Świat Zofii

Podróż przez filozofię od zarania dziejów po XIX w podana w przyjemny sposób. Polecam.

Podróż przez filozofię od zarania dziejów po XIX w podana w przyjemny sposób. Polecam.

Pokaż mimo to

Kolejna, cudowna lektura za mną! O dziwo sporo moich znajomych przerabiało tę książkę w szkole. Mnie niestety ominęła ta przyjemność. Chociaż... Może wtedy bym jej tak nie docenił jak dziś? Pozycja wprowadzająca w świat filozofii na przestrzeni dziejów ludzkiej kultury. Fabularyzowana, ale to jest w tym przypadku silną stroną tej książki. Miło było poznać tylu filozofów i znaleźć praktycznie w każdym z nich część swych przemyśleń oraz obaw. A co najważniejsze - osobiste perspektywy na wiele egzystencjonalnych zagadnień. Jeżeli miałbym wybrać jedną myśl przewodnią, to byłaby to zdecydowanie ta: nie przestawajcie się zadziwiać! Zostawcie w sobie ciekawość dziecka i zawsze zadawajcie pytania. Odkrywajcie siebie i waszą rzeczywistość przez cały czas na nowo. Jednym dwusłowem, gorąco polecam!

Kolejna, cudowna lektura za mną! O dziwo sporo moich znajomych przerabiało tę książkę w szkole. Mnie niestety ominęła ta przyjemność. Chociaż... Może wtedy bym jej tak nie docenił jak dziś? Pozycja wprowadzająca w świat filozofii na przestrzeni dziejów ludzkiej kultury. Fabularyzowana, ale to jest w tym przypadku silną stroną tej książki. Miło było poznać tylu filozofów i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety coś się długo męczyłam z tą książką. Sięgając po nią miałam nadzieję, że nareszcie w sposób chronologiczny poznam i zrozumiem świat poszczególnych filozofów. Niestety albo czytałam ją w złym czasie, albo te czasy gdzie się zastanawiałam nad być, albo nie być, zostały daleko za mną. Jednak polecam ją każdemu jako wstęp do filozofii i zachęte do dyskusji filozoficznych.

Niestety coś się długo męczyłam z tą książką. Sięgając po nią miałam nadzieję, że nareszcie w sposób chronologiczny poznam i zrozumiem świat poszczególnych filozofów. Niestety albo czytałam ją w złym czasie, albo te czasy gdzie się zastanawiałam nad być, albo nie być, zostały daleko za mną. Jednak polecam ją każdemu jako wstęp do filozofii i zachęte do dyskusji filozoficznych.

Pokaż mimo to

Wspaniała książka wprowadzająca w świat filozofii i ucząca myślenia filozoficznego. W ciekawy sposób przedstawia głównych myślicieli kolejnych epok i prezentuje rozwój myśli filozoficznych.

Wspaniała książka wprowadzająca w świat filozofii i ucząca myślenia filozoficznego. W ciekawy sposób przedstawia głównych myślicieli kolejnych epok i prezentuje rozwój myśli filozoficznych.

Pokaż mimo to

Ciekawa książka, z uwagi jednak na to, że jest w jakiś sposób przekrojowym przejściem przez historię filozofii, niektóre informacje zostały w niej pominięte. Da się to wybaczyć autorowi, bo jak na proste streszczenie dziejów ludzkiego myślenia, na prawdę trzyma poziom. Uważam, że to książka warta uwagi dla ludzi w wieku 12-15 lat. Tych młodszych przyciągną zapewne wątki fabularne, a z kolei starszych mogą zaciekawić interesujące przemyślenia.

Ciekawa książka, z uwagi jednak na to, że jest w jakiś sposób przekrojowym przejściem przez historię filozofii, niektóre informacje zostały w niej pominięte. Da się to wybaczyć autorowi, bo jak na proste streszczenie dziejów ludzkiego myślenia, na prawdę trzyma poziom. Uważam, że to książka warta uwagi dla ludzi w wieku 12-15 lat. Tych młodszych przyciągną zapewne wątki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka.

