Chciałoby się napisać...Llosa i wszystko jasne..,czyli znowu wracamy w duszne,pełne uroku i zmysłowości peruwiańskie klimaty. Tym razem przenosimy się do Piury -urokliwego,położonego na skraju pustyni miasta oraz do Santa Maria de Nieva-zapadłej mieściny nad jednym z dopływów Amazonki,w gęstej i zaludnionej przez tubylców puszczy.W owej zapadłej dziurze mieści się katolicka Misja prowadzona przez zakonnice,a dla przeciwwagi w mieście tytułowy Zielony Dom-miejsce uciech wszelakich.Losy pewnej,nieco krnąbrnej wychowanicy misji,krzyżują się,a nawet zapętlają z losami niektórych bywalców owego osławionego domu.Oczywiście to tylko jeden z kilku wątków gdyż Llosa prowadzi narrację wielotorowo,za nic mając chronologię czy inną jedność miejsca,czasu i przestrzeni.Tak więc trzeba być przygotowanym na to ,że z kościoła przeniesiemy się do burdelu , albo do kryjówki przemytników kauczuku lub będziemy bawić się w podchody z oddziałem żandarmerii.
Co mi się najbardziej podoba u Llosy? Autentyzm...bohaterowie jego powieści to ludzie...prawdziwi...pełni wad,dobrych chęci,głupoty,zarozumialstwa,pychy,dobroci szlachetności.Nikt nie jest zły z definicji,każdy ma jakąś okoliczność łagodzącą, alibi...czyli tak jak w życiu.
Mimo ,że to powieść na wskroś peruwiańska,niesie ze sobą uniwersalizm i myślę , że każdy znajdzie we niej coś bardzo osobistego,coś co do czego czasem ciężko się przyznać nawet przed samym sobą.Namawiam...polecam...zachęcam.....

Chciałoby się napisać...Llosa i wszystko jasne..,czyli znowu wracamy w duszne,pełne uroku i zmysłowości peruwiańskie klimaty. Tym razem przenosimy się do Piury -urokliwego,położonego na skraju pustyni miasta oraz do Santa Maria de Nieva-zapadłej mieściny nad jednym z dopływów Amazonki,w gęstej i zaludnionej przez tubylców puszczy.W owej zapadłej dziurze mieści się katolicka...