Jednak biografie, nawet takie nietypowe, jak ta o Suzan Sontag, to nie moje klimaty.

Jednak biografie, nawet takie nietypowe, jak ta o Suzan Sontag, to nie moje klimaty.

Susan Sontag można lubić, można nie lubić, bo szczerze mówiąc z samej książki wyłania się jako osoba o nienajlepszym charakterze. Ale można też po prostu doceniać jej kunszt, umysł, to, co zrobiła dla ludzkości jako takiej, bo to, co robiła dla ludzi wokół siebie, bywało mocno różne. Ale postać Susan Sontag jest tutaj tak naprawdę jedną tylko stroną medalu, jakim jest ta książka. Druga to samo pisarstwo. Bo niebywałym jest, w jak doskonały sposób udaje się Sigrid Nunez opisać kogoś bez oceniania. Mimo, że opisuje Sontag nie bezrefleksyjnie, nie, jak stodołę na środku łąki. Opisuje ją jako żywego człowieka, na dodatek z silnym i zróżnicowanym charakterem. I tak, używa epitetów, które nie są bez cech emocjonalnych. A jednak nie stara się oceniać swojej bohaterki. Opisuje jej codzienne życie, wdaje się w szczegóły, które zauważa jak doskonały ludzki reportażysta. To nie jest tylko cecha godna świetnego pisarza. To cecha godna naśladowania na co dzień, gdzie jesteśmy bacznymi obserwatorami innych, a jednak nie tworząc pełnego ich obrazu, od razu uciekamy się do oceny. I ten właśnie brak oceniania mimo świetnego obrazu osoby, urzekł mnie w lekturze najbardziej.

Susan Sontag można lubić, można nie lubić, bo szczerze mówiąc z samej książki wyłania się jako osoba o nienajlepszym charakterze. Ale można też po prostu doceniać jej kunszt, umysł, to, co zrobiła dla ludzkości jako takiej, bo to, co robiła dla ludzi wokół siebie, bywało mocno różne. Ale postać Susan Sontag jest tutaj tak naprawdę jedną tylko stroną medalu, jakim jest ta...

Wydawnictwo Pauza rusza z nową serią - non-fiction. I na początek dostajemy biografię Susan Sontag, ale nie jest to klasyczna biografia. I bardzo dobrze! To osobista opowieść o fascynacji i równocześnie o niezrozumieniu.

Szkic i portret wybitnej eseistki wyszedł spod pióra Sigrid Nunez. Nie ma tu stawiania pomnika, mamy przedstawioną kobietę z krwi i kości ze wszystkimi jej wadami i zaletami, które wyłapała Nunez. Przez pewien czas panie mieszkały pod jednym dachem i było blisko, by zostały rodziną - Sigrid spotykała się z Davidem - synem Susan. Według plotek tworzyli trójkąt seksualny!

Silna osobowość Sontag wywarła duży wpływ na życie Nunez. Mimo że pierwsze rady złościły, to później okazały się bardzo przydatne. Susan Sontag fascynowała się wieloma rzeczami, chciała być w ciągłym ruchu, lubiła mieć rację i decydujące słowo. Nawet w codzienności szukała ekscytacji. Poznajemy ją na wielu płaszczyznach - feministki, matki, krytyczki, czytelniczki, przyjaciółki, partnerki, pacjentki. Każdy obraz jest inny - a wszystkie tworzą spójność.

Nunez przywołuje skrawki i wycinki z życia - nie ma tu tradycyjnej chronologii. Jest za to sporo anegdot. W tle można dostrzec nastroje społeczne. Dzięki temu biografia zyskuje i jest bardziej przestrzenna.

Na HBO dostępny jest dokument o Susan Sontag - jest ciekawym uzupełnieniem - polecam obejrzeć.

„Sempre Susan Sontag” warto przeczytać - sposób narracji jest ciekawy, dużo przemyceń o tym jak to jest być pisarką i jak można się nią stać.

Wydawnictwo Pauza rusza z nową serią - non-fiction. I na początek dostajemy biografię Susan Sontag, ale nie jest to klasyczna biografia. I bardzo dobrze! To osobista opowieść o fascynacji i równocześnie o niezrozumieniu.

Szkic i portret wybitnej eseistki wyszedł spod pióra Sigrid Nunez. Nie ma tu stawiania pomnika, mamy przedstawioną kobietę z krwi i kości ze wszystkimi...

aka była Susan Sontag według Sigrid Nunez? To nie jest książka biograficzna o Sontag, wspomnienia Nunez nie starają się o jakikolwiek obiektywizm. To jest portret Sontag taki jaki zapamiętała Nunez i to w tej książce jest wspaniałe i najbardziej wartościowe. To jest książka o życiu z Sontag pod jednym dachem - ciężkim, zaborczym, ale też o czasie, który ukształtował Nunez pod względem pisarskim. Jest to powieść o wielkiej intelektualistce, która wiecznie była zżerana już nie tylko przez własną ambicję, ale i otaczający ją świat, ale za to zawsze
„Pragnęła ulepszać umysły i kształcić gust innych, mówić ludziom rzeczy, których nie wiedzieli (czasem wręcz rzeczy, których nie chcieli wiedzieć, lecz ona upierała się, że - do cholery! - powinni)".

Przede wszystkim jednak są to piękne wspomnienia o dzielnej kobiecie niepogodzonej z własną chorobą, ale twardo starającej po ziemi, opisane w ten tylko dla Nunez charakterystyczny poetycki sposób, z wielką precyzją, empatią i przenikliwością.

