Parę lat temu przeczytałem "Ostatniego jednorożca" i była to książka genialna. "Pieśń karczmarza" (wydana w Polsce też pod tytułem "Pieśń oberżysty" chyba w 1990r.) zapowiada się wyjątkowo smakowicie, choćby nawet ze względu na narrację pierwszoosobową (a narratorów jest całe mnóstwo, z których każdy jest inny, w inny sposób wyraża się, inaczej odbiera i przeżywa otaczającą go rzeczywistość). Wziąłem książkę do ręki z myślą, że będę się po przeczytaniu rozpływał jak po dobrym whiskey... Bo wszystko jest: świat i bohaterowie -nieszablonowi, język piękny, wizje oniryczne, mnogość perspektyw, odczuć i wrażeń, a otwarte i niedokończone wątki powinny nadać dodatkowego smaku, bo naprawdę dobre są te książki, które trwają. Ale czegoś tu brak. Nie ma jakiegoś pazura, odkładasz książkę i coś jest nie tak. Warsztat Beagle'a jest rewelacyjny, ale nie ma tego ognia, który aż parzył ręce, gdy czytało się chociażby "Inne pieśni" Dukaja. W przeciwieństwie do "Ostatniego Jednorożca", "Pieśń..." po prostu... nie żyje, jest martwa, papierowa. I za to 4 zamiast 5 gwiazdek.

Parę lat temu przeczytałem "Ostatniego jednorożca" i była to książka genialna. "Pieśń karczmarza" (wydana w Polsce też pod tytułem "Pieśń oberżysty" chyba w 1990r.) zapowiada się wyjątkowo smakowicie, choćby nawet ze względu na narrację pierwszoosobową (a narratorów jest całe mnóstwo, z których każdy jest inny, w inny sposób wyraża się, inaczej odbiera i przeżywa otaczającą...