Nadrabiam zaległości z Pauzy i przyszła kolej na „Słabszych”. O wiele bardziej porusza mnie tytuł w oryginale: „The Vulnerables”, który kryje w sobie całą bezbronność ludzi wrażliwych, czujących silniej, zalewanych strumieniami świadomości w nieczułym świecie. Dokładnie tacy są bohaterowie tego niejako pandemicznego dzieła Nunez.

W warstwie powieściowej tej książki, autorka zaprasza nas do Nowego Jorku z czasów pandemii, gdzie narratorce powierza się opiekę nad wymagającą papugą, która zamieszkuje wykwintny apartament. To czas izolacji, kiedy ludzie zmuszeni przebywać na kwarantannie, lądowali niekiedy w nie swoich mieszkaniach, a czasami również w towarzystwie, na które niekoniecznie się godzili. Tak sytuacja spotyka Iris, do której po czasie dołącza Vetch, o wiele młodszy niespokojny duch, z którym początkowo się wymija, by później podejmować głębsze interakcje. Papuga o imieniu Eureka jest tu tylko z pozoru jedyną żyjącą w zamknięciu, ponieważ skłania również do refleksji nad wszystkimi ludzkimi i nieludzkimi istotami zmuszonymi do izolacji.

To, co jednak najbardziej spodobało mi się w „Słabszych” to jej forma. Chwilami książka zamienia się w powieść-esej, w której Nunez przemyca wiele intertekstualności i odwołuje się do takich twórców, jak Woolf, Larkin czy Rilke. Rozważania na temat własnego pisania i pisania ogólnie udowadniają, że autorka ma w sobie wiele cennych przemyśleń, uwag i niepodważalny talent do tworzenia dobrze przemyślanych postaci. To, co we mnie zostaje po tej lekturze to właśnie jej część eseistyczna, a nie powieściowa, i to może jedyna, niewielka wada, która jest jedynie moim subiektywnym odczuciem.

„Słabsi”, Sigrid Nunez, tłum. Dobromiła Jankowska, styczeń 2024, Wydawnictwo Pauza, pierwsze wydanie 2023

Nadrabiam zaległości z Pauzy i przyszła kolej na „Słabszych”. O wiele bardziej porusza mnie tytuł w oryginale: „The Vulnerables”, który kryje w sobie całą bezbronność ludzi wrażliwych, czujących silniej, zalewanych strumieniami świadomości w nieczułym świecie. Dokładnie tacy są bohaterowie tego niejako pandemicznego dzieła Nunez.

W warstwie powieściowej tej książki,...

6 i pół gwiazdki

6 i pół gwiazdki

W sumie to nigdy nie miałam wygórowanych oczekiwań do książek tej autorki, więc ta była po prostu dobra. Raczej za dwa miesiące nie będę już o niej pamiętać.

W sumie to nigdy nie miałam wygórowanych oczekiwań do książek tej autorki, więc ta była po prostu dobra. Raczej za dwa miesiące nie będę już o niej pamiętać.

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i nie do końca mi przypadła do gustu. Akcja książki toczy się w trakcie wybuchu pandemii covid. O ile sam wątek utknięcia głównej bohaterki z młodym chłopakiem i papugą jest ciekawy, to dokładanie do tego swoich przemyśleń na temat pisania etc. jest moim zdaniem niepotrzebny. Duża ilość cytatów z innych książek powoduje, że po prostu kiepsko się to czyta. Bez rewelacji.

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i nie do końca mi przypadła do gustu. Akcja książki toczy się w trakcie wybuchu pandemii covid. O ile sam wątek utknięcia głównej bohaterki z młodym chłopakiem i papugą jest ciekawy, to dokładanie do tego swoich przemyśleń na temat pisania etc. jest moim zdaniem niepotrzebny. Duża ilość cytatów z innych książek powoduje, że po prostu...

Jak bardzo czas pandemii wytrącił naszą egzystencję ze znanych, bezpiecznych torów? Byliśmy osamotnieni, zamknięci w domach, z obarazami oblężonych szpitali, umierających zanjomych. Zwykłe wyjście z domu było jak wystawianie się na strzał snajpera. Zestawia to z niewolą Eureki, snuje przy tym różne myśli znanych autorów. Nadaje temu często zabawny odcień.

Jak bardzo czas pandemii wytrącił naszą egzystencję ze znanych, bezpiecznych torów? Byliśmy osamotnieni, zamknięci w domach, z obarazami oblężonych szpitali, umierających zanjomych. Zwykłe wyjście z domu było jak wystawianie się na strzał snajpera. Zestawia to z niewolą Eureki, snuje przy tym różne myśli znanych autorów. Nadaje temu często zabawny odcień.

Absolutna precyzja, każde zdanie jest dokładnie tym, czym musi być. Podzielam z narratorką lęk o utratę okularów.

Absolutna precyzja, każde zdanie jest dokładnie tym, czym musi być. Podzielam z narratorką lęk o utratę okularów.

To jest pozycja dla tych co lubią kminić.
Potwierdza to sama Nunez pisząc w pewnym momencie mniej więcej tak: tam gdzie inni przeszliby marszem obserwacji przez pewną scenę, ona woli postać i przyglądać się. I raczej chwała jest za to bo daje do zrozumienia, że nie zna wszystkich odpowiedzi.

Lepiej zostać przy pytaniu. Czasem takie ćwiczenie prowokuje do zmiany perspektywy.

To jest pozycja dla tych co lubią kminić.
Potwierdza to sama Nunez pisząc w pewnym momencie mniej więcej tak: tam gdzie inni przeszliby marszem obserwacji przez pewną scenę, ona woli postać i przyglądać się. I raczej chwała jest za to bo daje do zrozumienia, że nie zna wszystkich odpowiedzi.

