Opowiadania zawarte w tym zbiorze trzymają wysoki poziom. W niektórych brakuje mi jednak bardziej efektywnego zakończenia, wydają się kończyć niewspółmiernie do atmosfery wytworzonej przez całą długość opowiadania. Wynagradza to jednak jakość tej atmosfery, która jest niesamowita, pełna tajemniczości. Opinia na temat zakończeń jest jednak czysto subiektywna. Niektóre wątki poruszone w opowiadaniach nie są do końca jasno zarysowane, co pozwala czytelnikowi nieco bardziej "zżyć" się z głównym bohaterem (poprzez wymyślanie i dopowiadanie do niepełnych informacji). Bardzo dobrze bawiłem się czytając ten zbiór.

Opowiadania zawarte w tym zbiorze trzymają wysoki poziom. W niektórych brakuje mi jednak bardziej efektywnego zakończenia, wydają się kończyć niewspółmiernie do atmosfery wytworzonej przez całą długość opowiadania. Wynagradza to jednak jakość tej atmosfery, która jest niesamowita, pełna tajemniczości. Opinia na temat zakończeń jest jednak czysto subiektywna. Niektóre wątki...

Kurczę, lata temu się zdarzyło, kiedy czytałem masowo horrory Kinga, Mastertona, Koontza i innych, i zdecydowałem się sięgnąć także po pionierów tego gatunku, czyli wysmakowaną klasykę. Pamiętam, że bardzo podobał mi się Stoker, Lovecraft, Poe, Machen, James i kilku innych, ale żaden z nich, nawet HPL i Poe, nie zrobili na mnie tak wielkiego wrażenia jak Blackwood swoimi opowiadaniami - głównie "Wierzbami" i "Wendigo".

Pamiętam jak czytałem wszystkie książki z niszowej serii "Biblioteka Grozy" i właśnie dzięki niej sięgnąłem po nieznanego mi kompletnie Blackwooda, którego zbiór też zamieszczono w tej serii i do dziś pamiętam klimat. Byłem tak nakręcony tym zbiorem, że chciałem koniecznie coś przeczytać nowego i niestety nie było mi to dane, bo na naszym rynku tekstów Blackwooda było jak na lekarstwo, a czytanie po angielsku nie szło mi niestety najlepiej. Istniały tylko jakieś pojedyncze opowiadania lądujące w mało dostępnych antologiach, których zresztą nie lubię. Udało mi się tylko przeczytać "Nawiedzoną wyspę" w czasopiśmie "Coś na progu", za co byłem wydawcom bardzo wdzięczny.

Musiałem czekać aż do 2022 roku, żeby wreszcie się doczekać czegoś 'nowego'! No i pojawiły się "Niewiarygodne przypadki" (a na tym nie koniec, bo już widziałem zapowiedzi innych dwóch pozycji tego autora, jupi!). Zbiór ten składa się z pięciu historyjek, których nie będę przybliżał, bo nie ma sensu. Ot wystarczy napomnieć, że są to historyjki grozy przedstawiające pogańską ceremonię (dobre!),alpinistyczną wyprawę (mogło być lepiej),klasyczny nawiedzony dom (najlepiej!),starożytną krainę, która wciąga i zabiera w przeszłość (tajemniczo i ciekawie) oraz wieczną miłość (romantycznie, ale do mnie nie przemówiło).

Nie jest to zbiór, który by mnie zachwycił, ale zbiór oceniam na dobry i jest to kolejna pozycja, która udowadnia, że tylko klasyka ma tę specyficzną aurę, atmosferę grozy, której nie potrafi stworzyć żaden ze współczesnych pisarzy. Nie wszystkich to przekonuje, nie wszystkim się podoba takie nieco naiwnie plecione opowiadania. Ja to uwielbiam, nawet jeśli same opowiadania nie zachwycają mnie specjalnie, bo to takie staromodne, przyjemny i po prostu fajnie się czyta. Chociaż no chciałbym znowu sie tak zachwycić jak zbiorem "Wendigo i inne opowiadania". Może innym razem. Niemniej, czekam na kolejne pozycje Blackwooda!

https://swiat-bibliofila.blogspot.com/2022/10/iewiarygodne-przypadki-algernon.html

Kurczę, lata temu się zdarzyło, kiedy czytałem masowo horrory Kinga, Mastertona, Koontza i innych, i zdecydowałem się sięgnąć także po pionierów tego gatunku, czyli wysmakowaną klasykę. Pamiętam, że bardzo podobał mi się Stoker, Lovecraft, Poe, Machen, James i kilku innych, ale żaden z nich, nawet HPL i Poe, nie zrobili na mnie tak wielkiego wrażenia jak Blackwood swoimi...

