Nunez ponownie wykorzystuje lubiane przez siebie motywy. Przyjaźń między dwoma kobietami i nie tylko – oraz zwierzątko! Kto czytał „Przyjaciela”, ten wie, o czym mówię. Tym razem zwierzęcym kompanem bohaterów jest papuga. I ta grupa niezwykłych bohaterów przeprowadza czytelnika ponownie przez jedne z najbardziej traumatycznych wydarzeń ostatnich lat. Pandemię, którą wszyscy musieliśmy spędzić w totalnej izolacji. Pandemię, która ukradła nam lata życia, niektórym młodość i teoretycznie najpiękniejszy czas, innym pożegnanie, na które zasługiwali. Nunez ubiera to w czarny humor i rozległe książkowe myśli.

To jest właśnie to, za co czytelnicy pokochali Nunez. Za jej nieoczywiste powieści, pełne książkowych nawiązań, które powodują, że po zamknięciu książki człowiek ma ochotę na więcej literatury. Nagle lista książek do przeczytania wzrasta dzięki tytułom wspomnianym przez autorkę.

A pomijając pandemiczny świat, ta książka wbrew pozorom jest bardzo ciepła. Trzeba jej co prawda lekko wybaczyć dość wyboisty początek, ale środek to najlepsze, co literatura ma do zaproponowania. W tę książkę wsiąka się całkowicie, a jednocześnie w środku czuje się dyskomfort niedawnych traumatycznych wspomnień. Ciągłego lęku i niepewności.

Sigrid Nunez rozszarpuje traumatyczne rany prostymi zdaniami, by pozwolić im się w końcu zagoić. By uświadomić czytelnikowi, że oto ten świat przed chorobą został już pogrzebany i każdy powinien zakończyć swoją żałobę za tym, co nie powróci. „Słabsi” to takie oficjalne pożegnanie świata, który znaliśmy, i otwarcie się na nowe, które już nadeszło, gdy my jeszcze opłakiwaliśmy stare.

Kinga Kolenda