Książka, z tych, które po przeczytaniu należy zostawić w jakimś widocznym miejscu, żeby ktoś sobie mógł ją wziąć i zabrać z naszych oczu. Nudna, dość przewidywalna historia, akurat do przeczytania na raz i do zapomnienia. Wszyscy są od początku szczęśliwi, bogaci, dobrze ustawieni. Jest dość sztuczny konflikt, który urasta do problemu porównywalnego z wybuchem wojny, a potem szybkie i proste rozwiązanie. Happy end i fajerwerki. Nic szczególnego.

Książka, z tych, które po przeczytaniu należy zostawić w jakimś widocznym miejscu, żeby ktoś sobie mógł ją wziąć i zabrać z naszych oczu. Nudna, dość przewidywalna historia, akurat do przeczytania na raz i do zapomnienia. Wszyscy są od początku szczęśliwi, bogaci, dobrze ustawieni. Jest dość sztuczny konflikt, który urasta do problemu porównywalnego z wybuchem wojny, a...

Pomysł na książkę fajny, 4 a nawet 5 ciekawych kobiet.. Jednak jak dla mnie pierwsza część książki ciągnie się niemiłosiernie.. A później poznajemy szczegółowe losy bohaterek, które momentalnie się rozkręcają i kończą.. Wszystko co przez tyle lat nie było rozwiązane, rozplątuję się w przeciągu kilku dni (paru stron)..

Pomysł na książkę fajny, 4 a nawet 5 ciekawych kobiet.. Jednak jak dla mnie pierwsza część książki ciągnie się niemiłosiernie.. A później poznajemy szczegółowe losy bohaterek, które momentalnie się rozkręcają i kończą.. Wszystko co przez tyle lat nie było rozwiązane, rozplątuję się w przeciągu kilku dni (paru stron)..

Barbara Taylor Bradford urodzona w Wielkiej Brytanii uosabia sobą umiłowanie piękna i zbytku z poszukiwaniem splendoru i elegancji. W wieku zaledwie siedemnastu lat pojechała po raz pierwszy do Paryża, żeby napisać relację z pokazów mody dla "Yorkshire Evening Post". Mając dwadzieścia lat, prowadziła dział mody w londyńskim tygodniku "Woman's Own". A kiedy napisała Kobietę majętną (1979),pierwszy ze swoich bestsellerów, była już autorką siedmiu książek na temat urządzania domu i etykiety. Ale to literatura piękna zapewniła jej trwałe miejsce w sercach kobiet na całym świecie, w tym i w Polsce, gdzie przetłumaczono szereg jej bestsellerów, m.in. Kariera Emmy Harte, Akt woli, czy Kobiety jego życia.

Kiedy postanowiłam przeczytać Trzy tygodnie w Paryżu spodziewałam się lekkiej książki, która umili mi mój wolny czas. Z przyjemnością mogę napisać, że się idealnie sprawdziła. Autorka posługuję się bardzo przystępnym i ładnym językiem, dzięki czemu bardzo dobrze się ją czyta. Zanim opiszę kawałek historii, chcę powiedzieć trochę na temat samych bohaterów.

Zazwyczaj tego nie robię (przynajmniej nie na początku),dlaczego więc tym? Ponieważ moim zdaniem ważne jest, aby o tym wspomnieć. Bardzo spodobała mi się różnorodność wśród nich. Każda postać opisana była bardzo ciekawie i jak dla mnie dość szczegółowo. Od razu wiedziałam kogo darzę z nich sympatią, a po kim nie wiem czego się spodziewać. Bez problemu mogłam wybrać faworyta, a także potrafiłam się utożsamić z którymś z bohaterów. Autorka skupiła się najbardziej na czterech głównych bohaterkach i na Anyi, która odegrała bardzo ważną rolę w książce. Dowiadujemy się tego jak wygląda ich teraźniejsze życie, lecz także jakie było ono wcześniej. Poznajemy ich sekrety, marzenia, dramaty.Wszystkie dziewczyny są wyjątkowe, ale i wszystkie mają jakieś problemy oraz niedokończone sprawy w Paryżu.

