Z wielu powodów to był bardzo dobry numer i chyba nawet jeden z lepszych w ostatnim czasie.

Duży plus za odważną okładkę no i powrót galerii - bardzo dobry pomysł i oby galeria gościła na łamach pisma częściej!

Publicystyka na wysokim poziomie - cieszy merytoryczny artykuł o polskich planszówkach. Bardzo ciekawy i wartościowy był artykuł o literaturze japońskiej.

Opowiadania też o poziomie mam wrażenie nieco wyższym niż zazwyczaj. Niemal wszystkie co najmniej ciekawe. Zasadniczo pochłonąłem cały dział prozy właściwie na raz, co mi się nie zdarzało zbyt często w przypadku poprzednich numerów.

Z wielu powodów to był bardzo dobry numer i chyba nawet jeden z lepszych w ostatnim czasie.

Duży plus za odważną okładkę no i powrót galerii - bardzo dobry pomysł i oby galeria gościła na łamach pisma częściej!

Publicystyka na wysokim poziomie - cieszy merytoryczny artykuł o polskich planszówkach. Bardzo ciekawy i wartościowy był artykuł o literaturze japońskiej....

Ledwo rok temu było czterdziestolecie.
A tu już historia goni, nadrabiając gnuśne ostatnie 20 lat. Oby meta nie była za zakrętem.
Ale do lektury.

Opowiadania polskie.
„Płowy Jack” Cezarego Zbierzchowskiego – „Według łotra” Snerga wywarło na mnie kiedyś spore wrażenie. Zbierzchowski mowi o sprawach ważnych (dla niektórych przynajmniej),ale trochę bełkotliwie. Coś tam da się wyciągnąć sensownego, coś trąci modną obecną publicystyką… W sumie – nie zrozumiałem w pełni i satysfakcji z lektury brak.
„Amaterasu marsjańska” Kamili Regel – zacznę od pretensji: nie znam mitologii Japonii i tyle mi umyka :/. Ale to jedyny (dla mnie) minus tego opka. Bo napisane jest przepięknie, chyba każde słowo tkwi w nim na swoim, właściwym miejscu, budując misterną, dopracowaną w każdym zdaniu całość. A i przesłanie mnie zaskoczyło, ale też zmusiło do pewnych przemyśleń.
No brawo!!! Zajdel będzie? Ja jestem na tak!
„Prawdziwy bohater” Tomasza Kaczmarka – fantasy. Kiedy myślałem, że to standardowa sztampa, zakończenie wybiło mnie z pobłażliwej postawy czytelniczej. Oceniam całość na 3, ale zakończenie na 5. Czyli warto przeczytać.

Opowiadania zagraniczne.
„Prastare miasto” Clarka Ashtona Smitha – trochę gorszy Lovecraft. Znaczy – dla miłośników!
„Śmierciokieł” Darii Piskozub – też fantasy. I oczywiście echa wojny, Nienajgorsze, ale jednak fantasy.
„Chwast z czasem skruszy skałę” Valerie Valdes – znowu fantasy? Oklepane przesłanie „razem możemy więcej” podane w nienajgorszy sposób. Kolejne letnie opowiadanie, ale miłośnikom fantasy się spodoba.
„Zrób to sam” Johna Wiswella – już się nie będę powtarzał o podgatunku na f… Znowu nic nowego: korporacje to ZUO, ale Jasio Prostaczek da radę je pokonać. Ujdzie, za to natężenie liter x w tekście skutecznie mnie zmęczyło. Odradzam!

Publicystyka.
Magiczne napoje lubię, czyli brawo dla Aleksandry Klęczar ;).
Ciekawy artykuł o planszówkach. Coś dawno nie było o grach towarzyskich, więc może coś więcej?
„W cieniu katastrofy” unaoczniło, jak geografia i geopolityka mają wpływ nawet na sztukę. Do przemyślenia!
Wróciła Galeria, i bardzo słusznie!

Ledwo rok temu było czterdziestolecie.
A tu już historia goni, nadrabiając gnuśne ostatnie 20 lat. Oby meta nie była za zakrętem.
Ale do lektury.