Bardzo dobra książka.

Pokaż mimo to

Książka nie jest wolna od dość poważnych błędów technicznych, ale może można jej to wybaczyć, oceniając ją z perspektywy czytelników, do których została zaadresowana - przede wszystkim młodzieży. Autor wprowadza ciekawy zabieg narracyjny - zdecydowanie in plus. Poza tym dodam jeszcze, że zupełnie niezrozumiałe jest dla mnie, dlaczego książka ta nie jest lekturą (choć może nie powinno nas to jednak dziwić).

Cytaty:

„Nie można żyć na świecie, nie pytając, skąd ten świat się wziął” (17).

„Istnieją pytania, które powinny zajmować wszystkich ludzi” (24).

„Mamy potrzebę znalezienia odpowiedzi na pytanie, kim jesteśmy i dlaczego żyjemy” (24).

„Łatwiej jest zadawać filozoficzne pytanie, niż na nie odpowiadać” (25).

„Dzisiaj możemy właściwie stwierdzić, że teoria atomów Demokryta była prawdziwa. Przyroda rzeczywiście zbudowana jest z różnych atomów, które łączą się ze sobą, a potem rozdzielają. Atom wodoru, tkwiący w komórce na samym czubku mego nosa, wchodził kiedyś w skład słoniowego kła. Atom węgla, który znajduje się w moim mięśniu sercowym, był kiedyś w ogonie dinozaura” (59).

„Najgłupsi na świecie byli w każdym razie ludzie pewni czegoś, o czym wcale nie mieli pojęcia” (75).

„Ale kim naprawdę był Sokrates, nie jest wcale takie istotne. Przez blisko 2500 lat myślicieli Zachodu inspirował przede wszystkim wizerunek Sokratesa stworzony przez Platona” (80).

„Filozof to ktoś taki, kto przyznaje, że jest cała masa rzeczy, których nie rozumie” (83).

„Różnica między nauczycielem a filozofem polega na tym, że nauczycielowi wydaje się, że wie mnóstwo rzeczy, które stara się wtłoczyć uczniom do głowy. A filozof próbuje znaleźć odpowiedź na pytania wspólnie z uczniami” (86).

„O tym, co postrzegamy zmysłami, możemy mieć tylko złudne pojęcie. Pewną wiedzę możemy zaś osiągnąć o tym, co postrzegamy rozumem” (103).

„Zarówno indyjska, grecka, jak i skandynawska mitologia zawiera zaczątki myślenia filozoficznego, czy też spekulatywnego” (169).

„Osobiście jestem zdania, że filozofia jest ważniejszym przedmiotem niż gramatyka angielska; uważam więc, że rozsądną zmianą w hierarchii wartości byłoby wprowadzenie filozofii do rozkładu lekcji, a zmniejszenie liczby godzin angielskiego” (143).

„Filozofia to nie jest wcale, ot taka sobie niegroźna zabawa
towarzyska. Dotyczy tego, kim jesteśmy i skąd pochodzimy” (209).

„- Kiedy mówisz w ten sposób, wszystko staje się takie smutne i podniosłe. – Bo życie naprawdę jest smutne i podniosłe. Wpuszczeni jesteśmy do cudownego świata, spotykamy się tutaj, poznajemy, przez krótką chwilę przebywamy ze sobą. A później rozstajemy się i znikamy, równie nagle i niezrozumiale, jak się kiedyś pojawiliśmy” (215).

„Od czasów renesansu człowiek nie jest tylko częścią dzieła stworzenia. Sam zaczął ingerować w przyrodę i formować ją według własnych przeżyć” (223).

„Niegdyś ziemia była środkiem wszechświata. Kiedy jednak astronomowie pokazali, że wszechświat nie ma żadnego środka, nagle pojawiło się tyle środków, ile było ludzi” (231).