Przejdźmy w takim razie do samej historii. Każda z naszych bohaterek otrzymuje zaproszenie na osiemdziesiąte piąte urodziny Anyi. Jednak mimo tego, że dziewczyny uwielbiają solenizantkę, nie od razu mają ochotę się zgodzić. Niestety przeszłość, która nie została uporządkowana ich od tego pomysłu odwodzi. Boją się spotkania ze sobą nawzajem. Kiedy ostatni raz się widziały doszło między nimi do nieporozumień, co doprowadziło do kłótni i od tej pory nie miały ze sobą kontaktu. Pobyt w Paryżu może im pomóc się ze sobą pogodzić i wyjaśnić to, co zdarzyło się kilka lat wstecz, a także zmierzyć się z przeszłością, która raczej dziewczyn nie oszczędzała. Alexa potrzebuje spotkania z miłością swojego życia, Kay zmierzenia się ponownie ze swoim pochodzeniem i swoimi sekretami, Jessica potrzebuje odnaleźć odpowiedzi na jedno pytanie, które stawia sobie od lat, a Marie musiałaby się w końcu postarać usamodzielnić, żeby jej rodzina nie miała już więcej kontroli nad jej własnym życiem.

Nie miałam wielkich oczekiwać, co do tej książki i może właśnie dzięki temu ona mnie tak bardzo zaskoczyła. Jest to doskonała opowieść o miłości, przyjaźni, dążeniu do celu i o tym, że czasami trzeba zmierzyć się z koszmarami i problemami w swoim życiu. Nie można wciąż uciekać od przeszłości, bo ona w końcu nas sama dopadnie, a lepiej żeby nie stało się to w najmniej oczekiwanym momencie. Po lekturze Trzech tygodni w Paryżu nie umiałam pozbierać myśli, ponieważ znalazłam w niej wiele rad i wartości, które mogłyby pokierować nawet moim własnym życiem. Może to przez to, że we wszystkim staram się znaleźć coś pozytywnego i niezwykłego, a może dlatego, że akurat szukam w książkach jakiś "złotych myśli". Kto wie...

Uważam, że ta książka daje do myślenia, pokazuje, co w życiu jest ważne, a co nie i jednocześnie jest idealnym dodatkiem do odpoczynku. Czyta się ją przyjemnie, ale też i bardzo szybko. Sama chętnie jeszcze kiedyś do niej wrócę, a teraz polecam ją każdemu, kogo choć trochę moja recenzja zaintrygowała albo zaciekawiła.

Barbara Taylor Bradford urodzona w Wielkiej Brytanii uosabia sobą umiłowanie piękna i zbytku z poszukiwaniem splendoru i elegancji. W wieku zaledwie siedemnastu lat pojechała po raz pierwszy do Paryża, żeby napisać relację z pokazów mody dla "Yorkshire Evening Post". Mając dwadzieścia lat, prowadziła dział mody w londyńskim tygodniku "Woman's Own". A kiedy napisała Kobietę...

Czytając opis książki nie zachęcała mnie do czytania, ale wiedząc że książki Barbary Bradford są naprawde dobrę w końcu ją przeczytałam. I nie żałuję! Jak zaczęłam to nie mogłam się oderwać. Kolejna książka o kobiecej przyjaźni, Paryżu, miłości. Cudowna. Oczywiście wszystkie bohaterki są piękne i bogate, ale to nic. Można się przenieść do cudownego świata miłości, piękna i bogactwa. Chociaż książka opowiada historię 4 przyjaciółek, to głownie fabuła kręci się wokół jednej z nich - Alex i jej niespełnionej miłości. Jest to cudowny wątek. Nie mogłam się doczekać ja będzie wyglądało jej pierwsze spotkanie po latach z ukochanym Tomem. Czy w końcu będą razem czy też nie. Każda z przyjaciółek ma pasjonująca historię przez którą cierpiała, ale wszystko kończy się moim ukochanym happy endem. Gorąco polecam na te chłodne zimowe wieczory :)
Wciągająca: 1-6: 5,5
Przyjemnność czytania: 1-6: 5
Fabuła: 1-6: 5

Czytając opis książki nie zachęcała mnie do czytania, ale wiedząc że książki Barbary Bradford są naprawde dobrę w końcu ją przeczytałam. I nie żałuję! Jak zaczęłam to nie mogłam się oderwać. Kolejna książka o kobiecej przyjaźni, Paryżu, miłości. Cudowna. Oczywiście wszystkie bohaterki są piękne i bogate, ale to nic. Można się przenieść do cudownego świata miłości, piękna i...

