Najgorsza książka jaką w życiu czytałam. Poziom absurdu logiki i niektórych scen aż wyprowadzały mnie z równowagi. Tak jak nigdy nie zaginam grzbietów w miękkich książkach, tak w tej, przy jej czytaniu, nie miałam żadnych skrupułów ani żalu.

Nie polecam, a jeśli ktoś chce ją BARDZO przeczytać to lepiej niech wypożyczy z biblioteki, bo szkoda pieniędzy na zakup.

Najgorsza książka jaką w życiu czytałam. Poziom absurdu logiki i niektórych scen aż wyprowadzały mnie z równowagi. Tak jak nigdy nie zaginam grzbietów w miękkich książkach, tak w tej, przy jej czytaniu, nie miałam żadnych skrupułów ani żalu.

Nie polecam, a jeśli ktoś chce ją BARDZO przeczytać to lepiej niech wypożyczy z biblioteki, bo szkoda pieniędzy na zakup.

Myślałam że będzie to dużo ciekawsza książka, i że będzie tak porywająca jak Cykl "Domu Nocy" ale niestety się zawiodłam. Za dużo rozległego opisu kilku rzeczy które wcale nie są istotne. Bardzo zdziwił mnie wątek tego że Sean i Dylan to jedna i ta sama osoba i bardzo mnie ciekawi dlaczego chce to ukrywać przed CC i że Bogini Ziemi na to przystaje... bardzo to ciekawe ale niestety nie ma kolejnych kontynuacji tej książki a trochę szkoda. Choć momentami też czasem potrafi przynudzić to da się ją czytać. 😉

Myślałam że będzie to dużo ciekawsza książka, i że będzie tak porywająca jak Cykl "Domu Nocy" ale niestety się zawiodłam. Za dużo rozległego opisu kilku rzeczy które wcale nie są istotne. Bardzo zdziwił mnie wątek tego że Sean i Dylan to jedna i ta sama osoba i bardzo mnie ciekawi dlaczego chce to ukrywać przed CC i że Bogini Ziemi na to przystaje... bardzo to ciekawe ale...

Książka niesamowicie słaba, postacie mdłe a całość przewidywalna. Odradzam

Książka niesamowicie słaba, postacie mdłe a całość przewidywalna. Odradzam

Pod pewnymi względami można poznać, że jest to książka napisana przez P. C. Cast.
Podobieństwo od razu się nasuwające: Shannon w Cyklu Partholońskim uwielbiała czerwone wino, które piła jak sok, tu Christine rozsmakowywała się w szampanie.
Co do trunkowych upodobań oraz wiekowo zdecydowanie bliżej mi do Shannon 😜 Historyjka Christine taka po prostu o przyjemna, w sam raz na urlop.
W moim poczuciu sceny intymne za częste, można by mieć wrażenie, że czyta się jakieś Harlequinowe tanie romansidło. No i imię Dylan. Takie zwykłe, człowiecze dla trytona?..
Ale przegięciem było już to, że mizogin opat William miał być dzieckiem Gai i Lira. No proszę Was 🙄

Pod pewnymi względami można poznać, że jest to książka napisana przez P. C. Cast.
Podobieństwo od razu się nasuwające: Shannon w Cyklu Partholońskim uwielbiała czerwone wino, które piła jak sok, tu Christine rozsmakowywała się w szampanie.
Co do trunkowych upodobań oraz wiekowo zdecydowanie bliżej mi do Shannon 😜 Historyjka Christine taka po prostu o przyjemna, w sam raz...

Książkę czytało się przyjemnie, bardzo podobał mi się wątek syren, oceanu i bogów z mitologi. Jednak mam wrażenie, że na siłę było wpychane jakie to kobiety są wspaniałe i niezwykłe, bardzo mnie to odpychało.

Książkę czytało się przyjemnie, bardzo podobał mi się wątek syren, oceanu i bogów z mitologi. Jednak mam wrażenie, że na siłę było wpychane jakie to kobiety są wspaniałe i niezwykłe, bardzo mnie to odpychało.

Powieść, która miesza mitologię i rzeczywistość :)

Powieść, która miesza mitologię i rzeczywistość :)

Książka o romantycznej historii, dość przewidywalnej ale mimo wszystko uroczej. Idealna jako przerywnik między cięższymi pozycjami - lubię do niej co jakiś czas wracać ponieważ pokazuje, że miłość wszystko zwycięży a kobiety mają w sobie moc. Trochę motywująca i polepszająca nastrój mimo, że historia miłości między dwojgiem różnych ludzi z różnych sfer przewija się często w literaturze.

