"Stramer" to historia rodziny żydów tarnowskich opowiedziana oczyma każdego z jej członków. Akcja rozpoczyna się gdzieś w latach międzywojennych a kończy w trakcie II Wojny Światowej, mniej więcej w czasie likwidacji getta żydowskiego w Tarnowie. Jest to kilkanaście lat stopniowej asymilacji Stramerów, w okresie rodzącego się światowego komunizmu i nazizmu w Niemczech. Powieść jest rewelacyjnie napisana: prosto, z humorem i niezwykłą dbałością o detale. Początkowo nieco wybijały z rytmu dygresje i wspomnienia wrzucane np. pomiędzy dialogi; czy przeskoki w czasie. Jednak wraz z uciekającymi stronami doceniłem taki styl. Po pierwsze pozwala to poznać szczegóły życiorysów i charakteru bohaterów bez zagłębiania się w daną sytuację. Po drugie warto docenić niezwykłą płynność z jaką autor przechodzi od wieku dziecięcego, przez młodość aż do dorosłości. Nie ma tu wrażenia "białej plamy" w życiorysie, na tych około 400 stronach harmonijnie dorastamy lub starzejemy się wraz z bohaterami. Piękna powieść, warta przeczytania.

"Stramer" to historia rodziny żydów tarnowskich opowiedziana oczyma każdego z jej członków. Akcja rozpoczyna się gdzieś w latach międzywojennych a kończy w trakcie II Wojny Światowej, mniej więcej w czasie likwidacji getta żydowskiego w Tarnowie. Jest to kilkanaście lat stopniowej asymilacji Stramerów, w okresie rodzącego się światowego komunizmu i nazizmu w Niemczech....

Wow. Po prostu wow. Saga rodzinna w najlepszym wydaniu, bez zbędnego lukru, bez wybielania, zaciemniania, różowania lub nadmiernego kolorowania. Wszystko brzmi prawdziwie i wiarogodnie, trzyma się kupy, chwyta za serce i wyzwala emocje a rzecz się dzieje w drugiej Rzeczpospolitej która zmierza do katastrofy zwanej drugą wojną światową.

Zwykła biedna rodzina żydowska z szóstką dzieci może też być świetnym materiałem na sagę. Tylko trzeba umieć to napisać. Mikołaj Łoziński postawił na szczerość narracji i efekt przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Jest to z pewnością jedna z najlepszych, jeśli nie najlepsza, książka jaką przeczytałam w tym roku. I już nie mogę się doczekać kiedy zacznę jej drugą część.

Wow. Po prostu wow. Saga rodzinna w najlepszym wydaniu, bez zbędnego lukru, bez wybielania, zaciemniania, różowania lub nadmiernego kolorowania. Wszystko brzmi prawdziwie i wiarogodnie, trzyma się kupy, chwyta za serce i wyzwala emocje a rzecz się dzieje w drugiej Rzeczpospolitej która zmierza do katastrofy zwanej drugą wojną światową.

Zwykła biedna rodzina żydowska z...

Początkiem byłam zaskoczona, zanim okazało się, że to taki zabieg artystyczny. Autor opowiada losy żydowskiej rodziny Stramerów Tarnowa od wewnątrz, oczami, słowami i skromnymi, jak to u dzieci refleksjami. Z każdą stroną czytało się lepiej.
I przerażało coraz bardziej. Zwłaszcza, że my dzisiaj wiemy o tamtych czasach znacznie więcej, niż ludzie, którzy musieli je przeżyć, przetrwać, zachować człowieczeństwo.
To także przejmująca opowieść o polskim antysemityzmie, który był zawsze i który uzewnętrzniał się w chwilach trudnych, to fakt, że dla wszystkich. Ale to niczego nie tłumaczy.
Zero litości!
No, może przesadzam, bo jest Babunia i kilka innych osób, dzięki którym członkowie rodziny przetrwali wojnę oraz okupację, w tym Holokaust.
To zarazem opowieść barwna, pełna doskonale narysowanych bohaterów. I okraszona przedwojennymi, pysznymi szmoncesami.
W drugiej części poznam losy powojenne rodziny, tych, którzy przeżyli, rzecz jasna.

Początkiem byłam zaskoczona, zanim okazało się, że to taki zabieg artystyczny. Autor opowiada losy żydowskiej rodziny Stramerów Tarnowa od wewnątrz, oczami, słowami i skromnymi, jak to u dzieci refleksjami. Z każdą stroną czytało się lepiej.
I przerażało coraz bardziej. Zwłaszcza, że my dzisiaj wiemy o tamtych czasach znacznie więcej, niż ludzie, którzy musieli je przeżyć,...