„Gdyby ludzki mózg był tak prosty, że moglibyśmy go zrozumieć, bylibyśmy wtedy tak głupi, że nie zrozumielibyśmy go i tak” (357).

„Według Hegla nie można wypisać się ze społeczeństwa, w którym się żyje. Dla kogoś, kto tylko wzrusza ramionami na społeczeństwo, w którym żyje, i pragnie odnaleźć siebie, jest po prostu błaznem” (398).

„Według Kierkagaarda człowiek we współczesnym społeczeństwie miejskim stał się publicznością czy ogółem, a główną cechą tłumu jest czcza gadanina. […] Kto żyje w stadium estetycznym, żyje chwilą i w każdej chwili stara się osiągnąć maksimum przyjemności. Dobre jest to, co jest piękne, ładne albo przyjemne. Taki człowiek żyje tylko i wyłącznie w świecie zmysłów. Estetyk jest piłeczką, którą miotają jego własne żądze i nastroje. Negatywne jest to, jest nudne czy niefajne” (411).

„Posługiwał się więc metodą prawdziwych filozofów: istotne jest zadawanie pytań, ale nie zawsze trzeba śpieszyć się z odpowiedzią” (442).

„Nie wiem, czy jeszcze wierzę w prawdziwych filozofów. W dzisiejszych czasach wszystko jest syntetyczne” (512).

„Wszechświat byłby równie niepojęty, gdyby składał się tylko z jednego kamienia wielkości pomarańczy. Pozostałoby to przeklęte pytanie: skąd wziął się ten kamień” (553).

Książka nie jest wolna od dość poważnych błędów technicznych, ale może można jej to wybaczyć, oceniając ją z perspektywy czytelników, do których została zaadresowana - przede wszystkim młodzieży. Autor wprowadza ciekawy zabieg narracyjny - zdecydowanie in plus. Poza tym dodam jeszcze, że zupełnie niezrozumiałe jest dla mnie, dlaczego książka ta nie jest lekturą (choć może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W szufladce z literaturą młodzieżową nie ma lepszej pozycji. Gaarder niby miał się rzucić z motyką na Słońce, przecież nie da się przystępnie wyjaśnić tej całej filozofii. A tymczasem wywiązuje się z tego zadania w sposób fenomenalny.

W szufladce z literaturą młodzieżową nie ma lepszej pozycji. Gaarder niby miał się rzucić z motyką na Słońce, przecież nie da się przystępnie wyjaśnić tej całej filozofii. A tymczasem wywiązuje się z tego zadania w sposób fenomenalny.

Pokaż mimo to

Niezmiernie żałuję, że nie trafiłam na tę książkę jak byłam młodsza! "Świat Zofii" jest w pewnym sensie syntezą powieści przygodowej (przygodowo-fantastycznej?) oraz podręcznika. Czternastoletnia Zosia zaczyna otrzymywać korespondencje od nieznajomego nauczyciela, który pragnie zaprosić ją na kurs filozofii. I tak od pytania "Kim jesteś?" zaczyna się dla Zosi wielka i niebagatelna przygoda w głąb nie tylko myśli i historii ludzkości, ale też własnego istnienia. Jak na swoją objętość książka zawiera bardzo rzetelne, uporządkowane i przede wszystkim ciekawie przedstawione informacje, często skontrowane z pytaniami "A właściwie po co mi to?". Wraz z Zosią podróżujemy przez dużą część historii filozofii, pozając między innymi presokratyków, Sokratesa, Platona, Arystotelesa, św. Augustyna, św. Tomasza, Kartezujsza, Hume'a, Kanta, Hegla, Darwina, Freuda, czy egzystencjalistów. Myślę, że "Świat Zofii" jest rewelacyjną książką dla kogoś, kto zaczyna przygodę z filozofią lub zupełnie nie wie jak to ugryźć. Prezentując główne nurty i wiele ważych problemów filozofii pomaga zanurzyć się w te przepastne, wielkie i ważne pytania. Zapewne pozycja będzie najatrakcyjniejsza dla młodszych czytelników, jednak również mnie pochłonęła jej niezwykła fabuła i zupełnie nie przewidywałam jej zwrotu akcji, który postawił postrzeganie uniwersum Gaardera na głowie i niejako zmusił do zmiany myślenia - ale o to chyba chodzi w filozofii.

