Słyszałam tak wiele pozytywnych opinii na temat tej książki, że sądziłam, iż mam do czynienia z literackim fenomenem. Nie sposób opisać mojego zawodu, gdy okazało się, że mnie to wcale nie zachwyca.
Historia, opisana w powieści przez Picoult, porusza bardzo ważny problem dzisiejszego świata - prześladowanie słabszych kolegów, którzy nie chcą lub nie potrafią wtopić się w tłum. Tak właśnie było z Peterem, który zetknął się z tego typu przemocą już pierwszego dnia przedszkola. Popularne dzieciaki znęcały się nad nim codziennie, a z biegiem czasu zaczęli coraz bardziej go upokarzać. Autorka ukazuje nam szkolne życie chłopca poprzez retrospekcje, które czytało mi się naprawdę dobrze - akcja była wartka, a opisy codziennego życia niepopularnego dziecka chwilami wstrząsały.
Poza tymi plusami zieje jednak spora wyrwa, pozostawiająca sporo do życzenia. Teraźniejszość przedstawiona w powieści nie jest już bowiem tak ciekawa jak przeszłość. Akcja toczy się głównie na sali rozpraw - znów spotykamy się z opisami sprawy sądowej, do których Picoult najwyraźniej ma słabość. "Dziewiętnaście minut" to trzecia książka tej autorki, jaką przeczytałam, i stwierdzam z bólem, że fabuła każdej z nich przez jedną trzecią stron toczyła się w sądzie. A co za dużo, to niezdrowo.
Strona techniczna powieści także mi nie zaimponowała. Nie wiem, kto wyrwał tę tłumaczkę, ale jej ciągłe "się zastanowił", "się zdziwił" i inne "się + czasownik" doprowadzały mnie do szału. Brzmiało to tak niezgrabnie, że przewracały mi się wnętrzności. Oprócz tego muszę zauważyć, że Picoult ma styl zwykły, niewyróżniający się niczym szczególnie charakterystycznym. Jedyne, co się w tym wszystkim rzuca w oczy, to trudne słowa niczym z księżyca, typu "paraplegik" czy "ekwilibrystyka". Momentami popadałam w kompleksy, kiedy co pięćdziesiąt stron musiałam sięgać po słownik języka polskiego. Może to i zaleta, bo teraz wiem, że paraplegik jest osobą z porażeniem obu kończyn dolnych, a ekwilibrystyka to zdolność lawirowania. Mimo wszystko takie określenia brzmiały co najmniej koślawo w połączeniu ze zwykłym, chwilami wręcz potocznym, językiem.
Podobało mi się jednak całkiem zakończenie, choć udało mi się go domyślić. Nie jestem zwolenniczką przesłodzonych happy endów, toteż takie wyjście z sytuacji, jakie zastosowała Picoult, przypadło mi do gustu.

Słyszałam tak wiele pozytywnych opinii na temat tej książki, że sądziłam, iż mam do czynienia z literackim fenomenem. Nie sposób opisać mojego zawodu, gdy okazało się, że mnie to wcale nie zachwyca.
Historia, opisana w powieści przez Picoult, porusza bardzo ważny problem dzisiejszego świata - prześladowanie słabszych kolegów, którzy nie chcą lub nie potrafią wtopić się w...