Jedna z najlepszych polskich powieści w ostatnich latach

Jedna z najlepszych polskich powieści w ostatnich latach

Powieść obyczajowa, historia rodziny żydowskiej, tytułowych Stramerów, mieszkających w Tarnowie, Krakowie i Lwowie od poczatków XX wieku do lat 40. Ryfka, Nathaniel, Rudek, Salek, Hesio, Nusek, Walcia, Róża. Poprawnie napisana, czyta się łatwo, nawet przyjemnie, zachowano koloryt kulturowy, historia rozbita jest na nierównomiernie oddzielone upływem czasu rozdziały i podrozdziały prowadzone z perspektywy poszczególnych członków rodziny, całość prowadzona jest chronologicznie z drobnymi retrospekcjami. Ale... spodziewałam się po tej nagradzanej powieści czegoś więcej i bardziej. Nie mogę się też oprzeć wrażeniu, że ładunek emocjonalny, tragizm losów bohaterów jest w znacznie większej części osadzony w kontekście historycznymi niż w samej powieści. Każde marzenie, ambicja, każda porażka, sukces, czułość matki, dziwactwa ojca, relacje szóstki rodzeństwa i ich wybory wszystko to przez cały czas pozostaje w cieniu świadomości, którą nawet mało zorientowany historycznie odbiorca musi mieć - że to jest żydowska, biedna rodzina żyjąca w czasach narastającego antysemityzmu i dwóch wojen światowych. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że czyta się o losach osób skazanych na cierpienie i zagładę, a to sprawia, że każdy najbłahszy element ich życia, także w czasach pokoju, ma inny wydźwięk. To jak czytać opis ostatnich dni życia śmiertelnie chorej osoby - codzienność nabiera mocniejszych znaczeń. Jest w tej historii wartość. A zakończenie choć druzgoczące i przewrotnie okrutne zostawia pewne nadzieje, te emocjonalne dysonanse robią wrażenie. Ale gdyby obrać tę historię rodzinną z grozy Zagłady, to konstrukcja fabuły i postaci ujawnia wiele pustych przestrzeni. Nie wszyscy bohaterowie są potraktowani z równą uwagą i tracą wyrazistość, wręcz mylą się odbiorcy, psychologia budowana bywa niekonsekwentnie i dość schematycznie (najstarszy syn jest dominujacy, młodszy to intelektualista, najmłodszy zawsze zostaje w ceniu braci i wiernie odtwarza relację swojego ojca z jego starszym bratem, środkowy Stramer to zlepek z nich wszystkich, matka jest wręcz archetypicznie troskliwa i pełna poświęcenia, co okraja nieco tę piękną w gruncie rzeczy postać, trudno też określić relacje między rodziacami szóstki młodych Stramerów, niezwykle mało o nich wiemy, a te postaci i ich związek to trzon rodziny, Ryfka ma dla męża na pewno anielską i zupełnie bezzasadną cierpliwość),pisząc podrozdziały z perspektywy danego bohatera autor niekiedy... gubi perspektywę tegoż bohatera. Skoki czasowe same w sobie nie są złe, ale gubią się w nich wydarzenia, które były dla rodziny lub danego bohatera ważne, wnosiły dużą zmianę, a tymczasem nie są opisane, tylko streszczeniowo podaje się, że Coś się stało (nie chcę spoilerować... ale np. mamy definitywne rozstanie, pozamałzeńską ciązę, a kilka stron dalej przeskok w czasie i krótkie info, że bohaterowie jednak są razem, w dodatku w innym mieście i że była aborcja i tyle w temacie).... nie do końca rozumiem, czemu (czesto dość zabawne) anegdoty z życia rodziny są rozpisane na kilkunastu stronach, a inne kluczowe wydarzenia umykają skwitowane w kilku zdaniach... mam po prostu poczucie, że zmarnowano trochę potencjał niektórych wątków, brak mi też równowagi w psychologii (starsze rodzeństwo wyraziste, młodsze jak ich cienie),w idealizacji (matka bardzo, ojciec mało).... podoba mi się tok narracji pozbawiony histerycznych tonów, mocno oddający głos bohaterom, koloryt czasów pokazany ciekawie, wiarygodnie bez encyklopedyczych wtrętów, drugi plan postaci bardzo celowy i spójny z głównym nurtem fabuły. Nie ufam jednak sobie w ocenie tej powieści, nie umiem orzec, na ile prawdziwie katharyczne emocje, które mam po lekturze, zawdzięczam opowieści o rodzinie, a na ile kontekstowi, który jej towarzyszył i który wychodzi mocno poza fabułę "Stramera"

Powieść obyczajowa, historia rodziny żydowskiej, tytułowych Stramerów, mieszkających w Tarnowie, Krakowie i Lwowie od poczatków XX wieku do lat 40. Ryfka, Nathaniel, Rudek, Salek, Hesio, Nusek, Walcia, Róża. Poprawnie napisana, czyta się łatwo, nawet przyjemnie, zachowano koloryt kulturowy, historia rozbita jest na nierównomiernie oddzielone upływem czasu rozdziały i...

