Uroczy, dekadencki chaos, choć nie jest to jego najlepsza książka.

Uroczy, dekadencki chaos, choć nie jest to jego najlepsza książka.

Chyba już wyrosłem z Palahniuka. Tak samo jak z MTV, projektów Carsona i grunge'u. Potrzaskana opowieść o potrzaskanych ludziach w potrzaskanym świecie. Brudno, smutno i dekadencko.

Chyba już wyrosłem z Palahniuka. Tak samo jak z MTV, projektów Carsona i grunge'u. Potrzaskana opowieść o potrzaskanych ludziach w potrzaskanym świecie. Brudno, smutno i dekadencko.

Wiele lat upłynęło od mojego spotkania z twórczością Palahniuka przy "Fight Clubie". Tym razem pisarz znów stworzył nieźle zakręconą powieść, ale bez kultowej ekranizacji i rozgłosu i na o wiele słabszym poziomie. Bez wątpienia książka mogłaby konkurować w kategorii na wykreowanie najbardziej popieprzonego rodzeństwa. Narratorka to modelka z odstrzeloną twarzą, jej brat to gej transwestyta, podobnie jak najlepsza przyjaciółka, a eksnarzeczony z pewnością odnalazłby się dobrze w wannie z Rafalalą. Powieść była strasznie chaotyczna, niczym jakaś opowieść po kwasie, rzeczywiście może to się kojarzyć z zapędami twórczymi Almodovara i przypominać trochę "Lęk i odrazę w Las Vegas". Można odnieść wrażenie, że pisarz nieźle się bawił pisząc tę historię, humor był całkiem ok. Nie mam poczucia zmarnowanego czasu, książka była krótka, styl dobry, tu był potencjał na coś na maksa słabego, a wyszło całkiem przyzwoicie.

Wiele lat upłynęło od mojego spotkania z twórczością Palahniuka przy "Fight Clubie". Tym razem pisarz znów stworzył nieźle zakręconą powieść, ale bez kultowej ekranizacji i rozgłosu i na o wiele słabszym poziomie. Bez wątpienia książka mogłaby konkurować w kategorii na wykreowanie najbardziej popieprzonego rodzeństwa. Narratorka to modelka z odstrzeloną twarzą, jej brat to...

Grubo pokręcona opowieść, jak to u Chucka - pełna niespodzianek, niestety tym razem niosąca niezrozumiałe dla mnie przesłanie

Grubo pokręcona opowieść, jak to u Chucka - pełna niespodzianek, niestety tym razem niosąca niezrozumiałe dla mnie przesłanie

Bardzo chaotycznie napisana książka. Moja pierwsza przygoda z tym autorem, niestety chyba źle zacząłem.
Historia od samego początku mało wciągająca, fabuła jak dla mnie mało interesująca, czekałem aż wszystko się rozkręci, ale do samego końca napięcie w.tej powiesci jest jak w ładowarce samochodowej.

Bardzo chaotycznie napisana książka. Moja pierwsza przygoda z tym autorem, niestety chyba źle zacząłem.
Historia od samego początku mało wciągająca, fabuła jak dla mnie mało interesująca, czekałem aż wszystko się rozkręci, ale do samego końca napięcie w.tej powiesci jest jak w ładowarce samochodowej.

Gdyby "Niewidzialne potwory" miały zostać przeniesione na ekran kinowy, adaptacją powinni zająć się wespół Pedro Almodovar i Quentin Tarantino. Ten pierwszy otoczyłby opieką queerowych bohaterów, a ten drugi nadał pokręconej akcji pełnej cynicznego humoru odpowiedniej barwy i dynamiki. Mimo wszystko "Niewidzialne potwory" pozostałyby telenowelą, nawet gdyby twórcy zdecydowali się pozbyć się uderzającego czytelnika obuchem zakończenia.

