Kolejny tom mnie nie zawiódł, jak podejrzewałam. Ale doprowadził do wielokrotnych palpitacji serca.
Czytanie książki - pomijając ponowną przerwę wymuszoną przez szkołę - polegało na pochłanianiu rozdziałów, po czym strzelaniu ciężkiego focha na autora i powstrzymaniu się od rzucenia pozycją o ścianę. Kończyło się na nieczułym odłożeniu na blat, potem następowało przemyślenie sytuacji i nerwowe sięgniecie z powrotem po lekturę, bo CO BĘDZIE DALEJ? Nerwy, jakich się najadłam w czasie czytania, to moje, naprawdę.
Pierwszy tom w obliczu drugiego wydaje się naprawdę łagodny i przyjemny. Naturalizm wprost wylewa się z kartek i to w dość brutalnym, bardzo dosadnym przedstawieniu, zwłaszcza jeśli chodzi o sceny przemocy. Jeśli ktoś tego nie lubi - a niektóre fragmenty bywają naprawdę konkretne - to odradzam. Nawet mnie ze dwa razy ścisnęło się gardło, choć uważam się za fankę tego typu dosadnego przedstawiania w fantastyce. Komu robienie z historii baśni pełnych cudów i miłych widoków się znudziło, nie powinien się zawieść.
Sądziłam, że to w pierwszym tomie zwrot akcji goni zwrot akcji, ale się pomyliłam. No, może nie tyle zwroty akcji, co... bohaterowie to mieli zdrowo przerąbane, aż się boję brać za ostatnią część. Już myślałam, że coś im się uda, a tu nie, figa z makiem. To właśnie sprawiało, że chciałam autora udusić, jednocześnie nie mogąc oderwać się od treści. Wszystko nabiera rumieńców i aż się boję myśleć, co czeka mnie dalej. I jednocześnie nie mogę się doczekać.
Moja opinia co do postaci oraz świata nie zmieniła się - teraz po prostu lepiej się we wszystkim orientuję, ale nadal zaskakuję samą siebie tym, że choć kogoś na początku nie lubiłam, to niespodziewanie obdarzam go miłością, bo zrobił coś, co ujęło mnie za serce.
Jak to potocznie z przyjaciółką mówię - dram to jest w tej książce dużo, a zapowiada się jeszcze więcej. Nieco wymagająca lektura - niestety, myśleć trzeba - ale z pewnością warta przeczytania.
A pozwalając sobie na kilka sekund czysto fanowskiej miłości: Kylar

Kolejny tom mnie nie zawiódł, jak podejrzewałam. Ale doprowadził do wielokrotnych palpitacji serca.
Czytanie książki - pomijając ponowną przerwę wymuszoną przez szkołę - polegało na pochłanianiu rozdziałów, po czym strzelaniu ciężkiego focha na autora i powstrzymaniu się od rzucenia pozycją o ścianę. Kończyło się na nieczułym odłożeniu na blat, potem następowało...