Książka psychologiczna, skupiona na emocjach bohaterów opowiadań. Nie tego się spodziewałam, rozczarowałam się.

Książka psychologiczna, skupiona na emocjach bohaterów opowiadań. Nie tego się spodziewałam, rozczarowałam się.

Bardzo dobra książka.

Bardzo dobra książka.

Jest świetnie!
Jestem pod dużym wrażeniem.
Niskie oceny tego dzieła wynikają z tego, że oczekiwania były inne. A jest to zbiór bardziej koncentrujący się na psychologii bohaterów i zdarzeń.
Zbiór nie ustępuje pierwszemu wydaniu opowiadań Blackwooda, "Wendigo i inne upiory", jest tu akcja, groza, tajemnica.
Opowiadania bardziej skupione na psychologii, odrobinę rozwlekłe, ale bardzo ciekawe. Naprawdę warto przeczytać, zwłaszcza, że przekład tłumaczki jest znakomity!

Jest świetnie!
Jestem pod dużym wrażeniem.
Niskie oceny tego dzieła wynikają z tego, że oczekiwania były inne. A jest to zbiór bardziej koncentrujący się na psychologii bohaterów i zdarzeń.
Zbiór nie ustępuje pierwszemu wydaniu opowiadań Blackwooda, "Wendigo i inne upiory", jest tu akcja, groza, tajemnica.
Opowiadania bardziej skupione na psychologii, odrobinę rozwlekłe,...

Piszę te słowa ze smutkiem, ale Algernon Blackwood i jego „Niewiarygodne przypadki” okazały się największą porażką i rozczarowaniem, jakiego doświadczyłem od bardzo dawna. Książka pokaźna, autor ma u mnie ogromny kredyt zaufania po wybornej, wspaniałej „Wendigo i i inne upiory” - też z serii Biblioteka Grozy, z której to kilka tekstów zapamiętam do końca życia, szczególnie arcygenialne „Wierzby”. Jeszcze gdzieś czytałem w jakiejś antologii jedno opowiadanie pisarza, które też mnie pozytywnie zaskoczyło. Więc gdy przyszła zapowiedź wydania tejże książki, czekałem na nią kilka miesięcy z niecierpliwością. Bo to Blackwood! Poza tym teksty tu zebrane stanowią jego wyżyny w pisarskiej karierze. Chwalił je chociażby H. P. Lovecraft!
Jest ich pięć, a że tomiszcze całkiem pokaźne, można będzie dłużej zostać w tych rozbudowanych światach. Trzy z nich liczą średnio po 80 stron, dwa są krótsze. I niestety żadne z nich nie okazało się wyśmienite, ani też dobre. Odczuwałem nudę przez większość czasu. Za bardzo wszystko przegadane, a wszelkie niewiarygodne przypadki wcale nie są aż tak niewiarygodne. Tutaj ważniejsza jest psychologia postaci, przemiana bohaterów, co mogło wyjść na plus, gdyby utwory jakoś poruszyły coś w czytelniku – w tym wypadku mnie. Nic takiego się nie zdarzyło. Starożytne kulty, Przeszłość mieszająca się z Teraźniejszością, nawiedzone miejsca – brzmi nieźle! Pomijam fakt, że nie straszy. Wcale nie intryguje, a gdy tego brak, każda kolejna stronica przynosi rozczarowanie i aby czeka się na finał, mając nadzieję, że to tylko drobne potknięcie, bo kolejne okażą się ciekawsze. Nic takiego nie miało miejsca. Gdzie ten Blackwood znany z jednego z najlepszych zbiorów z Biblioteki Grozy? Gdzie utwory takie jak "Tajemniczy lokator", "Z przeszłości", "Wendigo", czy "Pusty dom"? Tym smutniejsze dla mnie jest to, że owa książka jest jedną z najsłabszych z tej jakże nierównej serii.

Piszę te słowa ze smutkiem, ale Algernon Blackwood i jego „Niewiarygodne przypadki” okazały się największą porażką i rozczarowaniem, jakiego doświadczyłem od bardzo dawna. Książka pokaźna, autor ma u mnie ogromny kredyt zaufania po wybornej, wspaniałej „Wendigo i i inne upiory” - też z serii Biblioteka Grozy, z której to kilka tekstów zapamiętam do końca życia, szczególnie...