Nie ma w tym zakończeniu zresztą niczego złego, bo Palahniuk wykroił je z tej samej tkaniny, co całą książkę. Sięgnąłem po nią, bo potrzebowałem czegoś niespodziewanego, nieszablonowego, niesłychanego. Niesłychanego czytadła, jak się okazało. Post-popkulturowego harlekina, który z jednej strony rozkosznie ironizuje wszystko, z drugiej na płaszczyźnie samej historii jest zupełnie tym, co sam wyśmiewa. Oto historia supermodelki, która w wyniku wypadku traci pół twarzy. Zrezygnowana poznaje transkrólową i postanawia uciec z nią w nieznane. Tym samym to w sumie powieść drogi, ale poszatkowana narracja, oparta od pierwszych do ostatnich stron na tym samym tricku fotograficznych przeskoków, skutecznie zaciera to wrażenie. Historia jest dziwaczna, nieźle opisana, nieobiecująca niczego, ale w sumie angażująca. Bywa, że Palahniuk uwodzi czytelnika jakimś porównaniem czy metaforą, chociaż jego głębsze obserwacje na temat plastikowej Ameryki i szeregu jej produktów, przemycane co rusz, niezbyt subtelnymi małymi dawkami, nie odkrywają, nomen omen, Ameryki. Niemal wszystkie postaci poza główną bohaterką są w jakiś sposób LGBT, a ich podejście do własnego ciała i seksu koresponduje z podejściem bohaterów Tarantino do przemocy. Tym samym sceny seksu są rachityczne i cyniczne, ale niczym sieć oplatają całą tę historię.

Koniec końców, chociaż główna bohaterka zdaje się przeżywać jakieś katharsis, ja odczułem zgoła co innego. Oto zamknąłem tę książkę na zawsze, mogę o niej uczciwie zapomnieć. To była wcale nie najgorsza przygoda, ale już wystarczy.

Gdyby "Niewidzialne potwory" miały zostać przeniesione na ekran kinowy, adaptacją powinni zająć się wespół Pedro Almodovar i Quentin Tarantino. Ten pierwszy otoczyłby opieką queerowych bohaterów, a ten drugi nadał pokręconej akcji pełnej cynicznego humoru odpowiedniej barwy i dynamiki. Mimo wszystko "Niewidzialne potwory" pozostałyby telenowelą, nawet gdyby twórcy...

Czytanie tej książki było jak niekończący się koszmar, z którego pragnąc jak najszybciej się obudzić, tylko napędzałem w sobie przerażenie. Z czasem jednak o dziwo do niego przywykłem, gdy zacząłem rozumieć postępowanie bohaterów: ich zasadniczą egzystencjalną uniwersalność. Każdy pragnie w końcu od czegoś uciec, gdyż niezależnie od tego, jak piękne, tudzież brzydkie może wydawać się brane na tapet życie, to nieodłącznie towarzyszy mu pewna udręka, od której pragniemy się uwolnić chociaż na chwilę.

Narratorka jest przykładem osoby, która naprawdę poszła w tej kwestii na całość, porzucając, zdaje się gwarant swojego życiowego sukcesu – piękno. Nie patrząc już na nie, bierze teraźniejszość za rogi i po prostu pędzi przed siebie w nieznane, przybierając coraz to dziwniejsze tożsamości, aby znaleźć gdzieś po drodze nowy świt, pozbawiony tych wszystkich ciążących na sercu więzi oraz zbytków i etykietek, powodujących jedynie uczucie palpitacji serca na samą myśl o tej prawdziwie chronicznej, wręcz permanentnej pułapce. Chociaż to, co przeżyła, mimochodem jawi się dla nas niczym jakaś potworna mara, to dla niej przybiera kształt marzenia sennego, któremu stało się w końcu zadość. Nie jest to przy tym takie do końca czarno-białe, bo możemy żałować, i to jest w tym chyba z pozoru najgorsze. Każda sytuacja rodzi nowe problemy, dając mimowolnie poniekąd wrażenie wpadnięcie z deszczu pod rynnę. Niemniej zdaje się to być złem koniecznym: nie pójdziemy do przodu, jeśli będziemy nieustannie rozdrapywać stare rany. Przynajmniej ja nie widzę w tym żadnej recepty. Z tego samego sposobu myślenia wychodzi też według mnie powieść, spajając ze sobą te złudnie spore nieścisłości.

