Szaleństwo- to słowo klucz do twórczości Chucka Palahniuka. Pogrążony w obłędzie, zalany krwią świat jego prozy jest skupiskiem osobliwości i obrzydliwości. Wulgarność,perwersja i rozpacz na każdym kroku.Jego pozornie niedbała porwana narracja ukazuje świat poszatkowany na kawałki,bo tak dokładniej widać jego beznadziejność. A przecież nie jest winą autora, że opisywana przez niego rzeczywistość jest tak pełna brudu.
"Niewidzialne potwory" to moja ulubiona obok "Opętanych" książka amerykańskiego pisarza o ukraińskich korzeniach. Można się tą powieścią fascynować lub odrzucić ją ze wstrętem, ale nie sposób przejść obok niej obojętnie. Jej narratorką i główną bohaterką uczynił autor oszpeconą w wypadku supermodelkę, która traci swoje dotychczasowe beztroskie życie i staje się kimś innym. W szpitalu poznaje transseksualną księżnę Brandy Alexander, poddającą się kolejnym operacjom zmiany płci, by stać się w efekcie seksowną pięknością. Razem przemierzają Amerykę z uwodzicielskim signorem Alfa Romeo, okradają kolejne luksusowe wille, zabierając z nich głównie środki przeciwbólowe, tak naprawdę po to by uciec przed własną samotnością. Jak wiadomo Chuck Palahniuk nie lubi linearnej fabuły. Tutaj jest ona rozbita dzięki ciągłym przeskokom przypominających jak gdyby przełączanie pilotem programów telewizyjnych. Tyle, że tak pokawałkowana wizja składa się na spójną całość, którą uważny czytelnik składa sam z podsuwanych przez niby chaos fragmentów. Ta historia jest kompletna i zaskakująca w finale.
I być może rację ma Jacek Dukaj stwierdzając, że powieści Palahniuka to współczesne moralitety oferujące w gruncie rzeczy bardzo konserwtywną wizję duchowości ludzkiej. "Bluźniąc, wygrażając Bogu pięśćią, chcąc nie chcąc wskazuje się na niebo". Może to jest właśnie kierunek, w którym prowadzi nas amerykański, kontrowersyjny pisarz.

Szaleństwo- to słowo klucz do twórczości Chucka Palahniuka. Pogrążony w obłędzie, zalany krwią świat jego prozy jest skupiskiem osobliwości i obrzydliwości. Wulgarność,perwersja i rozpacz na każdym kroku.Jego pozornie niedbała porwana narracja ukazuje świat poszatkowany na kawałki,bo tak dokładniej widać jego beznadziejność. A przecież nie jest winą autora, że opisywana...