Mądre przemyślenia, piękne zdania, cudowne fotografie. Polecam!

Mądre przemyślenia, piękne zdania, cudowne fotografie. Polecam!

Takie przemyślenia o życiu aktora. Książka taka bardziej do przesłuchania, na czytanie trochę szkoda czasu. Czasem nudnawa.

Takie przemyślenia o życiu aktora. Książka taka bardziej do przesłuchania, na czytanie trochę szkoda czasu. Czasem nudnawa.

Garść refleksji życiowych mistrza Jana. Chwila przystanku, odpoczynku zastanowienia się nad swoim bogatym w wydarzenia, spotkania, kontakty. życiem. Pożyteczne dla odbiorców i Pana Nowickiego spojrzenie z dystansu.

Garść refleksji życiowych mistrza Jana. Chwila przystanku, odpoczynku zastanowienia się nad swoim bogatym w wydarzenia, spotkania, kontakty. życiem. Pożyteczne dla odbiorców i Pana Nowickiego spojrzenie z dystansu.

Czuć niedosyt.

Czuć niedosyt.

Polecam. Nietuzinkowa. Niebanalnie prosta prawda o końcu życia.

Polecam. Nietuzinkowa. Niebanalnie prosta prawda o końcu życia.

Czytałam kiedyś listy Jana Nowickiego do pomieszkującego w niebie Piotra Skrzyneckiego, daleko odbiegające od tematyki wielkiego świata filmu, w którym zaistniał jako aktor. Wiedziałam więc, czego się spodziewać sięgając po tę pozycję i nie zawiodłam się.
Otrzymałam książkę, którą mogłam czytać, oglądać, a przede wszystkim nad nią pomyśleć. Książkę-przystanek w pędzie mojego życia, podsuwającą w swoich mini-rozdziałach myśl, życiowy wniosek, refleksję osnutą na wydarzeniu lub osobie z przeszłości bohatera wspomnień, dla którego "liczy się tylko przeszłość. Bo to jest całość. Przyszłość to jest nic, nawet jeśli jest zaplanowana", zawartych w krótkich impresjach, czasami w jednozdaniowej wypowiedzi. Po której zamyślałam się na resztę wieczoru, na czas tuż przed snem, by wrócić do przemyśleń pana Jana następnego dnia, by uczyć się od człowieka. Nie od aktora wielkiego formatu, ale właśnie od człowieka: co w życiu jest najważniejsze, co liczy się najbardziej, bo jak twierdzi człowiek się gubi i czasami kundli. Pokazując mi te drogowskazy czynił to od niechcenia, jakby myślami i duchem był już u swojego przyjaciela Piotra. Jakby właśnie wrócił do punktu wyjścia, do domu zmęczony z dalekiej drogi i chciał już tylko spokoju w oczekiwaniu na podróż ostatnią, do domu stojącym na końcowej stacji kolei życia.
A wszystko to uchwycone na czarno-białych fotografiach, ukazujących pana Jana rzadko wprost, a częściej z boku, z ukosa, wychodzącego, odchodzącego, pochylonego nad książką. Zogniskowanych raczej na jego czynnościach, przedmiotach w dłoniach, otaczającym go tle. Tak jakby już go tu nie było, jakby nie on był najważniejszy, ale to co po nim pozostanie: myśli, uczynki, przyjaciele-zwykli ludzie i ostatnie słowa: "Aktor to bardzo przeciętny człowiek, im bardziej przeciętny, tym lepiej."
I pusty fotel z odłożoną przed chwilą gazetą…

Czytałam kiedyś listy Jana Nowickiego do pomieszkującego w niebie Piotra Skrzyneckiego, daleko odbiegające od tematyki wielkiego świata filmu, w którym zaistniał jako aktor. Wiedziałam więc, czego się spodziewać sięgając po tę pozycję i nie zawiodłam się.
Otrzymałam książkę, którą mogłam czytać, oglądać, a przede wszystkim nad nią pomyśleć. Książkę-przystanek w pędzie...

Bardzo osobista opowieść. Bardzo osobiste i piękne fotografie. Dla koneserów piękna w postaci czystej.

Bardzo osobista opowieść. Bardzo osobiste i piękne fotografie. Dla koneserów piękna w postaci czystej.

Otworzyłam przesyłkę od Wydawcy, a w niej w niezwykłej oprawie książka autorstwa Rafała Wojasińskiego i Jana Nowickiego "Droga do domu". Już sama okładka jest nietuzinkowa, fotografia zrobiona na dworcu w Czerniewicach, na brzegu peronu młody mężczyzna, a na torach stoi wszystkim dobrze znany znakomity polski aktor Jan Nowicki. Nad nimi błękit nieba, a w tle szary, brudny krajobraz stacji kolejowej...

