Dotarłam do 240 strony na ok. 300 (nie czytałam od "Buga") i mam dość.
Nie wiem, może po angielsku brzmiałoby to lepiej.
Ogólnie wiele nieudanych zakończeń i jakieś to wszystko takie... kupy się nie trzymało, i te wtręty z klasyków literatury, duchy, Mars, no nie... nie....

Dotarłam do 240 strony na ok. 300 (nie czytałam od "Buga") i mam dość.
Nie wiem, może po angielsku brzmiałoby to lepiej.
Ogólnie wiele nieudanych zakończeń i jakieś to wszystko takie... kupy się nie trzymało, i te wtręty z klasyków literatury, duchy, Mars, no nie... nie....

Czytając po wielu, bardzo wielu latach te klasyczne opowiadania Bradburego, zorientowałem się z miłym (?) zaskoczeniem, że opisywana przez niego tak krytycznie konsumpcyjno-egoistyczno-narcystyczna Ameryka, to dzisiejsza Polska. Tak jak ona przyziemna i niezdolna do zmierzenia się z czymś, co niepojęte, ponadzmysłowe,, a przede wszystkim - nieprzeliczalne na pieniądze.

"Jesteśmy pospolici, zgadza się? I tu, na Ziemi, szczycimy się tym. Nadszedł czas zwykłego człowieka. Jesteśmy dumni ze swej małości" - deklaruje w przerysowany może nieco sposób w "Betoniarce" Ziemianin Marsjaninowi. A gdy ten rozmawia z chętną Ziemianką, to gasi jej apetyty na siebie, gdy wspomina coś o książkach, kiedy ona zaprasza go do kina. W koncu mówi mu, że "przypomina jej komunistę"..... Jako społeczeństwo, jesteśmy gdzieś w tym właśnie miejscu.

Nie zestarzało się zupełnie metafizyczne opowiadanie "Człowiek" o spotkaniu na innej planecie z Jezusem - nierozpoznanym przez zadufanego kapitana ziemskiej rakiety.

W efekcie, gdy w opowiadaniu "Miasto" tytułowy żywy organizm mści sie okrutnie za Ziemianach za ich winy sprzed tysiącleci, to nawet im przesadnie nie współczujemy. To uczucie pojawia się zaś tylko podczas lektury opowiadania "Ostatnia noc przed końcem świata" - a koniec świata jest tu niemal taki jak u Miłosza:

"A którzy czekali błyskawic i gromów
Są zawiedzeni
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb
Nie wierzą że staje się już
Dopóki słońce i księżyc są w górze
Dopóki trzmiel nawiedza róże
Dopóki dzieci różowe się rodzą
Nikt nie wierzy
Że staje się już
Tylko siwy staruszek który byłby prorokiem
Ale nie jest prorokiem bo ma inne zajęcie
Powiada przewiązując pomidory
Innego końca świata nie będzie
Innego końca świata nie będzie"

Czytając po wielu, bardzo wielu latach te klasyczne opowiadania Bradburego, zorientowałem się z miłym (?) zaskoczeniem, że opisywana przez niego tak krytycznie konsumpcyjno-egoistyczno-narcystyczna Ameryka, to dzisiejsza Polska. Tak jak ona przyziemna i niezdolna do zmierzenia się z czymś, co niepojęte, ponadzmysłowe,, a przede wszystkim - nieprzeliczalne na...

Mój debiut na gruncie science-fiction. Dotychczas zupełnie nie pociągała mnie literatura tego typu, gdyż bardzo niesprawiedliwie zakładałam, że to jest pusta rozrywka sortu romansideł, która nie wnosi nic poza chwilowymi emocjami wywołanymi akcją.
Cieszę się, że jednak dałam szansę tej nowej jakości w moim czytelniczym świecie i to dzięki Bradbury'emu.
Tom składający się z kilkunastu krótkich opowiadań skupia się na człowieczeństwie doby rozwoju cywilizacyjnego. Opowiadania ukazują przede wszystkim poczucie osamotnienia w obliczu wszechobecnego postępu technologicznego, ale także nieugiętość i brak elastyczności natury ludzkiej u której podwalin znajduje się egoizm i żądze, jakie uzewnętrzniają się nawet w okolicznościach zagrożenia istnienia całej rasy ludzkiej (najprawdopodobniej odwrotnie proporcjonalnie są one tym bardziej potęgowane). Jednak ludzie to nie tylko negatywne cechy. Bradbury pokazuje nam również piękno prostych czynności i niewielkich wzruszeń, których stabilność w tym przypadku jest dowodem spełnienia i prowadzenia pełnego życia.

Bardzo udany tomik. Pomysły opowiadań niekiedy są przewidywalne (w końcu mają 65 lat!),lecz czynnik ludzki pozostaje w nich jak najbardziej aktualny i to on stanowi siłę tej publikacji.

Czuję się zdecydowanie zachęcona do dalszej eksploracji sci-fi.