Kiedy zobaczyłam coś z literatury kobiecej z Paryżem w tle, wiedziałam, że muszę przeczytać tę książkę. Każda z czterech kobiet to inna historia, inne problemy a przede wszystkim niedokończone sprawy pozostawione w stolicy Francji. Każda z nich poszukuje czegoś innego, a urodziny Anyi to okazja do konfrontacji nie tylko skłóconych przed laty przyjaciółek, ale także bezpośredniej konfrontacji z własnymi obawami.
Początek mnie nie zachwycił, może szukałam czegoś wiecej, albo nie wystarczająco wczułam się w klimat książki. Jednak od fragmentów związanych z historia Anyi wszystko podobało mi się coraz bardziej. Narracja, kreacja bohaterów. Te historie intrygują. Choć jeśli miałabym wybierać, najbardziej podobały mi się historie Kay i Marii. Trudno napisać, że "są bardziej autentyczne" biorąc pod uwagę, ze ta historia to fikcja. Ale może napiszę, że są bardziej wyraziste. Jessica i Alexa są banalne, a może wynika to ze zbytniej idealizacji. Choć kto tutaj nie jest wyidealizowany? Czytając "Trzy tygodnie w Paryżu" mamy wrażenie, że każdy tu opisany jest piękny, utalentowany i wyjątkowy. W rzeczywistości nikt nie jest idealny, dlatego miło jest przenieść się w miejsce, gdzie jest inaczej. Jednak nawet tu, w Paryżu, problemy istnieją. Choć zakończenie jest w stylu "i wszyscy żyli długo i szczęśliwie" to podoba mi się puenta Anyi (która de facto stała się moją ulubioną bohaterką tej ksiązki) a mianowicie- "Miłość, pomyslała. Nie ma na świecie niczego lepszego. To jedyna rzecz, która się liczy w ostatecznym rozrachunku".
Język jest nieskomplikowany i lekki w odbiorze. Plusem jest też troszkę historii w tle, czytając można dowiedzieć sie paru ciekawych informacji, nie tylko na temat historii Francji.

Kiedy zobaczyłam coś z literatury kobiecej z Paryżem w tle, wiedziałam, że muszę przeczytać tę książkę. Każda z czterech kobiet to inna historia, inne problemy a przede wszystkim niedokończone sprawy pozostawione w stolicy Francji. Każda z nich poszukuje czegoś innego, a urodziny Anyi to okazja do konfrontacji nie tylko skłóconych przed laty przyjaciółek, ale także...

Bardzo króciutka, bardzo lekka, bardzo pozytywna, bardzo wakacyjna, w sumie fajna - mi idealnie podpasowała do spędzenia z nią upalnego dnia

Bardzo króciutka, bardzo lekka, bardzo pozytywna, bardzo wakacyjna, w sumie fajna - mi idealnie podpasowała do spędzenia z nią upalnego dnia

zbyt wiele wątków, za dużo do przekazania, bo ciągle czuję pewnien niedosyt, zaczynała się żółwim tempem, a potem nagle się skończyła; aczkolwiek były też ciekawe postaci, za co głęboki ukłon w stronę autorki

zbyt wiele wątków, za dużo do przekazania, bo ciągle czuję pewnien niedosyt, zaczynała się żółwim tempem, a potem nagle się skończyła; aczkolwiek były też ciekawe postaci, za co głęboki ukłon w stronę autorki

Krótka, bardzo lekka i dobrze napisana powieść. Ale czegoś mi jednak w niej zabrakło.

Krótka, bardzo lekka i dobrze napisana powieść. Ale czegoś mi jednak w niej zabrakło.