Mały Mattias jest dzieckiem o dobrych, łagodnych, wręcz uspokajających oczach. Kolgrim, to już prawie nastolatek, którego tak naprawdę wszyscy dorośli się boją, mimo, że bardzo próbują go kochać i zrozumieć.
Ten mały cwaniak przyjął strategię "nabierania rodziny", czyli udawania, że jest dobrym dzieckiem, żeby dotrzeć do swoich celów. Szkoda, że to nie jedna z tych książek, w których zły bohater pod koniec zmienia swoją ścieżkę i zaczyna lubić bycie dobrym...
Kolgrim dowiaduje się, że to jego młodszy brat ma dostać "skarb", którego on tak bardzo pragnie. Można się łatwo domyślić, że jak na "napiętnowanego" przystało, zacznie kombinować, jak to się tego brata pozbyć.
Niestety udaje mu się to.

Fragmenty opisujące losy małego Mattiasa uważam za najmroczniejsze. Potrafiłam całkowicie wczuć się w jego sytuacje, czułam to jego zamknięcie, to, że jest w klatce, brak wyjścia... Okropne.

Nie mniej jednak z utęsknieniem wyczekiwałam obrotu sprawy i ręki sprawiedliwości sięgającej po Kolgrima.

Najbardziej przeżywałam Tarjeia, bo on wzbudzał we mnie ogromną sympatię...

Mały Mattias jest dzieckiem o dobrych, łagodnych, wręcz uspokajających oczach. Kolgrim, to już prawie nastolatek, którego tak naprawdę wszyscy dorośli się boją, mimo, że bardzo próbują go kochać i zrozumieć.
Ten mały cwaniak przyjął strategię "nabierania rodziny", czyli udawania, że jest dobrym dzieckiem, żeby dotrzeć do swoich celów. Szkoda, że to nie jedna z tych...