaterka skupia się w łaski nowej paczki znajomych wręcz przyjaciół. Zaraz będzie mieć chłopaka. Do tego jest to osoba której trudno zawrzeć nowe znajomosci. Ogólnie cud miód i orzeszki. Nie wiem może kiedyś zdobywało się przyjaciół na pstryknięcie palców, ale książka wyszła w 2012 i wtedy też tak nie było, tym bardziej teraz. To kłuło w oczy. Intrygi towarzystwa ze szkoły to owszem jest powszechne, podczas kulminacji jednej z nich przypomniała mi się scena z filmu „Szkoły uczuć”. Myślę, że przydałby się ostrzeżenie, że w książce jest poruszany temat zdrowia psychicznego. Jeśli to dla kogoś trudny czy triggerujący temat warto mieć tego świadomość. Widziałam, że sporo osób uskarża się na zachowanie Maryli, nie podzielam zdania, mnie za to najbardziej denerwuje jej matka. Co do tajemnic. Niektóre odgadłam sama inne mnie zaskoczyły. Choć ostatnia zagadka (historia z listu) najbardziej mnie poruszyła. Zabrakło mi punktu widzenia adresata by dopełnić tę historię.