Moim zdaniem najgorsza część trylogii. Główny motyw: człowiek jako inżynier i twórca cywilizacji. Robinsonada zbliża się do poziomu, na którym bohater w dziczy, mając na podorędziu igłę i nitkę, wnet przemyślnie konstruuje poduszkowiec. Pewnym urozmaiceniem są opisy osobliwych zwyczajów członków rodziny di Rondò. Szczególnie ujęło mnie haftowanie planów bitew na poduszkach przez niemiecką żonę starego arystokraty, Corradinę, a wbijane przez nią szpilki i chorągiewki przywodzą na myśl generała z „Wicehrabiego przepołowionego”. Sam plan fabuły wydaje mi się jednak płytki, rozdrabniający się na poszczególne przygody bohatera, w których nie ma już baśniowej tajemniczości z części pierwszej, ani urzędniczego absurdyzmu z ostatniego tomu. Siłą autora jest stylizacja, a ja po prostu nie gustuję w tego typu powieściach, na których wzoruje się Calvino w „Baronie drzewołazie”.

Moim zdaniem najgorsza część trylogii. Główny motyw: człowiek jako inżynier i twórca cywilizacji. Robinsonada zbliża się do poziomu, na którym bohater w dziczy, mając na podorędziu igłę i nitkę, wnet przemyślnie konstruuje poduszkowiec. Pewnym urozmaiceniem są opisy osobliwych zwyczajów członków rodziny di Rondò. Szczególnie ujęło mnie haftowanie planów bitew na poduszkach...

„- Ale co to wam uciekło? Papuga?
- Syn, pierworodny, następca – wyjaśnił spiesznie cavaliere i przystawiwszy drabinę do indyjskiego kasztanowca, zaczął się na nią wspinać…”

Z wielu powodów ulubiona część całej trylogii, być może także z przyczyn ekologicznych. Las jest miejscem, gdzie odżywam i w którym mógłbym zamieszkać, gdyby nie wymogi tej chorej cywilizacji – właśnie najchętniej na drzewie. A przykłady z internetu wskazują, że nie jest to niemożliwe…

I tylko jedna dręczy mnie wątpliwość: we wspaniałym opowiadaniu ”Harfa traw” nieoceniony Truman Capote głównego bohatera umieszcza w domku na drzewie, choć nie ma on w sobie nic z barona....

Czyżby była tu jakaś inspiracja, czy też oddzielnie wpadli na podobny pomysł w podobnym przedziale czasowym - Truman w 1951, a Calvino w 1957

„- Ale co to wam uciekło? Papuga?
- Syn, pierworodny, następca – wyjaśnił spiesznie cavaliere i przystawiwszy drabinę do indyjskiego kasztanowca, zaczął się na nią wspinać…”

Z wielu powodów ulubiona część całej trylogii, być może także z przyczyn ekologicznych. Las jest miejscem, gdzie odżywam i w którym mógłbym zamieszkać, gdyby nie wymogi tej chorej cywilizacji –...

Doskonała książka, Calvino w najlepszym wydaniu. Bardzo dobra rzecz.

Doskonała książka, Calvino w najlepszym wydaniu. Bardzo dobra rzecz.

Zachwyt po części pierwszej pozostaje. Arcydzieło!

Zachwyt po części pierwszej pozostaje. Arcydzieło!

To moja druga po "Rycerzu nieistniejącym " książka tego autora i jestem naprawdę pod wrażeniem możliwości tego pisarza. Po raz drugi Calvino mnie zachwycił. Błyskotliwość wyobraźni idzie u niego w parze z lekkością opisu literackiego i głębią refleksji. Dla czytelników wrażliwych na piękno przyrody jest tu gratka w opisach drzew i życia wokół nich. Dla szukających niebanalnych bohaterów jest główna postać człowieka wolnego, niebanalnego , kreatywnego i niezłomnego. Dla poszukujących inspiracji intelektualnych jest wiele idei i postaw a także procesów historycznych do przemyślenia . A dla tych, którzy mają dość ubolewania nad tragedią ludzkiego losu - wiele ciepła , uśmiechu i tolerancji wobec ludzkich słabości.

