To była jak jazda na rollercoasterze: raz byłam zachwycona, raz zawiedziona.
Najpierw jednak pozytywy. Żadna książka nie zmusiła mnie tak do myślenia i uważnego czytania. Na podstawie wywodów Alberto mogłam sformułować kilka interesujących wniosków:
1. Zaskakujące jest to, jak bardzo postać Jezusa jest podobna do Sokratesa. Tak jakby Bóg pokazywał, co się stanie.
2. Religie bazują na przyczynie celowej Arystotelesa.
3. Poglądy Arystotelesa wydają mi się być bardziej prawdopodobne, tzn. idee opierają się na zmysłach.
4. Zdziwiło mnie, że tak zła sytuacja kobiet w historii (rownież w kwestiach religijnych) ugruntowała się po przedstawieniu opinii o kobietach przez Arystotelesa.
5. W średniowieczu uważano, że człowiek może zbawić się tylko przez Kościół.
6. Myślałam, że Luter był przeciwny tylko płatnym odpustom, a tu okazuje się, że całkowicie odrzucał Kościół i księży.
7. Sny są zakodowanym obrazem naszych marzeń.
8. Ciekawe jest, że surrealiści zapoczątkowali zapis automatyczny (który sam w sobie jest niezwykłym zjawiskiem).
Najlepszy fragment książki:
"Pewnego razu w Rosji astronauta i neurochirurg dyskutowali o religii. Neurochirurg w przeciwieństwie do astronauty był wierzący. Wiele razy byłem w przestrzeni kosmicznej - chwalił się astronauta - ale nigdy nie widziałem anu Boga, ani aniołów. A ja zoperowałem wiele mądrych mózgów - odparł neurochirurg. - Ale nigdy nie widziałem ani jednej myśli."
Świetny był też pomysł z radą, która po uchwaleniu sprawiedliwego prawa dla wszystkich ludzi miała umrzeć, a potem narodzić się na nowo w losowo przyznanej płci, czy klasie społecznej. W taki sposób prawa każdego musiały być respektowane. Jak mądrze można wykorzystać ludzi egoizm! Generalnie byłam zachwycona prostymi przykładami jakimi posługiwał się Alberto. Gdybym mogła z takim człowiekiem porozmawiać!
Niestety, są jeszcze minusy tej pozycji. Najsłabsza część to sam środek i końcówka. Zupełnie nie kupiłam tej wymyślonej rzeczywistości, przenikania z książki do realnego życia. A w samym środku za bardzo skupiamy się na historii, aż głowa może rozboleć. Ciężko mi było przebrnąć przez te fragmenty, bo było tam za mało filozofii, czyli istoty całej książki. A szkoda, bo gdyby wyciąć lub pozmieniać te dwa fragmenty, to "Świat Zofii" mogłabym ocenić wyżej.

To była jak jazda na rollercoasterze: raz byłam zachwycona, raz zawiedziona.
Najpierw jednak pozytywy. Żadna książka nie zmusiła mnie tak do myślenia i uważnego czytania. Na podstawie wywodów Alberto mogłam sformułować kilka interesujących wniosków:
1. Zaskakujące jest to, jak bardzo postać Jezusa jest podobna do Sokratesa. Tak jakby Bóg pokazywał, co się stanie.
2....