Podejrzewam, że nie sięgnęłabym po tę książkę, gdyby nie nazwisko autorki. Mając dwanaście lat, zaczęłam czytać "Pamiętnik księżniczki" i inne powiastki dla nastolatek pióra Meg Cabot i muszę przyznać, że naprawdę mi się wtedy podobały. Do dziś mam do nich sentyment, dlatego, kiedy natknęłam się na "Nienasyconych" w bibliotece, postanowiłam zobaczyć, co też teraz proponuje pani Cabot.
Ostatnimi czasy literatura dla młodszych odbiorców płci żeńskiej jest przepełniona mistycznymi, ponad-naturalnymi istotami, zwykle obdarzonymi nieprzeciętną urodą, a czasem także inteligencją (podkreślam: czasem). Ta moda zapoczątkowana przez wybuch popularności sagi "Zmierzch" trwa do dziś. Anioły, wampiry, wilkołaki... Wszystko, czego dusza zapragnie. Teraz także i pani Cabot zdecydowała się obsadzić akcję swojej powieści w realiach XXI-wiecznego Manhattanu zdominowanego przez wampiry. Brzmi jak odgrzewany obiad? No cóż, po części chyba nawet faktycznie tak jest.
Meena Harper wydaje się całkiem normalną kobietą, która stara się zapewnić sobie jak najdogodniejsze życie. Zmaga się z problemami w pracy, a także nieudanym życiem miłosnym. Ma brata-nieroba, który siedzi jej na karku, irytujących sąsiadów, sympatycznego psa i... dar, który pozwala jej przewidzieć śmierć ludzi, których spotyka. Niejednokrotnie uratowała przyjaciół od opuszczenia tego ziemskiego padołu, ale często bywało też tak, że ludzie nie wierzyli w jej zdolności. Niemniej, życie Meeny zmienia się w momencie, kiedy kobieta wychodzi na spacer ze swoim pupilem i zostaje zaatakowana przez kolonię nietoperzy. Na całe szczęście, nagle pojawia się - niczym rycerz na białym koniu - przystojny mężczyzna, który zakrywa bohaterkę swoim ciałem. Oboje wychodzą z ataku bez szwanku, a przeznaczenie sprawia, że spotykają się jeszcze raz...
Właściwie cała historyjka przedstawiona w "Nienasyconych" jest ciekawa o tyle, że występuje w niej szereg odniesień do faktów z życia Vlada Palownika, zwanego też Draculą, jego żony i synów. Gdzieś na drugim planie zarysowuje się sylwetka walecznej Joanny d'Arc, potem mamy symbolikę smoka i kilka innych sympatycznych elementów, które sprawiają, że powieść nie jest aż tak porażająco płytka. Nie jestem pewna, czy tytuł ten można nazwać szaleńczo wciągającym, ale z pewnością spędziłam na jego lekturze parę przyjemnych godzin.
Oczywiście wydawnictwo Amber nie byłoby wydawnictwem Amber, gdyby w książce nie pojawiło się całe mnóstwo błędów: literówek, złych odmian wyrazów, brakujących liter... Aż wierzyć się nie chce, że korektę przeprowadzały dwie osoby (Jolanta Kucharska i Elżbieta Steglińska) i nie były w stanie tych błędów zauważyć oraz poprawić. Takie usterki znacznie zmniejszają komfort czytania i niejednokrotnie przyprawiają o zaawansowane zirytowanie. O czytelnika trzeba dbać!
Słowem podsumowania: "Nienasyceni" to nie powieść, bez której nie możemy żyć, ale z pewnością jest trafnym wyborem na chwilę oddechu pomiędzy cięższymi lekturami. Meg Cabot jak zwykle podarowała swoim odbiorcom lekką, dowcipną książkę, która dodatkowo obfituje w zabawne anegdotki i drobne fakty historyczne, a poza tym opowiada przyzwoitą historię. To już chyba coś, skoro nawet ja zniosłam paplaninę o seksownych wampirach. ;)

Podejrzewam, że nie sięgnęłabym po tę książkę, gdyby nie nazwisko autorki. Mając dwanaście lat, zaczęłam czytać "Pamiętnik księżniczki" i inne powiastki dla nastolatek pióra Meg Cabot i muszę przyznać, że naprawdę mi się wtedy podobały. Do dziś mam do nich sentyment, dlatego, kiedy natknęłam się na "Nienasyconych" w bibliotece, postanowiłam zobaczyć, co też teraz proponuje...