W środku czeka mnóstwo pięknych czarno-białych zdjęć, wszystkie autorstwa Krzysztofa Opalińskiego. Są niezwykłe, jakby fotografowały ułamki chwil, jakby same dopowiadały historię, czy dokańczały słowa aktora. Już same fotografie pokazują nam, jak nieszablonowy jest to człowiek. I rośnie apetyt :) i już nie da się powstrzymać i natychmiast trzeba zacząć lekturę!

To nietypowa książka, zbiór impresji na różne tematy, słów wypowiadanych w najróżniejszych sytuacjach. To portret Nowickiego oczami Wojasińskiego, ale też portret aktora subiektywny, pisany i widziany jego własnymi oczami.

To co mnie urzekło w tej opowieści, snutej trochę mimochodem, trochę tak od niechcenia, to trafność myśli aktora. Właściwie każde zdanie można cytować, niczym złotą myśl:

"Aktor to bardzo przeciętny człowiek, im bardziej przeciętny, tym lepiej. Ale jest to żałosny człowiek, jak każdy artystyczny. Aktor jest żałosny. A jeszcze bardziej jest żałosny aktor, któremu się nie udało".

o psie, którego znalazł i przygarnął: "Znalazłem życie, które ktoś zostawił, bo chciał, żeby się skończył".

"O Bogu się nie mówi, nie powinno się mówić. (..) Tylko przez człowieka można coś dostać (...) Człowiek daje Boga".

"Wiesz jak mija czas? Tak, że wszystko wydaje się nagle inne, mimo że obiektywnie się nie zmienia".

"Nie miałem kwalifikacji do życia, dlatego powiodło mi się w aktorstwie.(...) Wyłgać się od życia, wygłupiac się. Przez ten zawód zabrnąłem gdzieś daleko, daleko od życia, od rzeczywistości. Chociaż nigdy nie miałem wątpliwości, że rodzina stanowi o człowieku, o jego istocie".

I mogłabym tak całą książkę zacytować! Mądrość i dojrzałość bije z każdej strony. Ale też ogromna pokora do życia, ciepło spojrzenia, bez zbędnego patosu i blichtu.

Z pozornie zwyczajnych sytuacji codziennych, współautor Wojasiński tworzy niezwykły portret jednej z największych ikon polskiego kina - Jana Nowickiego. Ja jestem zachwycona. Fotografie wraz z teksem stanowią idealną całość. Z pewnością nie raz będę wracać do tej lektury. Polecam, ArtMagda.

http://subiektywnieoliteraturze.blogspot.com/

Otworzyłam przesyłkę od Wydawcy, a w niej w niezwykłej oprawie książka autorstwa Rafała Wojasińskiego i Jana Nowickiego "Droga do domu". Już sama okładka jest nietuzinkowa, fotografia zrobiona na dworcu w Czerniewicach, na brzegu peronu młody mężczyzna, a na torach stoi wszystkim dobrze znany znakomity polski aktor Jan Nowicki. Nad nimi błękit nieba, a w tle szary, brudny...

Zamyślenie. Coś odchodzi. Co ważne? Co najważniejsze?

"Czas nie ma znaczenia, jakie mu się przypisuje".

"Marzę o tym, żeby gdzieś wyjechać. Wiem, ze gdzieś trzeba jechać. Ale nie ma gdzie, nie ma właściwie po co."

Zamyślenie. Coś odchodzi. Co ważne? Co najważniejsze?

"Czas nie ma znaczenia, jakie mu się przypisuje".

"Marzę o tym, żeby gdzieś wyjechać. Wiem, ze gdzieś trzeba jechać. Ale nie ma gdzie, nie ma właściwie po co."

Kupiłem w Jarosławcu na bazarze taniej książki pod pięknym i ciekawym Muzeum Bursztynu.Pierwsza połowa września,przygotowania do zamknięcia sklepu na wiele miesięcy.Piękna książka.Przemyślenia i zdjęcia tworzą spójną całość.Łatwiej to docenić,gdy się jest w zbliżonym wieku do bohatera,Jana Nowickiego.

Kupiłem w Jarosławcu na bazarze taniej książki pod pięknym i ciekawym Muzeum Bursztynu.Pierwsza połowa września,przygotowania do zamknięcia sklepu na wiele miesięcy.Piękna książka.Przemyślenia i zdjęcia tworzą spójną całość.Łatwiej to docenić,gdy się jest w zbliżonym wieku do bohatera,Jana Nowickiego.