To moja druga po "Rycerzu nieistniejącym " książka tego autora i jestem naprawdę pod wrażeniem możliwości tego pisarza. Po raz drugi Calvino mnie zachwycił. Błyskotliwość wyobraźni idzie u niego w parze z lekkością opisu literackiego i głębią refleksji. Dla czytelników wrażliwych na piękno przyrody jest tu gratka w opisach drzew i życia wokół nich. Dla szukających...

Ksiazka naprawde wybitna co prawda czytalem ja w orginale, i tak tez oceniam nie wiem jaki jest przeklad na Polski ale jesli zostalo to zrobione dobrze to i opinia sie nie zmieni , mamy tu historie Cosimo mlodego barona ktory po pewnym wydazeniu zaczya zyc na drzewach i tak tez robi. od malego az do samego konca

Ksiazka naprawde wybitna co prawda czytalem ja w orginale, i tak tez oceniam nie wiem jaki jest przeklad na Polski ale jesli zostalo to zrobione dobrze to i opinia sie nie zmieni , mamy tu historie Cosimo mlodego barona ktory po pewnym wydazeniu zaczya zyc na drzewach i tak tez robi. od malego az do samego konca

Bardzo dobra opowieść o mężczyźnie żyjącym na drzewach. Wartka akcja w boccacciowskim stylu, nieco na końcu zepsuta nawiązaniami do fin de siecle.

Bardzo dobra opowieść o mężczyźnie żyjącym na drzewach. Wartka akcja w boccacciowskim stylu, nieco na końcu zepsuta nawiązaniami do fin de siecle.

Klasyka, uniwersalna opowieść o człowieku wybitnego włoskiego prozaika i eseisty.

Klasyka, uniwersalna opowieść o człowieku wybitnego włoskiego prozaika i eseisty.

Powieść bardzo ciekawa w treści i w formie. Traktat o indywidualizmie w baśniowo-oświeceniowych dekoracjach. Warto przeczytać.

Powieść bardzo ciekawa w treści i w formie. Traktat o indywidualizmie w baśniowo-oświeceniowych dekoracjach. Warto przeczytać.

Doskonała pozycja, maestro Calvino popuszcza wodze swojej niezwykłej wyobraźni i tworzy ni to powieść historyczną, ni to absurdalny fresk-biografię człowieka, który postanawia stworzyć jednoosobowe państwo drzewne, apoteozę nieograniczonej wolności jednostki. Rzecz czyta się wybornie, wspaniała przygoda z literaturą wybitną w każdym słowie, zdaniu, nie ma tu chybionej myśli, pomysłu, nie sposób się oderwać od kolejnych wydarzeń z życia Cosimo Rondo i doliny Ombroso. Przez całą historię autor nie traci kontroli nad swoim karkołomnym pomysłem, od początku do końca zachowując konsekwencję w narracji, tak jak konsekwentny w swym drzewnym postanowieniu jest jego protagonista.
Oczywiście oprócz głównej postaci przez powieść przewija się również tabun rozmaicie barwnych bohaterów drugoplanowych, z całą rodziną Rondo na czele.
Dla takich właśnie dzieł urodziłem się do czytania.

Doskonała pozycja, maestro Calvino popuszcza wodze swojej niezwykłej wyobraźni i tworzy ni to powieść historyczną, ni to absurdalny fresk-biografię człowieka, który postanawia stworzyć jednoosobowe państwo drzewne, apoteozę nieograniczonej wolności jednostki. Rzecz czyta się wybornie, wspaniała przygoda z literaturą wybitną w każdym słowie, zdaniu, nie ma tu chybionej...