Okres międzywojenny u rodziny Stramerów jest fajnym wprowadzenim i zbudowaniem relacji z każdym jej członków. Wraz z dziećmi dorastamy i wchodzimy w coraz trudniejszy historycznie czas, który prowadzi nas do oczywistego końca historii.
Ciekawie zrealizowany przeskok na linii czasu, czasami potrzebujemy się dłużej zastanowić ile to miesięcy czy lat upłynęło.

Ostatnie 30% ebooka przeczytałem prawie jednym tchem.

Okres międzywojenny u rodziny Stramerów jest fajnym wprowadzenim i zbudowaniem relacji z każdym jej członków. Wraz z dziećmi dorastamy i wchodzimy w coraz trudniejszy historycznie czas, który prowadzi nas do oczywistego końca historii.
Ciekawie zrealizowany przeskok na linii czasu, czasami potrzebujemy się dłużej zastanowić ile to miesięcy czy lat upłynęło.

Ostatnie 30%...

Ciepła, nieco nostalgiczna opowieść o zwyczajnym życiu zwyczajnych ludzi w świecie, którego już nie ma

Ciepła, nieco nostalgiczna opowieść o zwyczajnym życiu zwyczajnych ludzi w świecie, którego już nie ma

czytam chyba po raz trzeci, tym razem żeby odświeżyć przed świeżo wydanymi „Stramerami”. nieustannie bawi, wzrusza, momentami irytuje, chwilami zlewa w jedną wszystkie osoby z rodziny Stramerów, które od pierwszych stron wydają mi się niezwykle bliskie

czytam chyba po raz trzeci, tym razem żeby odświeżyć przed świeżo wydanymi „Stramerami”. nieustannie bawi, wzrusza, momentami irytuje, chwilami zlewa w jedną wszystkie osoby z rodziny Stramerów, które od pierwszych stron wydają mi się niezwykle bliskie

Po tych wszystkich pozytywnych opiniach i nagrodach, spodziewałam się, że przeczytam powieść życia, a przeczytałam po prostu dobrą powieść i nic więcej. Możliwe, że siadło u mnie całkiem to, że tych osób w powieści było za dużo i że za dużo z tych historii było pisane fragmentami, bo podczas czytania wszystkie dzieci Stramerów mi się mieszały i koniec końców nie wiedziałam już o kim czytam i czasem całe rodzeństwo zlewało mi się w jednego człowieka. Jak dla mnie, to i fabuła zawierała w sobie zbyt dużo postrzępionych historii i gdzieś, po bardzo dobrze odebranym przeze mnie początku, książka jako całość, mi się w myślach rozmyła.

W pełnej ogólności i opowiedzianej historii, jest to powieść, którą dobrze się czyta, dużo się dzieje, jest zachowana dynamika, a i tło historyczne jest bardzo dobrze skonstruowane, ale mi zabrakło tej iskry, dzięki której mogę wczuć się całą sobą w klimat. Czuje się, że postacie są bardzo realnie ludzcy, ale ciężko było mi się do nich przywiązać i nawet pokusiłabym się o stwierdzenie, że byli mi obojętni.

"Stramer" to dla mnie książka interesująca, ale nie angażująca. I możliwe, że moje odczucia są takie a nie inne, bo miałam bardzo wysokie wymagania względem tej powieści i to co napisałam powyżej to ubolewanie człowieka zawiedzionego. Ale... też mam wewnętrzną potrzebę przeczytania kontynuacji, bo ciekawi mnie koniec tej historii.

Po tych wszystkich pozytywnych opiniach i nagrodach, spodziewałam się, że przeczytam powieść życia, a przeczytałam po prostu dobrą powieść i nic więcej. Możliwe, że siadło u mnie całkiem to, że tych osób w powieści było za dużo i że za dużo z tych historii było pisane fragmentami, bo podczas czytania wszystkie dzieci Stramerów mi się mieszały i koniec końców nie wiedziałam...

Ja i literatura polska to zdecydowanie nie jest dobre połączenie...

Ja i literatura polska to zdecydowanie nie jest dobre połączenie...