Opowiadania polskie.
„Płowy Jack” Cezarego Zbierzchowskiego – „Według łotra” Snerga wywarło na mnie kiedyś spore wrażenie. Zbierzchowski mowi o sprawach ważnych (dla niektórych przynajmniej),ale trochę bełkotliwie. Coś tam da...

Co by tu powiedzieć.
Na pewno nie zachwyciły mnie opowiadania autorów polskich. Dwa są takie sobie, a opowiadanie Zbierzchowskiego należy do uniwersum, którego nie znam i przez to nie mogę w pełni zrozumieć tekstu.

Lepiej jest, jeśli chodzi o utwory zagraniczne. „Prastare miasto”, mimo że autorzy straszą „mentalnością tamtych czasów” jest tekstem, który spodoba się fanom Lovecrafta, czy Poego.
„Śmierciokieł” za to jest opowiadaniem zrozumiałym, jeśli ktoś zrozumie autora. Czy na Ukrainie ktoś teraz przeżywa taki horror?
Valdes był jedynie okey
I tutaj przychodzi Wiswell ze swoim zrób to sam. Nie mam nic do fantastyki z osobami niebinarnymi. Jednak końcówki typu zrobiłxm lub polubiłxm po prostu kłują w oczy. Najgorsze jest jednak przesłanie utworu. Znowu zły światowy rząd i znowu dobrzy outsiderzy. Czy autor naprawdę myśli, że słuchanie się internetowych „specjalistów” i stawianie ich nad ludzi wykształconych to dobry pomysł? W takim razie witamy na płaskiej ziemi, gdzie husaria ujeżdżała dinozaury.

Co by tu powiedzieć.
Na pewno nie zachwyciły mnie opowiadania autorów polskich. Dwa są takie sobie, a opowiadanie Zbierzchowskiego należy do uniwersum, którego nie znam i przez to nie mogę w pełni zrozumieć tekstu.

Lepiej jest, jeśli chodzi o utwory zagraniczne. „Prastare miasto”, mimo że autorzy straszą „mentalnością tamtych czasów” jest tekstem, który spodoba się fanom...

Ten numer jest niezwykle rozczarowujący. Publicystyka jest, bo jest, ale szczególnie interesującego artykułu nie znalazłem, obecny jest za to kolejny bezbecki epizod „Lila i Puta”.

Najgorszym elementem tego numeru są opowiadania spod pióra polskich autorów. Ostatnimi czasy nic gorszego niż „Płowy Jack” Cezarego Zbierzchowskiego nie przeczytałem, aż szkoda się rozpisywać jak ono jest złe. Pewien potencjał miała w sobie Kamila Regel pisząc „Amaterasu marsjańska”, jednak zupełnie został on zaprzepaszczony, a opowiadanie jest po prostu nużące. Zaś „Prawdziwy bohater” Tomasza Kaczmarka jest tak średni, że zapomina się o nim zaraz po przeczytaniu.

Proza zagraniczna wypada w tym porównaniu trochę lepiej. „Prastare miasto” Clarka Ashtona Smitha, jest opowiadaniem dobrym, a można je porównać do słabszych dzieł Lovecrafta, ale to nie zmienia faktu, że nadal jest ono dobre, choć jego długość rozczarowuje. „Śmierciokieł” Darii Piskozub jest najlepszym tekstem w tym numerze, w doskonały sposób opisuje psychologiczny aspekt pierwszych dni wojny. „Chwast z czasem skruszy skałę” Valerie Valdes jest również dobre, choć zrywa z pewnymi standardami klasycznego opowiadania fantasy. John Wiswell nie popisał się zbytnio w „Zrób to sam”, jest to po prostu coś tragicznego od czytania czego bolą oczy.

Podsumowując, ten numer w sumie tak średnio bym polecał.

Ten numer jest niezwykle rozczarowujący. Publicystyka jest, bo jest, ale szczególnie interesującego artykułu nie znalazłem, obecny jest za to kolejny bezbecki epizod „Lila i Puta”.

Najgorszym elementem tego numeru są opowiadania spod pióra polskich autorów. Ostatnimi czasy nic gorszego niż „Płowy Jack” Cezarego Zbierzchowskiego nie przeczytałem, aż szkoda się rozpisywać...