Data dzisiejsza, ale przeczytałem tę książkę w Liceum. Dawno temu. Tak jak wszystkie inne książki Londona. I dzięki temu, że przeczytałem je bodajże wszystkie, mogę stwierdzić, że ta książka jest wyjątkowa. W pewien sposób inna, niż wszystkie pozostałe. W sumie nie wiem, dlaczego za najważniejszą uważa się powszechnie książkę „Martin Eden” (uważa się? - tak mnie uczyli w szkole!), bo to właśnie „Księżycowa Dolina” najbardziej pozostała w mojej głowie.
Czasem wracam do niektórych pozycji, wyrywkowo i do pewnego stopnia czar pryska, gdy zauważam może zbyt prosty język, czy „londońską przesadę”, ale może właśnie dlatego te książki trzeba czytać w młodym wieku, gdy kształtują się proste zasady wyborów moralnych, gdy ma się sny o potędze i Wieeeeeeelkiej Przygodzie, gdy szczęśliwa niewiedza daje komfort.
Nie wiem, czy wrócę do tej książki, ale spiszę tu zapamiętane wrażenia sprzed lat. Boję się, że jak wrócę, może prysnąć jakiś czar..
Jest to książka Londona o jego własnych marzeniach. O życiu awanturniczym (jakie sam zresztą pędził) zakończonym spełnieniem w miłości. Czymże jest owa dolina z księżyca, jak nie symbolicznym miejscem do którego tęskni każdy z nas wyobrażając sobie spełnione i szczęśliwe życie u boku ukochanej osoby w wymarzonym miejscu, które bywa, że śni się nocą...
Bohaterowie odnajdują tę dolinę. Po awanturniczym i trudnym początku wspólnego bycia ze sobą.
Zapamiętałem takie rozważania Londona, że - mówiąc krótko i bez ogródek - im więcej seksu, tym szybciej przychodzi coś w rodzaju „znudzenia partnerem”, a praktykowanie ascezy i oszczędności w tej dziedzinie prowadzi do stopniowego oddalania się, aż ludzie staną się dla siebie obcy. Typowy „rozkmin” londonowski: i tak źle i tak niedobrze, nie ma wyjścia...
Ale London w tej książce jest marzycielem. I wymarza sobie, że odnalezienie tej księżycowej doliny może zmienić wszystko.
Sam jej nie odnalazł... A nam pozostawił swoje marzenie...
Z retrospekcji moich wrażeń z przeszłości: uwielbiam tę książkę.
Po prostu. Bez głębokiego uzasadnienia.

Data dzisiejsza, ale przeczytałem tę książkę w Liceum. Dawno temu. Tak jak wszystkie inne książki Londona. I dzięki temu, że przeczytałem je bodajże wszystkie, mogę stwierdzić, że ta książka jest wyjątkowa. W pewien sposób inna, niż wszystkie pozostałe. W sumie nie wiem, dlaczego za najważniejszą uważa się powszechnie książkę „Martin Eden” (uważa się? - tak mnie uczyli w...