Jest to po prawdziwe bardzo karykaturalna historia, mająca jednak dzięki temu tą konieczną dozę dosadności. Nie ma tutaj miejsca na porządek, miast tego jest nieliniowy chaos, z którego musimy przelotnie coś wyczytać. Ja wyczytałem akurat to, choć sama książka oferuje poza tym znacznie więcej. Zwłaszcza w kategoriach pożycia rodzinnego czy miłosnego: tkwiących głęboko w nich zazdrości i braku autentyczności. Prawdziwa studnia bez dna. Jest też przede wszystkim szalenie ciekawa: nieszablonowi bohaterowie z przeszłością, wartka akcja, ciekawe dialogi skłaniające do wielu przemyśleń. Prywatnie będę na pewno bardzo sobie cenił tę lekturę, chociaż za nic nie nazwałbym jej idealną. To nie ten gatunek, ale byłbym skłonny przyznać jej za to tytuł najlepszego 'horroru', jaki było mi dane przeczytać. Wyprzedza potencjalnych konkurentów na każdym polu. Mój pierwszy i z pewnością nie ostatni kontakt z twórczością tego pisarza.

Czytanie tej książki było jak niekończący się koszmar, z którego pragnąc jak najszybciej się obudzić, tylko napędzałem w sobie przerażenie. Z czasem jednak o dziwo do niego przywykłem, gdy zacząłem rozumieć postępowanie bohaterów: ich zasadniczą egzystencjalną uniwersalność. Każdy pragnie w końcu od czegoś uciec, gdyż niezależnie od tego, jak piękne, tudzież brzydkie może...

Twórczość Chucka Palahniuka nie należy do łatwych do interpretacji. Mój trzeci kontakt, a wciąż mnie zaskakuje. Widać wspólne elementy, można znaleźć zasady, których się lubi trzymać, z pewnością jest tym nielinearna narracja, takie skakanie od chwili do chwili,bo właśnie dana opowieść się przypomniała. Za każdym jednak razem jest coś innego, jakiś temat, teoretycznie, wszem i wobec znany, ale jednak stanowiący tabu. I właśnie takim temat się, chyba, zajął w tej książce. Seksualność jest bowiem delikatnym tematem w naszym społeczeństwie, które bardzo nie chce ściągnąć starego gorsetu i, mało tego, chce go nakładać na innych. Są tematy, które trzeba poruszać i ludziom tłumaczyć, nie da się wszystkiego zastąpić samą wiarą. Niektóre rzeczy i fakty da się wytłumaczyć.

Shannon była rozchwytywaną modelką telewizyjną, reklamy z jej udziałem leciały na każdym kanale. Świetlana kariera została jednak roztrzaskana przypadkową kulą, która zamieniła jej dolną część twarzy w karmę dla ptaków. Podczas kolejnych zabiegów rekonwalescencyjnych spotyka Brandy Alexander, tajemniczą piękność, uzależnioną od leków, uwodzącą wszystkich naokoło, a jednak strasznie samotną. Jako trzeci dołącza do nich Alfa Romeo, mężczyzna wielu imion, stanowiący pewne wsparcie dla naszych bohaterek, na wielu frontach, ne bojący się żadnego wyzwania.

W trakcie lektury wychodzą na jaw fakty, które ujawniają zaskakujące powiązania pomiędzy naszą trójką bohaterów. Te powiązania są zawiłe niczym intrygi z meksykańskich telenowel, jednak tkwi jakaś brutalna intymność, którą przyciąga czytelnika, lub też go odrzuci, bo charakter niektórych może być bolesnym szylkretem w ciasnym gorsecie. Czytelnik co kilka stron będzie zaskoczony rozwojem sytuacji, a niektóre rozwiązania wbiją go w fotel.

Ciężko pisać o takich książkach, że by z jednej strony nie zdradzić za wiele (bo polecam sięgnąć, ze względu na szalone pomysły autora),a z drugiej nie wyjść na leniwego buraka, który nie dostrzega „najprostszej krytyki konsumpcjonizmu i świata showbiznesu”. Pod tą całą krytyką kryje się bowiem coś więcej, to próba wyciągnięcia na światło dzienne problemu seksualności ludzkiej. Homo sapiens to nie są po prostu On i Ona, to są również ludzie zagubieni w cudzym ciele, ewentualnie szukający siebie w innym. Nic nie zdradzam, daję tylko klucz. Uwierzcie, w tej książce Palahniuk daje się porwać możliwościom z różnych stron. I daje czytelnikowi niesamowitą wycieczkę.

