Mój debiut na gruncie science-fiction. Dotychczas zupełnie nie pociągała mnie literatura tego typu, gdyż bardzo niesprawiedliwie zakładałam, że to jest pusta rozrywka sortu romansideł, która nie wnosi nic poza chwilowymi emocjami wywołanymi akcją.
Cieszę się, że jednak dałam szansę tej nowej jakości w moim czytelniczym świecie i to dzięki Bradbury'emu.
Tom składający się z kilkunastu krótkich opowiadań skupia się na człowieczeństwie doby rozwoju cywilizacyjnego. Opowiadania ukazują przede wszystkim poczucie osamotnienia w obliczu wszechobecnego postępu technologicznego, ale także nieugiętość i brak elastyczności natury ludzkiej u której podwalin znajduje się egoizm i żądze, jakie uzewnętrzniają się nawet w okolicznościach zagrożenia istnienia całej rasy ludzkiej (najprawdopodobniej odwrotnie proporcjonalnie są one tym bardziej potęgowane). Jednak ludzie to nie tylko negatywne cechy. Bradbury pokazuje nam również piękno prostych czynności i niewielkich wzruszeń, których stabilność w tym przypadku jest dowodem spełnienia i prowadzenia pełnego życia.

Bardzo udany tomik. Pomysły opowiadań niekiedy są przewidywalne (w końcu mają 65 lat!), lecz czynnik ludzki pozostaje w nich jak najbardziej aktualny i to on stanowi siłę tej publikacji.

Czuję się zdecydowanie zachęcona do dalszej eksploracji sci-fi.

Mój debiut na gruncie science-fiction. Dotychczas zupełnie nie pociągała mnie literatura tego typu, gdyż bardzo niesprawiedliwie zakładałam, że to jest pusta rozrywka sortu romansideł, która nie wnosi nic poza chwilowymi emocjami wywołanymi akcją.
Cieszę się, że jednak dałam szansę tej nowej jakości w moim czytelniczym świecie i to dzięki Bradbury'emu.
Tom składający się z...