To poetycka opowieść o tym jak Susan Sontag ukształtowała Sigrid Nunez. Polecam Sempre Susan tym, którzy twórczość Sontag już znają i tym, którzy jeszcze po nią nie sięgnęli. Może ta książka zachęci was do czytania Sontag.

aka była Susan Sontag według Sigrid Nunez? To nie jest książka biograficzna o Sontag, wspomnienia Nunez nie starają się o jakikolwiek obiektywizm. To jest portret Sontag taki jaki zapamiętała Nunez i to w tej książce jest wspaniałe i najbardziej wartościowe. To jest książka o życiu z Sontag pod jednym dachem - ciężkim, zaborczym, ale też o czasie, który ukształtował Nunez...

Chyba prawdziwa, nie lukrowana historia znajomości z Sontag.

Chyba prawdziwa, nie lukrowana historia znajomości z Sontag.

Ta książka ujęła mnie i oczarowała.

Ta książka ujęła mnie i oczarowała.

Ciekawy i bardzo osobisty zbiór wspomnień na temat Susan Sontag - wyjątkowo nietuzinkowej kobiety o wielkim intelekcie, której geniusz łączył się też z pewną dozą szaleństwa, lub może lepiej - nietuzinkowości. Z opowieści Sigrid Nunez wynika, że Susan była osobą niepodobną do nikogo innego - pełną sprzeczności, indywidualistka, która nie znosiła samotności, z jednej strony kochająca ludzi i ich bliskość i towarzystwo, z drugiej, niemająca czasem za grosz szacunku do drugiego człowieka. Z jednej strony narzekająca na poziom jej życia, z drugiej - lubiąca różnego rodzaju ekstrawaganckie atrakcje czy aktywności. Ciężko ocenić, co możemy sądzić o Sontag po tej pozycji, niemniej jednak, skutecznie zachęca ona do poznawania więcej jej dzieł, czy chociaż biografii tej wielkiej Intelektualistki.

Ciekawy i bardzo osobisty zbiór wspomnień na temat Susan Sontag - wyjątkowo nietuzinkowej kobiety o wielkim intelekcie, której geniusz łączył się też z pewną dozą szaleństwa, lub może lepiej - nietuzinkowości. Z opowieści Sigrid Nunez wynika, że Susan była osobą niepodobną do nikogo innego - pełną sprzeczności, indywidualistka, która nie znosiła samotności, z jednej strony...

Kolejny raz mam wrażenie, że zaczęłam zgłębianie tematu od złej strony. O Susan Sontag nie wiedziałam nic poza podstawowymi informacjami (kultowa w USA postać, pisarka, eseistka, aktywistka praw człowieka). I muszę ze smutkiem przyznać, że po „Sempre Susan” nie wiem o wiele więcej.

Jak sam tytuł wskazuje, jest to wspomnienie, tekst bardzo osobisty, a przez to subiektywny. Opowieść zaczyna się w momencie, w którym Sigrid Nunez zaczyna pracę asystentki u znanej i podziwianej już Sontag. Nie jest to dobry czas dla tej drugiej, bo walczy z rakiem piersi.

Nunez, która podziwiała swoją pracodawczynię, pokazuje nam różne oblicza Susan – jak Sontag chciała być widziana przez innych, a drugiej – osoby, którą życie chce zepchać na boczny tor, czasem małostkowej, zadufanej, nie tak kryształowej.

Dla pełniejszego obrazu pasuje teraz przeczytać jakieś książki Sontag oraz jej pełną biografię.

Kolejny raz mam wrażenie, że zaczęłam zgłębianie tematu od złej strony. O Susan Sontag nie wiedziałam nic poza podstawowymi informacjami (kultowa w USA postać, pisarka, eseistka, aktywistka praw człowieka). I muszę ze smutkiem przyznać, że po „Sempre Susan” nie wiem o wiele więcej.

Jak sam tytuł wskazuje, jest to wspomnienie, tekst bardzo osobisty, a przez to subiektywny....

Bardzo ciekawe wspomnienia. Są to krótkie impresje na temat amerykańskiej intelektualistki, które ukazują jak trudno jest trudna są relacje z tak wybitną postacią jak Susan Sontag. Książka jest momentami zabawna i nostalgiczna, bardzo dobrze się ją czyta, jest szczera do bólu. Sigrid Nunez ma lekkie pióro i niemały talent lietarcki.

Bardzo ciekawe wspomnienia. Są to krótkie impresje na temat amerykańskiej intelektualistki, które ukazują jak trudno jest trudna są relacje z tak wybitną postacią jak Susan Sontag. Książka jest momentami zabawna i nostalgiczna, bardzo dobrze się ją czyta, jest szczera do bólu. Sigrid Nunez ma lekkie pióro i niemały talent lietarcki.

Czy my o twórcach nie myślimy jak o kimś cudnym, wspaniałym i utalentowanym? Po prostu doskonałym? A tacy nie są i to pokazuje ta książka. Jak dla mnie ciekawa pozycja wzajemnych relacji i codziennego życia. Nie ma tutaj za wiele o procesie pisania lub tworzenia dzieł. Nie jest to też laurka. Ci zakochani w Susan Sontag moga być rozczarowani lub też uznać autorkę za rozliczającą się z matką swojego partnera. Ja osobiście nie hołduję przekonaniom "że po śmierci mówi się tylko dobrze" więc mnie nie razi ta pozycja wręcz przeciwnie wolę fakty, nawet subiektywnie okraszone emocjami, niż lukrowanie przeszłości
Polecam.

Czy my o twórcach nie myślimy jak o kimś cudnym, wspaniałym i utalentowanym? Po prostu doskonałym? A tacy nie są i to pokazuje ta książka. Jak dla mnie ciekawa pozycja wzajemnych relacji i codziennego życia. Nie ma tutaj za wiele o procesie pisania lub tworzenia dzieł. Nie jest to też laurka. Ci zakochani w Susan Sontag moga być rozczarowani lub też uznać autorkę za...