Tak sobie myślę, że nie ma nic gorszego, jak nudna powieść przygodowa lub fantastyczna. Treści tych gatunków w literaturze powinny oddawać całą pasję przeżyć bohaterów uwikłanych w przygody, strategie, jakieś niesamowite i niespotykane wydarzenia. Nawet jeśli są to książki wydane w latach 60-70tych potrafią przykuć uwagę, choćby miały fabułę, którą przerosły już możliwości naszych czasów. Przy fantastyce czytelnik powinien mieć szanse zetknięcia się z czymś zaprezentowanym nie tylko z naukowego punktu, ale i pokonywania ścieżki iluzji, nierealnych wyobrażeń o obcym świecie, czy naszym ziemskim w przyszłości. A przede wszystkim treść powinna wchłonąć czytającego na tyle, żeby zapomniał o odmiennej otaczającej go rzeczywistości.
O ile przed laty spodobał mi się "Eksperyment terminalny" tegoż autora, to "Hominidzi" mnie znudzili swoją przewidywalnością i to na dość wczesnym etapie. Obie książki wyróżnione nagrodami, a jak na mój gust, jedna od drugiej bardzo różna w warstwie prezentacji. Tu nie chodzi o sam temat, bo ten wydał mi się bardzo ciekawy (w końcu coś mnie skłoniło do sięgnięcia po nią), ale sposób realizacji wydaje się być tylko szkicowym zaprezentowaniem fabuły, której trzeba by nadać kolorytu i tego czegoś, co mogłoby pochłonąć odbiorcę do reszty.

Owszem, Sawyer bazuje na naukowej otoczce i wiele się z jego książek można dowiedzieć. Pod tym względem jest na plus, ale co z formalno-naukowego szkieletu, jeśli zabraknie pasjonującego wypełnienia?
Dla mnie ta części opowieści, która dzieje się po drugiej stronie, czyli w świecie Neandertalczyków jest ciekawsza, już ze względu na sam aspekt zniknięcia jednego z nich. Tam przyjaciel bohatera walczy z podejrzeniami o morderstwo, gdy tu wędrowiec zaczyna wchodzić w bardziej zażyłe kontakty z doktor Vaughan (jakież to typowe). Ogólnie całości brakuje ikry, rozmachu. Jednak pokazanie różnic w funkcjonowaniu odmiennych kultur, stosowaniu innych zasad i kryteriów jest tym, co w lekturze przemawia na jej korzyść.

Oba równoległe sobie światy są kreślone naprzemiennie w kolejnych rozdziałach, dzięki czemu możemy przekraczać ich linie i porównywać te rzeczywistości niejako "na własne oczy" a nie tylko za sprawą relacji bohatera, co zapewne zubożyłoby całą fabułę i poczułabym jeszcze większe rozczarowanie. Ponieważ społeczeństwo neandertalskie - w myśl Sawyer'a - rozwijało się tak samo jak nasze przez setki lat, ukazane jest jako rozumne, z własnym zapleczem kulturalnym itd. W końcu nieudany eksperyment po ich stronie łączy dwa wymiary, przybliża oba gatunki i.. niestety od początku łatwo przewidzieć jak się to wszystko zakończy.

Mam w sobie pewną zachłanności, z jaką podchodzę do fantastycznych wizji autorów, a tu jednak spotkało mnie rozczarowanie. Sawyer poukładał sobie umyślnie treść tak, a nie inaczej i przyznaję, iż z czasem zaczynamy coraz bardziej wciągać się w treść. Jednakże sposób zaserwowania tego wszystkiego wypada mało przekonująco, a już na pewno nie na tyle, by zachęcić mnie do kontynuowania wędrówki z Neandertalczykiem.

Tak sobie myślę, że nie ma nic gorszego, jak nudna powieść przygodowa lub fantastyczna. Treści tych gatunków w literaturze powinny oddawać całą pasję przeżyć bohaterów uwikłanych w przygody, strategie, jakieś niesamowite i niespotykane wydarzenia. Nawet jeśli są to książki wydane w latach 60-70tych potrafią przykuć uwagę, choćby miały fabułę, którą przerosły już możliwości...