James Oliver Curwood

Ciężko mi o tej książce nie pisać ze łzami w oczach. Ten cieniutki, stary, zniszczony tom o pożółkłych kartkach i charakterystycznym zapachu leżał u mnie w domu od lat. W końcu natchnęło mnie, by po tę książkę sięgnąć. Moja mama miała tę książkę za lekturę szkolną i tyle o niej wiedziałam. Nie wiedziałam zatem, że głównymi bohaterami są zwierzęta, a dialogów w niej tyle, co kot napłakał (ale nie jest to minus). Nie wiedziałam, że będzie tak brutalna i poważna. Nie wiedziałam, że będę musiała zajrzeć na koniec książki i sobie ją zaspojlerować, by uspokoić się podczas czytania końcowych fragmentów, bo tak rozdzierały moje serce. Włóczęgi Północy to przepiękna opowieść o zapierających dech w piersiach przygodach i głębokiej, szczerej przyjaźni niedoświadczonego w życiu niedźwiadka Niuy i szczeniaka Mikiego. Zwierzęta wędrują przez północe lasy Ameryki, napotykając na swej drodze bezwzględne siły przyrody, przychylnie i nieprzychylnie nastawionych mieszkańców puszczy, a także splatają swe losy z ludźmi. Tu należy jednak podkreślić, że autor opisuje ten gatunek w sposób skrajny, dając zwierzakom towarzystwo ludzi o anielskim lub o demonicznym upodobaniu. Historia napisana została z wdziękiem, dokładnością i dbałością o nieustanne utrzymywanie czytelnika w napięciu. Choć buduje empatię w sposób skuteczny, to nie można nie odnieść wrażenia, że autor chciał przedstawić ludzkość w jak najgorszym świetle. I na to właśnie zasługujemy, nie szanując praw przyrody oraz praw zwierząt. Książkę mogę polecić jedynie osobom o mocnych nerwach.