Niezmiernie żałuję, że nie trafiłam na tę książkę jak byłam młodsza! "Świat Zofii" jest w pewnym sensie syntezą powieści przygodowej (przygodowo-fantastycznej?) oraz podręcznika. Czternastoletnia Zosia zaczyna otrzymywać korespondencje od nieznajomego nauczyciela, który pragnie zaprosić ją na kurs filozofii. I tak od pytania "Kim jesteś?" zaczyna się dla Zosi wielka i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Aby ocena "Świata Zofii" była uporządkowana, najlepiej osobno skupić się na dwóch częściach książki - podręcznikowej i fabularnej. Części te przeplatają się i zazębiają. Wyraźnym zamysłem autora było podzielenie filozoficznej wiedzy na strawne kawałki i wciąganie czytelnika w lekturę poprzez akcję.
Wykład filozoficzny uproszczono i oparto na znanych konwencjach, ale trudno oczekiwać czegoś innego w książce - quasi-podręczniku dla młodzieży. Nie znajdzie się tu nic odkrywczego narracyjnie, wszystko jest poprawne politycznie, okraszone tu i ówdzie wtrętami o równouprawnieniu kobiet, ekologii czy wspaniałości ONZ. Fragmenty podręcznikowe czyta się dobrze, dzięki obrazowym przykładom i oparciu wszystkiego na relacji mistrz-uczeń.
Część fabularna "Świata Zofii" do połowy książki wciąga dzięki licznym tajemnicom i fantastycznym zdarzeniom. Komponuje się z wykładem filozoficznym, wiążąc się z nim dość mocno w treści. Nagłe i zaskakujące rozwiązanie tajemnic przypomina w swym charakterze najlepsze powieści Philipa K. Dicka, które również bawiły się z rzeczywistością i filozofią. W tym punkcie fabuła osiąga szczyt i choć czytelnik spodziewa się dalszego jej rozwoju i przynajmniej jeszcze jednego tak silnego zaskoczenia, nic takiego nie następuje. Akcja nie wciąga już tak mocno i nie uzasadnia wystarczająco pojawiających się kolejnych lekcji filozofii. Można przekornie powiedzieć, że u czytelnika i bohaterów znikaznika filozoficzne zdziwienie światem. Jeszcze bardziej rozczarowuje końcówka powieści, w której zabrakło pomysłu na godne rozwiązanie wątków. Mamy pokazane żenujące przyjęcie, nie pasujące do ogólnie wysokiego poziomu powagi "Świata Zofii", sypie się realizm psychologi postaci (który zresztą od początku dość mocno szwankował), trudno o logiczne wyjaśnienie zdarzeń.
Podsumowując, "Świat Zofii" jako projekt udał się częściowo, bo choć spełnia rolę intrygującego w formie wprowadzenia do filozofii, to nie przedstawia jej historii w sposób odmienny od dominującej narracji. Także strona fabularna, początkowo bardzo obiecująca, nie została z powodzeniem dopięta. Za dużo potencjału zmarnowano.

Aby ocena "Świata Zofii" była uporządkowana, najlepiej osobno skupić się na dwóch częściach książki - podręcznikowej i fabularnej. Części te przeplatają się i zazębiają. Wyraźnym zamysłem autora było podzielenie filozoficznej wiedzy na strawne kawałki i wciąganie czytelnika w lekturę poprzez akcję.
Wykład filozoficzny uproszczono i oparto na znanych konwencjach, ale trudno...

więcej

mniej

Pokaż mimo to