Eliza, główna bohaterka jawi się jako niedojrzała dziewczynka z warkoczami, która bezmyślnie wdaje się w jakiś dziwny "związek" z lekarzem, w którym od razu się "zakochuje". Potem jest dziecko, szara rzeczywistość i plucie sobie w brodę, bo gdzieś tam na świecie jest Ten Jedyny Bruno. Książę, którego początkowo ignorowała z obawy przed ośmieszeniem się wśród koleżanek (bo taki nieżyciowy, śmieszny skrzypek, poważny i trochę żałosny z tą swoją miłością). Jeden pocałunek przed jego wyjazdem na Litwę i dziewczyna już wie, że to jego kocha. Ale jest ten drugi, Adam. Lekarz, przystojny (chociaż szału nie ma), dobrze zarabia, idealny "materiał" na męża. Gdy okazuje się, że jest z nim w ciąży godzi się na szybki ślub, kupno domu i przeprowadzkę. Rezygnuje z pracy i jak ta kura domowa siedzi w domu czekając, aż dziecko się urodzi. Gdy na świat przychodzi syn, na Lizkę spadają obowiązki związane z opieką nad dzieckiem, sprzątanie, prasowanie i gotowanie. Szybko się tym męczy, wciąż rozmyślając o Brunie. W końcu, przypadkiem dowiaduje się o zdradzie męża. Składa pozew o rozwód, który, co dziwne, dostaje bardzo szybko (wystarczyły 2 rozprawy). Wraca do mieszkania po babci, próbując ułożyć sobie życie na nowo. Pewnego dnia, jej koleżanka Magda, która z dnia na dzień zrobiła karierę w firmie kosmetycznej, zaprasza ją na spotkanie biznesowe do Paryża. Łażą po sklepach, wydają mnóstwo pieniędzy (Magda płaci za wszystko, jakie to szczęście mieć przyjaciółkę, która dobrze zarabia i bez rugnięcia okiem wydaje fortunę na głupią kieckę, buty, dodatki itp.). Na miejscu spotykają Bruna z młodziutka dziewczyną uwieszoną jego ramienia. Eliza, załamana, że straciła życiową szansę, postanawia jak najszybciej wrócić do Polski. Jednak Bruno, szaleńczo w niej zakochany, nie pozwoli jej odejść. Co było dalej, każdy może się domyślić.

Bardzo banalna, prosta i nieskomplikowana. Pisana chyba dla nastolatek. Bohaterki też powinny być młodsze, bo to co mówią, myślą i co robią sugeruje, że jeszcze nie wyrosły z marzeń o księciu na białym koniu, gromadce dzieci i sielance w willi w Konstancinie. Porażający pośpiech w prowadzeniu akcji, tak jakby autorce bardzo się spieszyło do happy endu; płaskie dialogi, bezbarwne postaci i ogólne wrażenie, że ogląda się brazylijski tasiemiec.

Nie polecam, chyba że zakochanym nastolatkom, które lubują się w takich słodkich, polukrowanych i nierealnych opowiastkach.

Eliza, główna bohaterka jawi się jako niedojrzała dziewczynka z warkoczami, która bezmyślnie wdaje się w jakiś dziwny "związek" z lekarzem, w którym od razu się "zakochuje". Potem jest dziecko, szara rzeczywistość i plucie sobie w brodę, bo gdzieś tam na świecie jest Ten Jedyny Bruno. Książę, którego początkowo ignorowała z obawy przed ośmieszeniem się wśród koleżanek (bo...