Mój debiut na gruncie science-fiction. Dotychczas zupełnie nie pociągała mnie literatura tego typu, gdyż bardzo niesprawiedliwie zakładałam, że to jest pusta rozrywka sortu romansideł, która nie wnosi nic poza chwilowymi emocjami wywołanymi akcją.
Cieszę się, że jednak dałam szansę tej nowej jakości w moim czytelniczym świecie i to dzięki Bradbury'emu.
Tom składający się z...

Niekoniecznie z własnej woli ostatnio napotykam wciąż na swej czytelniczej drodze na książki z motywem przewodnim „ ghost story „ . Różnią się one nieco od popularnego motywu powieści grozy tym , że dusze te nie zamieszkują dziwnych opactw, zamków, chat itp. Historia ma swoje głębokie zakorzenienie w rzeczywistości, a widmowa postać jest wręcz jej uzupełnieniem. Takie spostrzeżenie mogę przypisać do ostatnio przeczytanej przez mnie książki Raya Bradbury’ ego „ Ilustrowany człowiek”. Jest to zbiór opowiadań , którego głównym spoiwem są martwe istoty powracające do świata by spełnić ważną, przypisana im odgórnie role. Przeważnie niosą one ze sobą coś , co jest nieuniknione , zrozumienie istoty prawdy . Bezpieczeństwo również nabiera inny odcień , bardziej zagadkowy, jednak współgrający z samą niematerialną osoba. Rzeczywistość zostaje zamieniona na coś odpowiedniejszego – pewną płaszczyznę linearną do punktu zwrotnego w życiu każdego bohatera.
Raya Bradbury’ ego znamy przede wszystkim dzięki „Kronikom Marsjańskim.” Książka ta również znajduję się w mojej biblioteczce. Przyznam z ręką na sercu , jak to się często powiada, że dzięki temu człowiekowi zrozumiałam , że fantastyczne zdarzenie nie musi być całkowicie fantastyczne. Jest ziarnem z którego kiełkuję rzeczywistość. Polecam niespełnionym magikom błądzącym wśród marzeń.

Niekoniecznie z własnej woli ostatnio napotykam wciąż na swej czytelniczej drodze na książki z motywem przewodnim „ ghost story „ . Różnią się one nieco od popularnego motywu powieści grozy tym , że dusze te nie zamieszkują dziwnych opactw, zamków, chat itp. Historia ma swoje głębokie zakorzenienie w rzeczywistości, a widmowa postać jest wręcz jej uzupełnieniem. Takie...

Moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Co mogę powiedzieć? Pewnie bluźnię, ale uznawanie takich pisarzy za klasyków dodaje mi otuchy jako niedoszłej pisarce.
Z 21 opowiadań ani jedno nie jest dobre, wszystkie utrzymują się na wyższym lub niższym poziomie słabości. Co ciekawe, wszystkie mają te same wady - wydają się bardziej szkicami, rusztowaniem pod pod godne uwagi perełki. W 21 przypadkach zakończenie psuje cały potencjał utworzonej wizji, jak na przykład w "Ilustrowanym Człowieku". To trochę tak, jakby ktoś lody czekoladowe polał musztardowym sosem.
Drugą słabą stroną są dialogi. Są tak autentyczne jak zdjęcia modelek poddane retuszowi w Photoshopie. Nie wnoszą ulistnienie nic.
Jedyne, co mogę pochwalić, to lekki sposób prowadzenie narracji. To prawda, że autor w kilku słowach potrafi stworzyć ładny obrazek (tak jak głosi hymn pochwalny na odwrocie).
Jednakże cieszę się, ze przeczytałam tę książkę. Teraz, jeśli ktoś mnie spyta, o czym pisze Bradbury, odpowiem, że o życiu martwych pisarzy i Jezusa na Marsie oraz (okazjonalnie) o duchach tak nijakich, jak cała jego twórczość.

Moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Co mogę powiedzieć? Pewnie bluźnię, ale uznawanie takich pisarzy za klasyków dodaje mi otuchy jako niedoszłej pisarce.
Z 21 opowiadań ani jedno nie jest dobre, wszystkie utrzymują się na wyższym lub niższym poziomie słabości. Co ciekawe, wszystkie mają te same wady - wydają się bardziej szkicami, rusztowaniem pod pod godne uwagi...

Kilka zajebistych, kilka średnich i kilka słabych. Bardzo nierówny zbiór ale przeczytać warto.

Kilka zajebistych, kilka średnich i kilka słabych. Bardzo nierówny zbiór ale przeczytać warto.

Absolutnie magiczne opowiadania, każde następne jest lepsze od poprzedniego.

Absolutnie magiczne opowiadania, każde następne jest lepsze od poprzedniego.

Mało jest takich zbiorów opowiadań, gdzie wszystkie są dobre. Ten jednak jest jednym z nich. Stare, dobre, klasyczne science-fiction w rewelacyjnym wydaniu. Godne polecenia.

Mało jest takich zbiorów opowiadań, gdzie wszystkie są dobre. Ten jednak jest jednym z nich. Stare, dobre, klasyczne science-fiction w rewelacyjnym wydaniu. Godne polecenia.

bardzo udane opowiadania-klimatyczne i wciągające-polecam

bardzo udane opowiadania-klimatyczne i wciągające-polecam

3/5

3/5