Lepiej zostać przy pytaniu. Czasem takie ćwiczenie prowokuje do zmiany perspektywy.

Zdarza się Wam czytać jeden tytuł wielokrotnie? Do jakiej książki wracacie mimo upływu czasu? Mnie zdarzyło się to niedawno za sprawą tytułu "Słabsi" Sigrid Nunez. W krótkim czasie przeczytałam tę opowieść dwa razy z nadzieją, że ten drugi raz wzbudzi we mnie miłość do tej historii, jakiej początkowo się spodziewałam. Czy się udało? Odpowiem Wam niżej.

"Słabsi" to historia oparta na relacjach z innymi ludźmi i emocjach z nimi związanymi. Z tego właśnie powodu przeczytałam tę książkę, bo zwykle takie zajmują szczególne miejsce w moim sercu. Tytuł ten obrazuje Nowy Jork w tak niedawnych czasach pandemii, ale nakreśla także rodzącą się przyjaźń między skrajnie różnymi osobami. Całość za to domyka postać Eureki, papugi o nietuzinkowej osobowości.

Dla mnie ten tytuł stanowił układankę, na której elementy składały się rozsypane historie różnych osób. Początkowo chłonęłam je kolejno z zachwytem, który jednak z biegiem czasu zaczął ulatywać. Autorka w osobliwym stylu przelewa swe myśli na papier, nie da się go nie docenić, jednak dla mnie zabrakło któregoś z elementów, jaki spiąłby w moich oczach tę opowieść w klarowną całość. Wydaje mi się, że to jest ten typ literatury, który każdy odbiorca zinterpretuje całkowicie odmiennie. Faktycznie czuć ten klimat zamknięcia podczas pandemii, który przytłacza, lecz mimo to człowiek gubi się w poszukiwaniu sedna.

Kim są tytułowi "Słabsi" oraz jakie historie zawiera w sobie ta opowieść, odkryjecie sami dając szansę tej książce. Lektura ta jest napisana w przystępny sposób, jednak mimo moich chęci pozostawiła mnie z poczuciem niedopowiedzenia.

https://www.instagram.com/p/C4DHkzGNLND/?igsh=MXJ3YXVib2pyMGt6aQ==

Zdarza się Wam czytać jeden tytuł wielokrotnie? Do jakiej książki wracacie mimo upływu czasu? Mnie zdarzyło się to niedawno za sprawą tytułu "Słabsi" Sigrid Nunez. W krótkim czasie przeczytałam tę opowieść dwa razy z nadzieją, że ten drugi raz wzbudzi we mnie miłość do tej historii, jakiej początkowo się spodziewałam. Czy się udało? Odpowiem Wam niżej.

"Słabsi" to historia...

Było to moje pierwsze spotkanie z tą autorka. Książka napisana w charakterystyczny sposób. Ciąg myśli, wspomnień i gdzieś pomiędzy życie podczas pandemii. Dużo nawiązań do twórczości innych autorów. O ile początek zapowiadał, że to może być coś mojego, tak niestety pod koniec myślałam już tylko o tym, żeby tę książkę jak najszybciej skończyć ( a jest ona króciutka). Dla mnie taka trochę o wszystkim i o niczym. Mnie nie zachwyciła.

Było to moje pierwsze spotkanie z tą autorka. Książka napisana w charakterystyczny sposób. Ciąg myśli, wspomnień i gdzieś pomiędzy życie podczas pandemii. Dużo nawiązań do twórczości innych autorów. O ile początek zapowiadał, że to może być coś mojego, tak niestety pod koniec myślałam już tylko o tym, żeby tę książkę jak najszybciej skończyć ( a jest ona króciutka). Dla...

Czy nie macie tak czasem, oglądając, bo ja wiem, łyżwiarstwo figurowe, że myślicie - ależ to lekko wygląda, jakby bez wysiłku, tylko włożyć łyżwy i jechać…

Taka jest właśnie proza Sigrid Nunez, mojej nowej mistrzyni lekkości. Pamiętam, jak niedawno, u kogoś przeczytałam o tej książce, i już wiedziałam - to jest to, co kocham w literaturze najbardziej. Książka została kupiona z marszu i bez pardonu wepchnęła się w czytelniczą kolejkę.

I tu zaczyna się ta przygoda, ta euforia, tu stajesz się piórkiem, które unosi się nad kartkami razem z autorką. Siedzisz sobie na chmurce i machasz nóżkami. Jest tak błogo. Gdyby autorka wykładała literaturoznawstwo, tu w Polsce, chyba zamieszkałabym w jej sali wykładowej. Tyle mamy wspólnego, tyle wspólnych autorytetów i najwyraźniej ulubionych książek.

W ogóle nie chce Wam pisać o czym jest ta książka, bo nie chce jej spłycać pisaniem o fabule. Kim są ci słabsi? Tobą, mną. Chcą czegoś więcej? Mniej? Inaczej? Wałęsają się po parkach w pandemii i zachwycają się przestrzenią. Przyjaźnią się z papugą i chłopakiem z… nieoczywistymi zaletami. Piszą, tworzą, zachwycają.

To jakby Bridget Jones zamiast pisać o tym ile waży, pisała o tym, co czyta. Znacie kogoś takiego ? 😉

Czy nie macie tak czasem, oglądając, bo ja wiem, łyżwiarstwo figurowe, że myślicie - ależ to lekko wygląda, jakby bez wysiłku, tylko włożyć łyżwy i jechać…

Taka jest właśnie proza Sigrid Nunez, mojej nowej mistrzyni lekkości. Pamiętam, jak niedawno, u kogoś przeczytałam o tej książce, i już wiedziałam - to jest to, co kocham w literaturze najbardziej. Książka została...