Sama książka również jest wycieczką, to opowieść drogi, jednego z podstawowych elementów kultury USA, w trakcie której głowni bohaterowie przemieszczają się z punktu A do punktu B, dochodzą do nowych wniosków, zmieniają swoje życie, zmieniają samych siebie. Cała trójka zostaje poddana zmianom, dochodzą do nowych wniosków, mają podstawy, by ewoluować. A to wszystko w nielinearnym sosie, zabarwionym błyskiem fleszy oraz blaskiem stron magazynów mody. Czego chcieć więcej?

Chyba spokoju tylko. W książce jest mało przestojów, rzadko czytelnik ma chwilę, by spokojnie przeanalizować otrzymane fakty. Całość pędzi przez amerykańskie bogate osiedla, atakuje odbiorcę kolejnymi wydarzeniami, a skoki czasowe nie ułatwiają odbioru. Nie oszukujmy się – różnice kulturowe również mają spore znaczenie, sporej części dowcipów i przytyków nie jesteśmy w stanie wyłapać, właśnie przez tą atlantycką granicę.

Po lekturze wciąż pozostaje fanem Palahniuka, w dalszym ciągu będę chłonął jego szaleńcze jazdy po lękach współczesnego społeczeństwa. Tematy tabu chyba dla niego nie istnieją, więc wciąż eksplorować Kontynent Chucka, żeby odkrywać kolejne białe plamy. Choćbym miał się zderzyć z kolejnym wodolejstwem albo stricte amerykańskimi odniesieniami.

+ poruszony temat, opisy teoretycznie niemożliwych zdarzeń, trójka bohaterów
- odniesienia amerykańskie, dla niektórych szybkie tempo oraz drastyczność opisów

Twórczość Chucka Palahniuka nie należy do łatwych do interpretacji. Mój trzeci kontakt, a wciąż mnie zaskakuje. Widać wspólne elementy, można znaleźć zasady, których się lubi trzymać, z pewnością jest tym nielinearna narracja, takie skakanie od chwili do chwili,bo właśnie dana opowieść się przypomniała. Za każdym jednak razem jest coś innego, jakiś temat, teoretycznie,...

Pierwsza książka Chucka Palahniuka jaką kiedykolwiek przeczytałam.

Można stwierdzić, że po skończeniu książki stałam się fanką Chucka. Jestem pod wielkim wrażeniem jego stylu pisania. Książka była po prostu odświeżająca, bardzo dziwna, odważna i dosadna. Wiele razy nie mogłam jej odłożyć i przestać czytać. Zakończenie było dla mnie naprawdę szokujące i niepokojące, ale w dobry sposób. Cała książka jest po prostu szalona i dysfunkcyjna, ale jakoś to naprawdę działa.

Naprawdę świetna książka do przeczytania, jeśli szukasz czegoś wyjątkowego i nowego.

Pierwsza książka Chucka Palahniuka jaką kiedykolwiek przeczytałam.

Można stwierdzić, że po skończeniu książki stałam się fanką Chucka. Jestem pod wielkim wrażeniem jego stylu pisania. Książka była po prostu odświeżająca, bardzo dziwna, odważna i dosadna. Wiele razy nie mogłam jej odłożyć i przestać czytać. Zakończenie było dla mnie naprawdę szokujące i niepokojące, ale w...

Rewelacja. Psychodeliczna, *-seksualna i narkotyczno-hormonalna podróż przez... kartki kolorowego magazynu dla kobiet, życie supermodelki, a może Północną Amerykę i Program Ochrony Reinkarnacyjnych Świadków? Przy okazji cyniczna, obraźliwa, obrzydliwa i życiowo smutnozabawna.

Szkoda tylko, że opis z okładki psuje jeden z ciekawszych wątków. Ech.

Rewelacja. Psychodeliczna, *-seksualna i narkotyczno-hormonalna podróż przez... kartki kolorowego magazynu dla kobiet, życie supermodelki, a może Północną Amerykę i Program Ochrony Reinkarnacyjnych Świadków? Przy okazji cyniczna, obraźliwa, obrzydliwa i życiowo smutnozabawna.

Szkoda tylko, że opis z okładki psuje jeden z ciekawszych wątków. Ech.