Książka o romantycznej historii, dość przewidywalnej ale mimo wszystko uroczej. Idealna jako przerywnik między cięższymi pozycjami - lubię do niej co jakiś czas wracać ponieważ pokazuje, że miłość wszystko zwycięży a kobiety mają w sobie moc. Trochę motywująca i polepszająca nastrój mimo, że historia miłości między dwojgiem różnych ludzi z różnych sfer przewija się często...

Tytuł, okładka, blurb, nawet nazwisko autorki, kojarzące mi się wyłącznie z kiepskim "tasiemcem" (wybaczcie, moje określenie na bardzo długie serie, których autor nie wie, kiedy należało je zakończyć) - wszystkie te elementy wskazują, że "Bogini oceanu" to historia z gatunku tych banalnych i przewidywalnych. Mimo wszystko dałam jej szansę, licząc na to, że "Mała syrenka" w takim wydaniu będzie miała chociaż szczątkowy urok oryginału.

Całość napisana jest poprawnie i "Bogini (...)" czyta się niezwykle szybko - należy do tych książek na jeden, góra dwa wieczory. Tyle plusów.

Najbardziej boli mnie kreacja postaci. A raczej jej pobieżność. Żadna z nich nie wzbudziła we mnie emocji - ani pozytywnych, ani negatywnych. Nieraz, nie mogłam też stwierdzić, czy za ich działaniami stał jakiś powód czy rzut kostką. Irytował mnie zwłaszcza fakt, że CC, główna bohaterka i osoba służąca w wojsku, bez żadnego zastrzeżenia czy chwili refleksji przyjmuje to, co ją spotyka. Rodzina zapomniała o moich urodzinach, jedyną sensowną opcją wydaje się przeprowadzenie dziwnego rytuału z równie dziwnej książki? No jasne, kto by postąpił inaczej?! Syrena chce się zamienić ze mną ciałami? Wow, ale super pomysł! Nowo poznana kobieta mówi mi, że jest starożytną boginią? Pff, przecież to zdarza się codziennie...

Nie zrozumcie mnie źle, ja rozumiem, że to książka fantastyczna i magia jest tu ok, ale takie poprowadzenie fabuły wymaga przedstawienia choć minimalnych rozterek u bohatera, zwłaszcza, jeśli jest to osoba wojskowa, która - przynajmniej mnie - kojarzy się z pewną nieufnością, odpowiedzialnością i logicznym myśleniem.

Fabuła sama w sobie jest prosta jak drut i niemiłosiernie wręcz przewidywalna. Zaskoczyły mnie może dwie rzeczy, z których jedną było zakończenie. Miało ono szansę odrobinę dodać tej książce w moich oczach, ale kiedy już chciałam pochwalić autorkę za klimat oryginalnej "Małej syrenki", coś jej się odwidziało i - SPOILER - wszystko zakończył przesłodzony happy end...

Jasne, lekkie "odmóżdżacze" są potrzebne, wiem o tym z własnego doświadczenia. Ale jest ich na tyle dużo, że z pewnością znajdziecie coś, przy czym "Bogini oceanu" będzie mogła się schować. Śmiem nawet twierdzić, że nie będzie to żadnym wyzwaniem.

Tytuł, okładka, blurb, nawet nazwisko autorki, kojarzące mi się wyłącznie z kiepskim "tasiemcem" (wybaczcie, moje określenie na bardzo długie serie, których autor nie wie, kiedy należało je zakończyć) - wszystkie te elementy wskazują, że "Bogini oceanu" to historia z gatunku tych banalnych i przewidywalnych. Mimo wszystko dałam jej szansę, licząc na to, że "Mała...

Jest to piękna opowieść o tym że miłość jest wieczna.

Jest to piękna opowieść o tym że miłość jest wieczna.

Po prostu uwielbiam. Niecodzienne zakończenie przy którym nie wiesz czy płakać ze wzruszenia czy skakać ze szczęścia wraz z bohaterką.

Po prostu uwielbiam. Niecodzienne zakończenie przy którym nie wiesz czy płakać ze wzruszenia czy skakać ze szczęścia wraz z bohaterką.