Władysław Bartoszewski od dawna jest dla mnie moralnym autorytetem i jednym z najwybitniejszych Polaków. Jego śmierć przyjęłam z wielkim smutkiem, podobnie jak moi najbliżsi.
Na szczęście profesor zostawił po sobie niezwykle bogaty dorobek, więc wciąż może żyć w świadomości czytelników.

Wywiad-rzekę przeczytałam z wielkim sentymentem, wzruszeniem i podziwem dla niezłomności moralnej oraz mądrości bohatera książki.
Bartoszewski opowiada tu przede wszystkim o swoim życiu, o rodzinie, przyjaciołach, dużo miejsca poświęcając wojnie i konspiracji.
Poznajemy ludzi godnych uwagi, których profesor uważa za prawdziwych bohaterów, których ceni i za którymi tęskni.
Szkolne autorytety, koledzy, znajomi i nieznajomi, którzy bezinteresownie ratowali cudze życie - to dla Bartoszewskiego wielcy ludzie. W oczach profesora nie trzeba być znanym pisarzem czy politykiem, by zasłużyć na miano prawdziwego patrioty.

Co ciekawe, bohater książki nie nadużywa wielkich słów, o moralnych i patriotycznych powinnościach mówi w sposób naturalny, przekonujący, jakże odległy od sloganów, którymi wycierają sobie gęby dzisiejsi politykierzy.

Czyta się tę książkę z wielką przyjemnością i z niesłabnącym zainteresowaniem.
Polecam wszystkim, którzy cenią mądre, dojrzałe i odważne refleksje.
Polecam także tym, którzy maniakalnie obrzucają Władysława Bartoszewskiego błotem, powołując się na jakieś wyssane z palca pseudoargumenty - na LC takich też nie brakuje.

Władysław Bartoszewski od dawna jest dla mnie moralnym autorytetem i jednym z najwybitniejszych Polaków. Jego śmierć przyjęłam z wielkim smutkiem, podobnie jak moi najbliżsi.
Na szczęście profesor zostawił po sobie niezwykle bogaty dorobek, więc wciąż może żyć w świadomości czytelników.

Wywiad-rzekę przeczytałam z wielkim sentymentem, wzruszeniem i podziwem dla...